Το όνομα του Υπουργού Εργασίας - Χατζηδάκη, στη λίστα των αντεργατικών ανατροπών, θα μπει δίπλα και πάνω από αυτά των προηγούμενων υπουργών Εργασίας της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ, αφού το νομοσχέδιό του επιφέρει συντριπτικό χτύπημα στα εργασιακά δικαιώματα με τη 10ωρη δουλειά και τον περιορισμό της συνδικαλιστικής δράσης. Τα περί «προστασίας των εργαζομένων» είναι στη φαντασία του κ. Χατζηδάκη. Δεν τα πιστεύει ούτε ο ίδιος, ούτε φυσικά οι εργαζόμενοι που ζουν την εκμετάλλευση και την τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς. Η κυβέρνηση φέρνει τις ανατροπές του αιώνα, επαναφέροντας όρους δουλειάς του 1920. Πρόκειται για αντεργατικές αλλαγές - προαπαιτούμενα για την ένταξη στο Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ, απόδειξη ότι αυτό αποτελεί ένα «σούπερ μνημόνιο», το οποίο μάλιστα χαιρέτισαν όλα τα κόμματα εκτός από το ΚΚΕ. Η μεγάλη απεργιακή συγκέντρωση της 6ης Μάη ήταν μια πρώτη απάντηση των εργαζομένων που δεν θέλουν να γίνουν «οι σκλάβοι του 21ου αιώνα», επιλέγουν τη σύγκρουση με την πολιτική της κυβέρνησης, το κεφάλαιο και την ΕΕ, αρνούνται τη 10ωρη εργασία και τη διευθέτησή της, που θα εντείνει την εκμετάλλευση των εργαζομένων, ενώ θα δώσει μεγαλύτερη υπεραξία, κέρδος στους καπιταλιστές.
Όμως η οργή και ο αγώνας των εργαζομένων δεν είναι "κολυμπήθρα ξεπλύματος" για τον ΣΥΡΙΖΑ. Με θράσος δηλώνουν «Αν ψηφιστεί, θα το καταργήσουμε ως κυβέρνηση»... Αυτή είναι η «δέσμευση» του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με το νομοσχέδιο - έκτρωμα της ΝΔ για τα Εργασιακά. Και αυτήν τη «δέσμευση» τη γυροφέρνουν βουλευτές και στελέχη του ανά την Ελλάδα, ψάχνοντας μάλιστα ακροατήριο σε εργατικές συγκεντρώσεις σωματείων, όπως στην πρόσφατη απεργία της 6ης Μάη.
Ας προσπεράσουμε τις ίδιες «δεσμεύσεις» του ΣΥΡΙΖΑ, περί «κατάργησης με ένα νόμο και ένα άρθρο» των μνημονιακών νόμων, που μετατράπηκαν σε ψήφιση ενός ακόμα μνημονίου και εκατοντάδων αντεργατικών ρυθμίσεων. Προσπερνάμε επίσης τον πειρασμό της σύγκρισης με άλλες αντίστοιχες «δεσμεύσεις», όπως για την επαναφορά του κατώτατου μισθού και την κατάργηση του νόμου Βρούτση, που μετατράπηκε σε «νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου».
