Βασικός όρος για την αποτελεσματικότητα των εργατικών αγώνων είναι η αποκάλυψη και απομόνωση
των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών
Οργάνωση και κλιμάκωση της πάλης, ενάντια στην πλουτοκρατία και τους υπηρέτες της, χωρίς καμιά αναμονή, καμιά αυταπάτη. Αυτός είναι ο μονόδρομος που ανοίγεται μπροστά στην εργατική τάξη, συνολικά τα λαϊκά στρώματα, όπως επιβεβαιώθηκε και τη βδομάδα που πέρασε. Την ανάγκη αυτή ανέδειξαν τα νέα μέτρα που εξήγγειλε η κυβέρνηση. Οι διαγκωνισμοί ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και των άλλων αστικών κομμάτων για το ποιος θα προωθήσει περισσότερα, γρηγορότερα και με τις λιγότερες δυνατές αντιδράσεις, μέτρα υπέρ των μονοπωλιακών συμφερόντων. Η ένταση της επιχείρησης αποπροσανατολισμού και εξαπάτησης των εργαζομένων ώστε να διαλέξουν δήμιο, στην οποία πρωτοστάτησαν τα ντόπια και διεθνή επιτελεία της πλουτοκρατίας, σύσσωμα τα αστικά ΜΜΕ.
Την ίδια επιτακτική ανάγκη ανέδειξε και η στάση
των συνδικαλιστικών ηγεσιών σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.
Την ώρα που οι εργαζόμενοι μάθαιναν πως πρέπει να κάνουν νέες θυσίες για να συνεχίσουν οι καπιταλιστές να κολυμπάνε στα πλούτη που αρπάζουν από το μόχθο των εργαζομένων, η πλειοψηφία της διοίκησης στην ΑΔΕΔΥ απέρριπτε την πρόταση των ταξικών δυνάμεων για άμεση απάντηση στη νέα θύελλα και προκήρυξη απεργίας στις 2 Ιούνη. Και όχι μόνο αυτό. Πρόβαλε επιχειρήματα όπως ότι «δεν πρέπει να μας πιάνει πανικός»!.. Ότι πρέπει «να περιμένουμε να δούμε τι ακριβώς σημαίνει το τάδε μέτρο»!.. Αποφάσισε να καλέσει σε Γενικό Συμβούλιο σε ένα μήνα από τώρα και απεργία κάποια στιγμή αργότερα... Αντίστοιχη «τύχη» είχε η πρόταση των ταξικών δυνάμεων για άμεση αγωνιστική αντίδραση και σε μια σειρά άλλους κλάδους, και μάλιστα κλάδους όπου τα εργασιακά δικαιώματα στοχοποιούνται με ιδιαίτερη σφοδρότητα από τη μεγαλοεργοδοσία και το πολιτικό της προσωπικό. Αυτό έκαναν οι ηγεσίες και στην Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία και στις συνδικαλιστικές ενώσεις των λιμενεργατών και των υπαλλήλων λιμανιών και στην Ομοσπονδία Εργαζομένων στον ΟΤΕ και στην Ομοσπονδία των Τραπεζοϋπαλλήλων.
Αιτήματα που βολεύουν τα μονοπώλια
Το πρόβλημα όμως με τη στάση τους δεν είναι απλά η αναβλητικότητα. Είναι ότι εγκλωβίζουν τους εργαζόμενους σε «δράση» μακριά και ενάντια στα δικά τους ταξικά συμφέροντα.
Οι ίδιες συνδικαλιστικές ηγεσίες που το τελευταίο τριήμερο διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ενάντια στην κυβέρνηση, αποτελούν τους καλύτερους συνεργάτες της για την προώθηση όσων αντεργατικών αποφάσεων δυσκολεύεται να εφαρμόσει. Όπως έγινε, για παράδειγμα, στον ΟΠΑΠ όπου η ηγεσία του σωματείου των εργαζομένων μόλις πριν λίγες μέρες υπέγραψε επιχειρησιακή σύμβαση για μείωση μισθών κατά 14% και μάλιστα για μία τριετία.
Οι ίδιες δυνάμεις που σήμερα καταρτίζουν προγράμματα πολυήμερων κινητοποιήσεων είναι αυτές που έβαλαν γερή πλάτη για να απορροφηθούν οι λαϊκές αντιδράσεις όταν ακόμα έμπαιναν τα θεμέλια της σημερινής, ολομέτωπης και πρωτόγνωρης σε σφοδρότητα, επίθεσης. Έτσι έγινε με τα λιμάνια. Πριν μια 10ετία, ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-«Αυτόνομη Παρέμβαση» συμφωνούσαν με τη μετατροπή του Οργανισμού Λιμένος Πειραιά σε Ανώνυμη Εταιρία και την εισαγωγή του στο χρηματιστήριο. Τα ίδια έκαναν και όταν εισέβαλε στο πρώτο λιμάνι της χώρας η πολυεθνική COSCO, υπερασπιζόμενοι μια καλή και ...ελεγχόμενη «ανταγωνιστικότητα». Γι' αυτό και σήμερα έχουν ως κύριο αίτημα να ανήκει το 51% των μετοχών των οργανισμών των λιμανιών στο Δημόσιο και το 49% στους ιδιώτες.
