Το τελευταίο διάστημα και ιδιαίτερα τα δύο τελευταία πέτρινα χρόνια των μνημονίων και του Δ.Ν.Τ εμφανίστηκε στην χώρα μας έντονα το φαινόμενο της κρίσης των σχέσεων κοινωνίας και πολιτικής. Πολιτικοί των δύο μεγάλων κομμάτων που ήταν φορείς της εξουσίας έφτασαν στο σημείο να φοβούνται να κυκλοφορήσουν, με αποκορύφωμα τις εθνικές παρελάσεις και την προεκλογική περίοδο όπου οι πολιτικοί αυτοί κρύφτηκαν από τον κόσμο.
Στο επίκεντρο της κρίσης αυτής, κοινωνίας και πολιτικής είναι η διαφθορά. Η διαφθορά στον δημόσιο τομέα σχετίζεται με την διαχείριση των κοινών και εκφράζεται όχι μόνο με το χρηματισμό αλλά και με την διαπλοκή, τον νεποτισμό, το ρουσφέτι, την αναξιοκρατία, τις παράνομες προσλήψεις και ποικίλες άλλες μορφές που όχι μόνο διαταράσσουν τους όρους του «πολιτικού παιχνιδιού», αλλά φτάνουν να αναιρέσουν και την ίδια την πολιτική αφού διασαλεύουν την δημόσια ηθική και εμπιστοσύνη, αποτελούν πρόκληση για τους δημοκρατικούς θεσμούς και γενικότερα την κοινωνία.
Οπουδήποτε και οποτεδήποτε κάποιος εκμεταλλεύεται την θέση που του έχει εμπιστευθεί η Πολιτεία για να αποφέρει στον εαυτό του ή σε άλλους οφέλη, παραβαίνοντας γραπτούς ή άγραφους νόμους θεωρείται ότι προβαίνει σε πράξη διαφθοράς.
Στην χώρα μας τα τελευταία χρόνια παρουσιάσθηκε το φαινόμενο της θεσμοποίησης της διαφθοράς. Οι επιστημονικές έρευνες καταλήγουν στο ότι οι Ελληνες τείνουν να υιοθετούν πρακτικές διαφθοράς -ιδιαίτερα όταν είναι αναγκασμένοι να έρχονται σε κάποια συναλλαγή με το Δημόσιο. Επικρατεί η αντίληψη ότι η προσφυγή σε εξωθεσμικές πρακτικές και η διαφθορά είναι πλέον κανόνας και όχι εξαίρεση. Συγχρόνως είναι πολύ συχνή μία τάση κατανόησης αν όχι άτυπης δικαίωσης του επιχειρηματία που έχοντας να αντιμετωπίσει μια δυσκίνητη γραφειοκρατία, προχωρά σε πράξεις διαφθοράς.
Οσον αφορά την διαφθορά στην δημόσια διοίκηση, θεωρητικά υποτίθεται ότι έγινε προσπάθεια να αντιμετωπισθεί με σειρά νόμων, ρυθμίσεων, στην πράξη όμως οι νόμοι αυτοί δεν ενεργοποιήθηκαν ποτέ, όπως ούτε τα πειθαρχικά συμβούλια.
Ο λόγος είναι βαθιά πολιτικός. Επρεπε η διαφθορά να απλωθεί αν είναι δυνατόν σε όλη την κοινωνία, να γίνει θεσμός. Ετσι ώστε με περισσό θάρρος να μπορεί να ξεστομιστεί το προκλητικότατο «Ολοι μαζί τα φάγαμε».
Ετσι ώστε να ανεχθεί η κοινωνία αδιαμαρτύρητα τα σκάνδαλα, τις μίζες και το μεγάλο φαγοπότι που οδήγησε τη χώρα στα τεράστια ελλείμματα, στην συσσώρευση χρέους και τελικά στην χρεοκοπία. Για αυτό και τα δύο μεγάλα κόμματα κατέβαλαν μία φοβερή προσπάθεια προπαγάνδας ώστε ο λαός νιώθοντας ότι έφταιξε και αυτός να μην αντιδράσει, να μην ζητήσει την παραδειγματική τιμωρία τους.
