Η πολύπλευρη κρίση της ελληνικής κοινωνίας αποτελεί το σημαντικό πρόβλημα στο οποίο πρέπει να εστιάσουν οι υγιείς κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις του τόπου. Η εποχή που διανύουμε έχει τα χαρακτηριστικά μιας έντονης κοινωνικής δυσαρέσκειας, όπου η αδιαφορία, αν όχι η αγανάκτηση των ανθρώπων για το υπάρχον πολιτικό σκηνικό, είναι διάχυτη και αγγίζει τα όρια της απέχθειας για την πολιτική.
Η πολιτική ζωή του τόπου έχει απολέσει τη βάση της αστικής αγωγής, της αστικής ευγένειας, της στοιχειώδους λογικής και της δημοκρατικής λειτουργίας των θεσμών. Ο ευτελισμός του δημόσιου βίου και της πολιτικής ζωής δεν ξεκίνησε ξαφνικά, ούτε έγινε τυχαία, αφού αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής κουλτούρας των κυβερνητικών εταίρων.
Η προσπάθειά τους να ευτελίσουν τον δημόσιο βίο είναι συνεχής: Εμπλουτίζεται καθημερινά με τη γλώσσα του περιθωρίου, με την ανοχή σε παράνομες δράσεις και την αντικοινωνική συμπεριφορά. Οι ύβρεις, η χυδαιολογία, οι απαράδεκτες εκφράσεις, οι προσβολές, τα υπονοούμενα κ.ά. αποτελούν τον κανόνα, τόσο στην κομματική τους αντιπαράθεση μέσα στο Κοινοβούλιο όσο και εκτός αυτού.
Παρατηρούμε ότι έχει παγιωθεί η ανάπτυξη ενός κλίματος ανοχής και στήριξης πράξεων εκτός των ορίων της νομιμότητας. Ετσι, το κίνημα «Δεν πληρώνω», οι τραμπουκισμοί και οι προπηλακισμοί, η βία και τα γιαουρτώματα κατά πολιτικών αντιπάλων, οι μούντζες των μαθητών στις παρελάσεις, η ενθάρρυνση παράνομων ενεργειών, οι δράσεις κουκουλοφόρων και οι κλοπές σε καταστήματα και σούπερ μάρκετ, η κατάληψη ξένων ιδιοκτησιών, το άβατο των Εξαρχείων και οι συνεχείς επιθέσεις, σχεδόν κάθε βράδυ, κατά της Αστυνομίας στο κέντρο της Αθήνας, αντιμετωπίζονται ως «κανονική» συμπεριφορά.
Η υπόθαλψη αντικοινωνικής και παραβατικής συμπεριφοράς, με την επίκληση ενός διαστρεβλωμένου μηνύματος περί «κοινωνικού αγώνα», που ευτελίζει και προσβάλλει την έννοια των κοινωνικών κινημάτων και του κοινωνικού αγώνα, είναι για τους κυβερνητικούς εταίρους καθημερινότητα.
Η κακόγουστη και προσβλητική για τους θεσμούς εικόνα στη Βουλή, μια εικόνα που αποδεικνύει την έλλειψη ευπρέπειας και σεβασμού προς τον ανώτατο δημοκρατικό θεσμό, ο ευτελισμός των διαδικασιών και της ίδιας της λειτουργίας του Κοινοβουλίου, καθώς και ο εκφυλισμός του δημοσίου λόγου έχει γίνει «κανονικότητα».
Η «Σχολή Πολάκη» απ' ό,τι φαίνεται δημιουργεί δικό της ρεύμα που γίνεται ευρέως αποδεκτό και εκφράζεται από όλο το πολιτικό προσωπικό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που η συγκυρία τους έφερε στην εξουσία.
Στο ίδιο μήκος κύματος, αυτό της υποτίμησης του δημόσιου λόγου, κυμαίνονται και οι δηλώσεις ότι οι παράνομες ενέργειες και η εμπορία ναρκωτικών σε ακαδημαϊκούς χώρους μπορεί να αντιμετωπισθεί από «το ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα», προσφέροντας κάλυψη και ανοχή σε δράσεις του ποινικού δικαίου και καθιστώντας το φοιτητικό κίνημα υπεύθυνο για την αντιμετώπιση ποινικών αδικημάτων!
Το ίδιο και οι δηλώσεις περί του «η καριέρα είναι χολέρα» -μέχρι να ξεκινήσει, βεβαίως, κανείς καριέρα στο Μαξίμου- και «η αριστεία είναι ρετσινιά», σε μια προσπάθεια εξίσωσης προς τα κάτω, αλλά και υποτίμησης της σκληρής προσπάθειας και δουλειάς των νέων για βελτίωση, για απόκτηση γνώσεων και εφοδίων και διεκδίκηση ενός καλύτερου μέλλοντος.
Δεν είναι τυχαία η προσπάθεια ωμών παρεμβάσεων στη Δικαιοσύνη, με το πλέον πρόσφατο παράδειγμα του υπουργού Εθνικής Αμυνας. Μετά τις απαντήσεις του δε, ο κ. Καμμένος είναι ακόμη πιο εκτεθειμένος. Ηταν σε εμφανή αδυναμία να εξηγήσει στους βουλευτές και στους πολίτες για ποιο λόγο επικοινώνησε 12 φορές σε διάστημα λίγων ημερών με τον φυλακισμένο ισοβίτη και τι ακριβώς είπαν. Η απόλυτη «σικελοποίηση» της πολιτικής ζωής.
Επίσης δεν είναι τυχαία η συνεχής και επίμονη προσπάθεια άλωσης και παρέμβασης του κ. Παππά στη λειτουργία των ΜΜΕ, υπό το πρόσχημα της εξυγίανσης και της αδειοδότησης.
Οι τραμπουκισμοί, οι απειλές, τα υβριστικά παραληρήματα προς τους πολιτικούς αντιπάλους, η γελοία ανάρτηση Καμμένου με τη γραβάτα με φαλλούς, φράσεις «στα τέσσερα οι βουλευτές της αντιπολίτευσης» και η προτροπή να λιντσαριστεί δήμαρχος, καθώς και η ανάρτηση Παππά «στ’ αρχ... μας» που ήταν «ο δαίμων του τυπογραφείου», φαίνεται να αποτελούν «κανονικότητα» για τον κ. Τσίπρα.
Πιθανόν πιστεύει ότι με αυτόν τον «λαϊκό αυθορμητισμό», με τη χυδαία αμεσότητα, γίνεται η κυβέρνησή του και ο ίδιος αποδεκτός και επικοινωνεί με το πιο «αντισυμβατικό» ακροατήριο του. Αλλωστε, φαίνεται πως οι απαράδεκτες και αχαρακτήριστες συμπεριφορές μελών της κυβέρνησης εκφράζουν τον ίδιο τον πρωθυπουργό, αφού τυγχάνουν της αποδοχής του.
Προφανώς δεν πιστεύει ότι προσβάλλει τον πολιτισμό μας και όλους τους πολίτες.
* Ο Λευτέρης Αυγενάκης είναι γραμματέας Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας και βουλευτής Ηρακλείου.
