Σταχυολογούμε:

«Το Καλαμάτα - Ριζόμυλος είχε ενταχθεί στο ΠΔΕ του 2015». «Θα μπορούσε δηλαδή να ενταχθεί στο νέο ΕΣΠΑ και απεντάχθηκε». Επίσης…. «συγκεκριμένα τοπικά κομματικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ακύρωσαν την ένταξη του δρόμου Καλαμάτα - Ριζόμυλος στο πακέτο Γιούνκερ η οποία είχε δρομολογηθεί. Το πώς και το γιατί έγινε αυτό και αν εξυπηρετεί συμφέροντα και ποια είναι ένα ζήτημα που θα το μάθουμε αργά ή γρήγορα». Ακόμη «κάποιοι θέλουν να χαθεί η ευκαιρία για να εξυπηρετήσουν την κοντόφθαλμη ιδεοληπτική τους λογική».

Για την αποκατάσταση της αλήθειας έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:

Πρώτο: Το έργο «Καλαμάτα – Ριζόμυλος» εντάχθηκε στο αμιγώς εθνικό Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ) στις 23/1/2015 (συγκρατείστε την ημερομηνία) με προϋπολογισμό 70 εκ. ευρώ Για να έχουμε μια αίσθηση τάξης μεγεθών όλο το ΠΔΕ για υποδομές σε όλη τη χώρα για κάθε είδους  έργα (π.χ. οδικά, λιμενικά, αποχέτευσης κ.α.) είχε ύψος 140 εκ. ευρώ. Η δε εγγραφή πίστωσης για το συγκεκριμένο έργο το 2015 ήταν μηδενική, πράγμα απόλυτα λογικό αφού το έργο ήταν ανώριμο γιατί δεν είχαν ολοκληρωθεί μελέτες τοπογραφικές, γεωτεχνικές κ.ά. Επρόκειτο δηλαδή για μια πράξη ένταξης έργου καθαρά ρουσφετολογική, εικονική και ανέξοδη, δύο μέρες πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 η οποία δεν μπορούσε να λειτουργήσει ακόμη και αν κέρδιζε τις εκλογές η Ν.Δ.

Δεύτερο: Είναι γνωστό ότι στο ΕΣΠΑ 2014-2020 χρηματοδοτούνται οδικά έργα μόνο του διευρωπαϊκού δικτύου ή οδικά έργα που συνδέουν πρωτεύουσες νομών με το διευρωπαϊκό δίκτυο. Συνεπώς το συγκεκριμένο έργο δυστυχώς δεν μπορούσε να ενταχθεί στα οδικά έργα του ΕΣΠΑ.

Τρίτο: Το «πακέτο Γιούνκερ» δεν είναι ούτε πακέτο ούτε επιδότηση. Ουσιαστικά είναι μια ευνοϊκή δανειοδότηση επενδυτικών σχεδίων από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και αφορά έργα ιδιωτικά ή έργα που εμπλέκεται και το Δημόσιο. Δηλαδή πρόκειται για έργα που παράγουν έσοδα και οδηγούν σε έργα ΣΔΙΤ ή έργα παραχώρησης. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι ένταξη στο «σχέδιο Γιούνκερ» του έργου Καλαμάτα - Ριζόμυλος χωρίς διόδια δεν υπάρχει. Πολύ περισσότερο  που ο δρόμος αυτός δεν είναι αυτοκινητόδρομος ούτε ανήκει στα διευρωπαϊκά δίκτυα και επομένως δεν θεωρείται ελκυστικό έργο για ιδιωτικές επενδύσεις που απαιτεί το σχέδιο Γιούνκερ.

Τέταρτο: Οσον αφορά τις απίθανες και αστήρικτες κατηγορίες για στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που υπονομεύουν και ακυρώνουν το έργο και την προοπτική ανάπτυξης της περιοχής τι να πούμε. Λυπούμαστε για το επίπεδο του αρθρογράφου σας ο οποίος, δυστυχώς, απ’ ό,τι φαίνεται προσπαθεί να αναπαράγει με τοπικούς όρους την αντιΣΥΡΙΖΑ υστερία των καθεστωτικών λεγόμενων «διαμορφωτών της κοινής γνώμης», ενώ ταυτόχρονα παραπέμπει και στην γνωστή «θεωρία» ότι όλοι το ίδιο είναι. 

Επί της ουσίας του θέματος, όπως έχει τεθεί από τις στήλες της εφημερίδας σας και γενικότερα στο δημόσιο διάλογο, έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:

Η αναγκαιότητα να κατασκευαστεί ο δρόμος «Καλαμάτα - Ριζόμυλος - Πύλος – Μεθώνη» σύγχρονος και ασφαλής (και όχι μόνο το τμήμα «Καλαμάτα – Ριζόμυλος» για το οποίο γίνεται η «φασαρία») είναι κάτι παραπάνω από μεγάλη. Ο δρόμος αυτός αν υλοποιηθεί θα δώσει ώθηση στην τουριστική ανάπτυξη του νομού, θα προσδώσει μεγαλύτερη εδαφική συνοχή στις περιοχές που διατρέχει και θα περιορίσει τον γεωγραφικό αποκλεισμό αστικών κέντρων και χωριών της δυτικής και νότιας Μεσσηνίας.