Επρεπε να δημιουργήσουν την κοινωνική ενοχή για να εκμεταλλεύονται και να εξασφαλίσουν την κοινωνική ανοχή. Ας θυμηθούμε τον Κώστα Καραμανλή που από το «σεμνά και ταπεινά» του 2003 πέρασε στο «ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό».
Ας θυμηθούμε τον Γιώργο Παπανδρέου, πρωθυπουργό της χώρας που το 2009 μεταφερόταν από χώρα σε χώρα της Ευρώπης κατηγορώντας τους Ελληνες, τους πολίτες της χώρας του ως διεφθαρμένους.
Με την ίδια στόχευση, πολλά από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ έκαναν καθημερινή αναφορά σε περιστατικά επίορκων υπαλλήλων της Δημόσιας Διοίκησης
παρουσιάζοντάς τα ως γενικευμένο φαινόμενο σήψης και διαφθοράς.
Απέφευγαν όμως να πουν την αλήθεια. Οτι αυτά τα περιστατικά, τα εξέθρεψαν αυτοί οι ίδιοι που επί δεκαετίες ολόκληρες έχουν αγκαλιάσει την εξουσία, ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, που καταπατώντας κάθε έννοια αξιοκρατίας και διαφάνειας, στελέχωναν τις επιτελικές θέσεις του Δημοσίου με κριτήρια είτε καθαρά κομματικά είτε προσωπικά. Απέφυγαν να πουν ότι με την πολιτική τους επιλογή, είτε να μην προωθούν συγκεκριμένα νομοθετικά πλαίσια, είτε να δημιουργούν αντιφατικούς και δυσερμήνευτους νόμους ωθούσαν ένα τμήμα της κοινωνίας σε παρανομία.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τα αυθαίρετα που με την μη προώθηση των πολεοδομικών σχεδίων, ωθούσαν τον κόσμο στην αυθαιρεσία και στην συναλλαγή.
Αποτελεί ξεκάθαρη πολιτική επιλογή το να ωθείς στην αυθαιρεσία, σε οποιαδήποτε μορφής μικροδιαφθορά, προκειμένου να καταστήσεις ένα κομμάτι της κοινωνίας συνένοχο. Ετσι προσπάθησαν να δημιουργήσουν το πλαίσιο ώστε να μπορέσει η κοινωνία να αντέξει μία σειρά από σκάνδαλα και φαινόμενα διαφθοράς.
Σκάνδαλο Ζίμενς, Βατοπαίδι, δομημένα ομόλογα, το σκάνδαλο με τους «κουμπάρους», το σκάνδαλο των υποβρυχίων, το εκατομμύριο του Τσουκάτου, η βίλα του Μαγγίνα και τόσα άλλα που με οργή και αγανάκτηση παρακολουθούσε η κοινή γνώμη.
Ομως δυστυχώς γι’ αυτούς δεν κατάφεραν να ωθήσουν ολόκληρη την κοινωνία στην διαφθορά. Το συντριπτικό κομμάτι της κοινωνίας αντιστάθηκε. Η Δημόσια Διοίκηση δεν παραδόθηκε. Η πλειοψηφία δεν υπέκυψε στην μίζα και στην «αρπαχτή» αλλά με αρχές και αξίες αγωνίστηκε ώστε το «δημόσιο όφελος» να είναι πάνω από το ιδιωτικό.
Είναι αυτό το κομμάτι της κοινωνίας που γνωρίζοντας ότι «δεν τα φάγαμε όλοι μαζί» αρνείται να αποδεχθεί τα μνημόνια που εφαρμόζουν την πιο ακραία μορφή της νεοφιλελεύθερης λογικής, που αρνείται να υποκύψει στην τρομοκρατία της ακυβερνησίας και που με πυρήνα την Αριστερά αγωνίζεται για ένα άλλο μοντέλο διακυβέρνησης και ανάπτυξης της χώρας, βασισμένης στις αρχές της διαφάνειας, της αξιοκρατίας, της ισονομίας, του δημόσιου οφέλους και κυρίως στην αρχή ότι πάνω από τα κέρδη και τις αγορές είναι ο σεβασμός στον «άνθρωπο».
Η Αριστερά και θέλει και μπορεί και ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή την προσπάθεια είναι και θα είναι και την επόμενη μέρα των εκλογών στην πρώτη γραμμή.
ΠΑΤΣΑΡΙΝΟΣ ΝΙΚΟΣ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΣΥΡΙΖΑ
