Πριν από 20 ημέρες (21/10) εγκατέλειψε τα γήινα ο Διονύσης Σαββόπουλος, ένας από τους πιο επιδραστικούς καλλιτέχνες και ανθρώπους του πνεύματος, ένας διαμορφωτής σειράς γενεών για μισό και πλέον αιώνα.
Η Θεσσαλονίκη τον γέννησε και τον διαμόρφωσε ως μουσικό, τραγουδοποιό, ποιητή και πνευματικό άνθρωπο, με τις επιρροές των Χριστιανόπουλου, Πεντζίκη, Ιωάννου, Αναγνωστάκη και πολλών άλλων. Η Θεσσαλονίκη, με την ιστορία των δυόμιση χιλιάδων χρόνων, η πόλη που υπήρξε χωνευτήρι πολιτισμών και σταυροδρόμι λαών, η πόλη που υποδέχθηκε τον ξεριζωμένο Ελληνισμό του Πόντου, της Μ. Ασίας, της Κωνσταντινούπολης και της Α. Ρωμυλίας, καθόρισε καίρια το σπουδαίο περιεχόμενο και την ποιότητα του έργου του.
Δάσκαλοι της τέχνης του Σαββόπουλου ήταν ο λόγος και το ηχόχρωμα των ηπειρώτικων, των θρακιώτικων, των μαυροθαλασσίτικων κλπ τραγουδιών, η Βυζαντινή υμνωδία, αλλά και τα διαχρονικά πάθια του Ελληνισμού. Και όλη αυτή την τεράστια πνευματική και μουσική παράδοση την προσέγγισε με σύγχρονο και δημιουργικό τρόπο, καθώς συνήθιζε να λέγει πως «θέλω να είμαι μοντέρνος, χωρίς να χάσω την ψυχή μου». Και την ψυχή του, που συνταίριαξε την ευαισθησία και τον πολιτισμό των αλλεπάλληλων ελληνικών γενεών, δεν την έχασε ποτέ.
Ποιητής, συνθέτης, τραγουδιστής, παραμυθάς και ηθοποιός μαζί, είχε ως κέντρο και πρωταγωνιστή των τραγουδιών του τον αδύναμο άνθρωπο, τον απόκληρο της ζωής, τον διωγμένο και τον αδικημένο, συγχρόνως με τον ύμνο στον έρωτα, το όνειρο, την αγάπη για τη ζωή, τις συνήθειες και τις χαρές της.
Ο Σαββόπουλος, ως γνήσιος πνευματικός άνθρωπος της αμφιβολίας, της αμφισβήτησης και της αναζήτησης, σάρκασε με θάρρος τη σύγχρονη ηγεσία ως ακαλλιέργητη και κατάγγειλε τον «πονηρό πολιτευτή» και την παγιωμένη διαφθορά των καιρών μας. Επιπλέον, είχε τη γενναιότητα να μιλήσει για «τσιφτετέλληνες», για «ζαχαρωμένα τραγούδια» , για θύτες συντρόφων, για ασπόνδυλους ανθρώπους των καταστάσεων και της ατσιδοσύνης, προκαλώντας αντιδράσεις και εχθιρότητα, που έφθασαν μέχρι την κηδεία και τον τελευταίο ασπασμό.
Ο Σαββόπουλος υπήρξε ο «άγγελος/εξάγγελος» στην κοινωνία μας, που κινείται στην επιδίωξη της καλοπέρασης και αγαπά μόνο να ακούει τα καλά νέα. Λυρικός, κοινωνικά ευαίσθητος, βαθιά ανθρωπιστής, ειρωνικός ακόμα και με τον εαυτό του, θαρραλέος και καταγγελτικός, μακριά από κομματικές οριοθετήσεις, συρματοπλέγματα, στερεότυπα και πιστοποιητικά, πορεύθηκε στο δρόμο του χρέους, όπως κάθε γνήσιος, κάθε αληθινός πνευματικός άνθρωπος και καλλιτέχνης.
Αποχαιρετήσαμε ένα σπουδαίο, πνευματικό άνθρωπο και καλλιτέχνη, με αγάπη για την παιδεία και τη γλώσσα μας ,την ιστορία και τις παραδόσεις του Ελληνισμού, με ατίμητη προσφορά γνήσιας ψυχαγωγίας, προβληματισμού και πνευματικής εγρήγορσης για τον καθένα. Ελπίδα μας, να υπάρξουν συνεχιστές στους πνευματικούς και καλλιτεχνικούς δρόμους που αυτός χάραξε!
pan.e.nikas@gmail.com