Είναι οξύμωρο το ότι τα φώτα της δημοσιότητας πέφτουν στο πιο εύκολο από πλευράς ανάγλυφου και βατότητας τμήμα. Ενδεχομένως αυτό να συμβαίνει διότι για το δρόμο «Καλαμάτα – Ριζόμυλος» υπάρχει μελέτη καινούργιας χάραξης και από την άλλη το τμήμα αυτό εξυπηρετεί και συνδέεται με πολλαπλούς προορισμούς προς επαρχιακά κέντρα του νομού.

Είναι γνωστό ότι η κυβέρνηση στην επαναδιαπραγμάτευση της σύμβασης με τον «Μορέα» που οδήγησε στο ξεμπλοκάρισμα και την επανεκκίνηση των σταματημένων για χρόνια έργων του αυτοκινητόδρομου (περιμετρικός Καλαμάτας) πέτυχε και την συμβατική υποχρέωση του «Μορέα» να παραδώσει τις μελέτες των  δρόμων: «Καλό Νερό – Τσακώνα», βελτίωσης του υπάρχοντος «Καλαμάτα – Ριζόμυλος» με μικρές νέες παρακάμψεις σε κάποια τμήματά του, καθώς και του δρόμου «Ριζόμυλος - Πύλος - Μεθώνη».

Πρέπει όλοι να πιέσουμε να ολοκληρωθούν γρήγορα όλες αυτές οι μελέτες, έτσι ώστε η κυβέρνηση και οι φορείς της Μεσσηνίας να αποφασίσουν ποια χάραξη θα επιλέξουν συνυπολογίζοντας όλα τα δεδομένα και στην συνέχεια να αναζητήσουν και να διεκδικήσουν εθνικούς και ευρωπαϊκούς -παρά την δυσκολία- πόρους για την χρηματοδότηση του έργου.

Το ζητούμενο σε αυτή την περίπτωση όμως, αλλά και γενικά, είναι να λειτουργεί ο δημοκρατικός προγραμματισμός όσον αφορά τον σχεδιασμό των  υποδομών σε τοπικό, περιφερειακό και εθνικό επίπεδο. Αντί να σχεδιάζουμε, να ιεραρχούμε και να υλοποιούμε τις αναγκαίες υποδομές ως περιφέρεια, κράτος και κοινωνία, πολλές φορές μέχρι τώρα εμφανίζονται δύο τύποι στρεβλώσεων. Επιλέγονται έργα είτε με τη λογική της πίεσης αγοραίων συμφερόντων, είτε με τη λογική του «μαυρογιαλούρου». Αρκετά τα παραδείγματα επιλογής πελατειακών, άστοχων, αποσπασματικών, σπάταλων, μικρών οδικών έργων και στην περιοχή μας. 

Όμως η διαδικασία του δημοκρατικού προγραμματισμού η οποία αφορά αυτοδιοικητικούς θεσμούς, κοινωνικούς φορείς και πολιτικό σύστημα δεν αρκεί από μόνη της. Πρέπει να υποστηρίζεται και από μια δομή του αρμόδιου υπουργείου υποδομών, η οποία θα σχεδιάζει στρατηγικά τις υποδομές και θα αποτρέπει αυθαίρετες επιλογές έργων από τον εκάστοτε υπουργό και περιφερειάρχη, είτε από τα συμφέροντα της βουλιμικής αγοράς.

Ήδη στα άμεσα σχέδια του υπουργείου υποδομών είναι η ίδρυση διεύθυνσης στρατηγικού σχεδιασμού υποδομών ως τομή για την ιεράρχηση των έργων, των  αναγκαίων υποδομών, τον  καθορισμό των προτεραιοτήτων και του κόστους κατασκευής.

Η μεθοδολογία  όμως δημοκρατικός προγραμματισμός - στρατηγικός σχεδιασμός δεν αρκεί από μόνη της. Απαιτείται η επίγνωση της πραγματικότητας. Η κατανόηση της στενότητας των διαθέσιμων εθνικών πόρων στην περίοδο που διανύουμε. Η γνώση  των κριτηρίων επιλεξιμότητας και των περιορισμών, στην χρησιμοποίηση ευρωπαϊκών πόρων για την χρηματοδότηση έργων όπως ο συγκεκριμένος δρόμος. 

Συνεπώς χρειάζεται ρεαλισμός, ιεράρχηση, σοβαρότητα, κοινή λογική και στόχοι με βάση τις ανάγκες που συσπειρώνουν  τις τοπικές δυνάμεις σε μια  αποφασιστική  διεκδίκηση. Να λείπουν οι επαρχιωτισμοί, οι μεγαλοϊδεατισμοί, οι μαξιμαλισμοί και οι λαϊκίστικοι τοπικισμοί.