Αλήθεια, όμως, τι λέει ο ΣΥΡΙΖΑ για το δίκαιο αίτημα των εκατοντάδων συνδικάτων να καταργηθεί όλο το αντεργατικό νομικό οπλοστάσιο, που διαμορφώθηκε με ευθύνη όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων, μαζί και της δικιάς του, και πάνω στο οποίο έρχεται σήμερα να πατήσει το έκτρωμα της ΝΔ; Ρητορικό το ερώτημα, αν σκεφτεί κανείς ότι στην κυβερνητική του θητεία άφησε ανέγγιχτους και επέκτεινε όλους τους νόμους για τη διευθέτηση και την ευελιξία, όπως αυτόν του 2011, προσθέτοντας μάλιστα και τη ρύθμιση για 12ωρη δουλειά των νοσοκομειακών γιατρών, η οποία αποτελεί «πιλότο» για παραπέρα ανατροπές. Αλλά και σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζεται την ευελιξία στην αγορά εργασίας, που είναι αναγκαία για το κεφάλαιο, προβάλλοντας το κάλπικο δίλημμα «ανατροπές με ή χωρίς συλλογικές διαπραγματεύσεις». Το συμπέρασμα όμως για τους εργαζόμενους είναι ένα: Όσο δεν καταργούνται όλοι οι νόμοι της διευθέτησης του χρόνου εργασίας και της ευελιξίας στην απασχόληση, τέτοια αντεργατικά τερατουργήματα θα είναι διαρκώς στην ημερήσια διάταξη, είτε με κυβέρνηση ΝΔ, είτε με ΣΥΡΙΖΑ ή ΚΙΝΑΛ, τα κόμματα δηλαδή που έχουν την πρώτη ευθύνη για τη σημερινή ζούγκλα στην αγορά εργασίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει βάλει το δικό του χέρι στο αντεργατικό οικοδόμημα με την ελαστικοποίηση του χρόνου εργασίας, την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, το χτύπημα της απεργίας και ένα σωρό άλλες απαιτήσεις του κεφαλαίου που με νόμους υλοποίησε, ενώ διατήρησε όλους τους αντεργατικούς νόμους των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Η ηγεσία του βρίσκεται μόνιμα σε μορατόριουμ με την κυβέρνηση και την αντιλαϊκή πολιτική της. Αυτό φαίνεται από τον μεγάλο όγκο των κυβερνητικών νομοσχεδίων που έχει υπερψηφίσει, από τις «πλάτες» που έχει βάλει στην εμπλοκή της χώρας στους επικίνδυνους, NATOικούς σχεδιασμούς, από το βροντερό «ΝΑΙ» του στο Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ, βαφτίζοντάς το μάλιστα θετική - φιλολαϊκή στροφή της ΕΕ! Άλλωστε οι κατ' όνομα «προοδευτικές κυβερνήσεις» (π.χ. Ισπανία, Πορτογαλία), που προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ ως «απάντηση» στον νεοφιλελευθερισμό της ΝΔ, εγκλημάτησαν σε βάρος των λαών τους, αφού και εκεί τα «πρωτόκολλα» της ΕΕ και των μεγάλων ομίλων ακολούθησαν. Γι' αυτό, καθόλου τυχαία, βλέπουμε την άνοδο της λεγόμενης δεξιάς, όπως στο εκλογικό αποτέλεσμα της Μαδρίτης, όπου αποτυπώθηκε ξανά πόσο τοξικές συνέπειες έχει η εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής στο όνομα της «αριστεράς» και της «προόδου». Το «αντικυβερνητικό αντιδεξιό μέτωπο» του ΣΥΡΙΖΑ είναι ξανά το τυράκι στη φάκα για τους πραγματικούς και συνεπείς αγωνιστές.
Ο οργανωμένος λαός, μέσα από τα σωματεία του και τον συλλογικό αγώνα να βάλει εμπόδια και να απαιτήσει : Να μην κατατεθεί το αντεργατικό έκτρωμα, να αποσυρθεί άμεσα!
Να παλέψει ώστε να ξηλωθεί όλο το αντεργατικό νομοθετικό οπλοστάσιο των τελευταίων ετών που ψήφισαν κι εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ. Να μη μείνει ούτε «κόμμα» από τους νόμους που γενίκευσαν την ευελιξία, καθιέρωσαν τη «διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου» διαλύοντας το 8ωρο, περιόρισαν το δικαίωμα στην απεργία και τις διαδηλώσεις, κατάργησαν τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και που σήμερα ο νόμος Χατζηδάκη ετοιμάζεται να βάλει το «κερασάκι στην τούρτα».
