Μέσα στη Βουλή η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας υπερψήφιζε με την στήριξη της πλειοψηφίας του ΚΙΝΑΛ και της Ελληνικής Λύσης το νόμο Χρυσοχοΐδη για τον περιορισμό των διαδηλώσεων, την ώρα που έξω από αυτήν μία μεγάλη, πολυφωνική λαϊκή κινητοποίηση δεχόταν «επίθεση» με χημικά από την αστυνομία.
Πρόκειται για ένα νόμο (Ν. 4703/2020) αντισυνταγματικό, αντιδημοκρατικό και αναχρονιστικό, που εμπεριέχει διατάξεις χουντικές με σκοπό την προληπτική καταστολή κάθε διαμαρτυρίας. Αξιοσημείωτα τα εξής:
ο νόμος –σε αντίθεση με το ελληνικό Σύνταγμα που κάνει λόγο για δημόσιες υπαίθριες συναθροίσεις και μη- βασίζεται στην έννοια της γνωστοποίησης για να διακρίνει τις συναθροίσεις σε γνωστοποιηθείσες και αυθόρμητες. Ορίζει λοιπόν την έγκαιρη γνωστοποίηση (εξαίρεση η Πρωτομαγιά και η 17η Νοεμβρίου) στην κατά τόπο αρμόδια αστυνομική ή λιμενική αρχή υποχρεωτική και τη μη γνωστοποίηση ως λόγο διάλυσης της συγκέντρωσης. Με απλά λόγια, μια συνάθροιση μπορεί να είναι ειρηνική και άοπλη και ενώ δεν απαγορεύεται για κάποιον από τους συνταγματικά προβλεπόμενους λόγους, να διαλυθεί από την αστυνομία επειδή δεν έχει γνωστοποιηθεί προσηκόντως ή δεν έχει οριστεί οργανωτής!
Προβλέπεται η δυνατότητα προληπτικής απαγόρευσης συνάθροισης και ευρύτατη εξουσία της αστυνομικής ή λιμενικής αρχή να θέσει περιορισμούς ή να διαλύσει μία συνάθροισης, εάν πιθανολογείται ότι διαταράσσει υπέρμετρα την κοινωνικοοικονομική ζωή, λαμβανομένων υπόψη των κυκλοφοριακών και άλλων ιδιαίτερων τοπικών αναγκών ή αν ο σκοπός της συνάθροισης είναι αντίθετος με άλλη ήδη γνωστοποιηθείσα (απαγόρευση αντιδιαδήλωσης)!
αναθέτει –σε αντίθεση με το Σύνταγμα- διοικητικά καθήκοντα σε εισαγγελείς προβλέποντας τη σύμφωνη γνώμη τους (μαζί με την αρμόδια αστυνομική ή λιμενική αρχή) για τη διάλυση συνάθροισης και σε προέδρους πρωτοδικών για την προληπτική απαγόρευση συνάθροισης. Στην πρώτη περίπτωση, σε έκτακτες συνθήκες και εφόσον δεν παρίσταται εισαγγελέας η απόφαση δύναται να ληφθεί μόνο από τις κρατικές αρχές, ενώ στη δεύτερη τεκμαίρει ως παρασχεθείσα τη σύμφωνη γνώμη απαγόρευσης της συνάθροισης του δικαστή με μόνη την άπρακτη πάροδο 24ωρης προθεσμίας.
προβληματική από συνταγματικής άποψης είναι και η πρόβλεψη ότι ο οργανωτής δημόσιας υπαίθριας συνάθροισης α) έχει διοικητικά καθήκοντα, καθώς πρέπει να συνεργάζεται με τον αρμόδιο αστυνομικό ή λιμενικό διαμεσολαβητή για την τήρηση της τάξης και β) έχει αντικειμενική ευθύνη για αποζημίωση όσων υπέστησαν βλάβη της ζωής, της σωματικής ακεραιότητας και της ιδιοκτησίας τους από συμμετέχοντες σε αυτήν. Με απλά λόγια αφαιρεί τη σχετική ευθύνη αποζημίωσης από το κράτος και τη μεταφέρει στον οργανωτή (φυσικό πρόσωπο που θα ευθύνεται με την περιουσία του, εφόσον διαθέτει) για όποιες σωματικές βλάβες και ζημιές ακόμα και από προβοκάτσια!
Ο νόμος όμως αυτός πάνω από όλα στρέφεται ενάντια στην ίδια την κοινωνία, γιατί, όπως και ένας Σκοτσέζος συνδικαλιστής αναρωτιόταν κάθε φορά που του έλεγαν πως η κοινωνία υποφέρει, όταν διαδηλώνει ο κόσμος και κλείνουν οι δρόμοι, “ποια θεωρητική κοινωνία είναι αυτή, στην οποία δεν συμπεριλαμβάνονται όλοι αυτοί που διεκδικούν στο δρόμο γι’ αυτήν;”.