Τα ίδια λέει και η πλειοψηφία της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ. Αναρωτιόταν χαρακτηριστικά ο πρόεδρός της Ν. Φωτόπουλος την περασμένη Τετάρτη «τι είδους κοινωνική και εθνική πολιτική είναι αυτή να προωθείτε (σ.σ. απευθυνόμενος στην κυβέρνηση) την ιδιωτικοποίηση της τελευταίας μεγάλης Δημόσιας Επιχείρησης της χώρας, αφήνοντας έτσι την παραγωγή και εμπορία του αγαθού της ηλεκτρικής ενέργειας αποκλειστικά στα χέρια των ιδιωτών;».
Καλλιεργούν αυταπάτες πως μπορούν να γίνουν ταυτόχρονα σεβαστά τα συμφέροντα των εργαζομένων και του λαού και τα συμφέροντα των πολυεθνικών. Όμως τους διαψεύδει η ίδια η πραγματικότητα. Αρκεί να αναφέρουμε πως από το 1999, που με το Ν. 2773/99 ξεκίνησε η «απελευθέρωση» της αγοράς Ενέργειας, έχουν διαπιστωθεί τα εξής: Μέσα στην 5ετία 2003-2008 η παραγωγικότητα των εργαζομένων της ΔΕΗ ΑΕ αυξήθηκε (ετησίως 5,3% κατά μέσο όρο), όμως αυτό δεν αξιοποιήθηκε για τη μείωση του συνολικού χρόνου εργασίας, αλλά για τη μείωση του συνολικού αριθμού των εργαζομένων. Έτσι, σε σχέση με το 1993, η μείωση του αριθμού των εργαζομένων ξεπέρασε το 28% (το ίδιο είχε γίνει άλλωστε και στη Βρετανία την πενταετία 1990-1995 όπου μετά την ολοκλήρωση της «απελευθέρωσης» οι θέσεις εργασίας μειώθηκαν κατά 42%!). Επιπλέον, την περίοδο 2000-2006, που η παραγωγικότητα στη ΔΕΗ ΑΕ αυξήθηκε επίσης σημαντικά, οι τιμές της οικιακής κατανάλωσης αυξάνονται ετησίως κατά μέσο όρο πάνω απ' τον πληθωρισμό, ενώ η αύξηση του 2007 έφτασε το 7%. Εξάλλου, σε χώρες όπως Δανία, Βρετανία, Σουηδία, όπου έχει προχωρήσει η απελευθέρωση και ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε ισχυρούς μονοπωλιακούς ομίλους, οι τιμές οικιακής κατανάλωσης αυξήθηκαν από 77% έως 91% μεταξύ του 2001 και του 2006!
Συνειδητά απέναντι στους εργάτες
Εξελίξεις όπως αυτές στην Ενέργεια, που επιδεινώνουν δραματικά τη ζωή της εργατικής-λαϊκής οικογένειας, είναι προδιαγεγραμμένες και διακηρυγμένες από τα προγράμματα και τις αποφάσεις τόσο της ΕΕ, όσο και των ντόπιων αστικών κυβερνήσεων. Παρ’ όλα αυτά οι συνδικαλιστικές ηγεσίες επιμένουν να αθωώνουν τους εχθρούς των εργαζομένων, γι' αυτό και η αντίδραση της ΓΣΕΕ στις εξαγγελίες της Δευτέρας ήταν να πει ότι πρόκειται για «νεοφιλελεύθερη συνταγή» που «υπαγορεύεται από την τρόικα»..!
Είναι συνειδητή τους επιλογή η υπεράσπιση των συμφερόντων της πλουτοκρατίας. Χαρακτηριστικά ήταν άλλωστε τα αιτήματα με τα οποία πρόσφατα ολοκληρώθηκε στην Αθήνα το συνέδριο της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, της «ευρωπαϊκής» δηλαδή οικογένειας των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Αυτών που στην ιστοσελίδα τους περηφανεύονται που έχουν «παίξει ρόλο-κλειδί στη διαμόρφωση ζωτικών κομματιών της Ευρωενωσιακής νομοθεσίας» μεταξύ αυτών και της «Συνθήκης της Λισσαβόνας»! Αυτών που το σχέδιο «κινητοποίησης για μια κοινωνική Ευρώπη» (που συζήτησαν όσοι συμμετείχαν στο συνέδριό της) έδινε εγγυήσεις ότι θα δράσει ενεργά για να μείνει η μερική απασχόληση επιλογή των εργαζομένων!
Για όλους αυτούς τους λόγους, οι εργαζόμενοι, όχι μόνο δεν πρέπει να δείχνουν πια καμιά εμπιστοσύνη σ' αυτές τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, αλλά χρειάζεται αποφασιστικά να τις πετάξουν μια και καλή απ' το σβέρκο τους.
Πλατιά να αποκαλυφθεί ο ρόλος και η αποστολή που ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ έχουν αναλάβει για την υπονόμευση των εργατικών αναγκών και αγώνων. Να δυναμώσει η δράση για τη χειραφέτηση νέων τμημάτων εργαζομένων και σωματείων από την επιρροή αυτών των ηγεσιών. Να κατανοηθεί πως η αποδυνάμωσή τους είναι βασική προϋπόθεση για την απόκρουση της αντεργατικής επίθεσης, την οργάνωση ενάντια στην εργοδοτική επιθετικότητα πρώτα απ’ όλα μέσα στους τόπους δουλειάς, για να «χτυπηθούν» η μοιρολατρία και ο συμβιβασμός. Για να ενισχυθούν η αποτελεσματικότητα και η προοπτική των εργατικών λαϊκών αγώνων.
ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών Λακωνίας
