Ο ακρογωνιαίος λίθος στη Δημοκρατία είναι το δικαίωμα στην έκφραση άποψης και ο σεβασμός της διαφορετικής άποψης. Αυτή η συνταγματικά κατοχυρωμένη αρχή πρέπει να ισχύει και εντός των κομμάτων, τα οποία λειτουργούν ως τα κύτταρα, όπως μέχρι σήμερα θεωρούνται, της Δημοκρατίας.
Αλλωστε ένα πολιτικό κόμμα οφείλει και προσπαθεί να εκφράσει και να εκπροσωπήσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας, να συμπυκνώσει και να αναδείξει τις αρχές και τις ανησυχίες μιας πολιτικής παράταξης που διαμορφώνεται ως κοινωνικό υποσύνολο. Το πολιτικό κόμμα που δε μπορεί να υποδεχθεί την άλλη άποψη, να την αφομοιώσει  και τέλος να συνθέσει από τη διαφορετικότητα πολιτική πρόταση, δε μπορεί να διαμορφώσει εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης και να αυξήσει την εκλογική του δύναμη δημιουργώντας μια παραταξιακή συναντίληψη και συσπείρωση. Αντιθέτως, μόνο ευκαιριακά και επιφανειακά μπορεί να συμπαρατάσσεται με ετερόκλητες και ετερογενείς πολιτικές δυνάμεις σε κοινά αντικυβερνητικά μέτωπα, ως μια ακόμα καταγραφή του «αντί», χωρίς όμως να συνεγείρει και να συστρατεύει  την ευρύτερη δυνατή παράταξη προς μια πειστική και υπεύθυνη εναλλακτική πορεία. Κατ’ αυτό τον τρόπο διακρίνονται τα κόμματα εξουσίας από τα κόμματα διαμαρτυρίας.
Αντιλαμβανόμαστε με τον πλέον αυθεντικό τρόπο, μέσα από την πολιτική ιστορία, ότι αυτό που διακρίνει τα κόμματα εξουσίας είναι η σύνθεση, που οδηγεί σε πολιτική εξέλιξη, παρακολουθώντας την μεγαλύτερη δυνατή κοινωνική και παραταξιακή ανησυχία. Η κατάθεση π.χ. διαφορετικής πρότασης από τον μεγάλο Κωνσταντίνο Καραμανλή, ιδρυτή της Ν.Δ., εμπεριέχοντας πρόσωπα και αφομοιώνοντας απόψεις φιλελεύθερης προέλευσης και τοποθέτησης, δεν χαρακτηρίσθηκε πολιτική μετάλλαξη και στο πέρασμα των χρόνων του προσέδωσε το χαρακτηρισμό «Εθνάρχης».
Γι’ αυτό λοιπόν, και σήμερα, όπως διαχρονικά έχει αποδειχθεί, καθίσταται αναγκαία για τη Ν.Δ. η υποδοχή διαφορετικών προτάσεων και πρωτοβουλιών, ώστε να διευρύνει το κοινωνικό ακροατήριό της. Σ’ αυτήν την προσπάθεια πρωταρχικό ρόλο παίζουν τα πρόσωπα ως φορείς των ιδεών. Δε μπορεί πειστικά πομποί νέων προτάσεων να είναι πρόσωπα του παρελθόντος. Είναι άδικο για τη Ν.Δ. και τη νέα ηγεσία της, αλλά και για την κοινωνία, να δεσμεύουν τη φυγή προς το μέλλον πρόσωπα που πεισματικά προσπαθούν να μείνουν γαντζωμένα στην κομματική δημόσια εξουσία, θέτοντας ως υπέρτερο το ιδιοτελές συμφέρον και την προσωπική τους ανέλιξη.

Γιώργος Μπουλούκος