Αυτή ακριβώς η λαϊκή αντίσταση ήταν πάντα το μεγάλο, αχώνευτο «αγκάθι» για τις κυρίαρχες τάξεις της Ελλάδας. Τους θύμιζε και τους θυμίζει το «προπατορικό τους αμάρτημα», την αποστασία από τον εθνικό αγώνα ή και την ανοιχτή σύμπραξη τμημάτων τους με τον κατακτητή. Ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου επιβλήθηκε από τον μεγάλο πρωταγωνιστή της Αντίστασης, τον οργανωμένο λαό, ο οποίος, με πρωτοβουλία του νεογέννητου ΕΑΜ γιόρτασε για πρώτη φορά το "ΟΧΙ" στην Αθήνα ήδη το 1941.  

Στα χρόνια που ακολούθησαν την απελευθέρωση, την ξένη επέμβαση και τον εμφύλιο, το «ΟΧΙ» της 28ης Οκτωβρίου διατήρησε την εξεγερτική του δυναμική, η οποία εκφραζόταν άλλοτε υπόγεια, κι άλλοτε ανοιχτά, με εκρηκτικό τρόπο, παίρνοντας κάθε φορά καινούργιο, επίκαιρο περιεχόμενο. Τελευταία εκδήλωση αυτής της δυναμικής ήταν η μαζική, αυθόρμητη «ανταρσία» των πολιτών της Θεσσαλονίκης εναντίον του μνημονιακού πολιτικού κόσμου, που προκάλεσε την πρωτοφανή ματαίωση της στρατιωτικής παρέλασης, στις 28 Οκτωβρίου του 2011.  

Οι εποχές αλλάζουν, οι συνθήκες το ίδιο, αλλά το μήνυμα μένει στον βασικό του πυρήνα το ίδιο: Τα «ΟΧΙ» του λαού μπορεί κάποτε να προδίδονται και προσωρινά να ηττώνται, αλλά είναι αυτά που σφυρηλατούν την εθνική- λαϊκή συνείδηση της ανυπακοής στις κάθε είδους τυραννίες, διασώζοντας την ελπίδα της ελευθερίας και στις πιο δύσκολες συνθήκες.

75 χρόνια μετά το "ΟΧΙ" του λαού μας στο φασισμό και το ναζισμό, ο τόπος μας καλείται να πει το δικό του "ΟΧΙ" στην κατάλυση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας στην εξαθλίωση των μνημονίων, στην ταπεινωτική επιτροπεία από την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΔΝΤ. Καλείται ξανά να διαλέξει ανάμεσα στον «ρεαλισμό» της υποταγής και της φτωχοποίησης, που του προτείνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και τα άλλα μνημονιακά κόμματα, και την αξιοπρέπεια της αντίστασης. Καλείται να αναζητήσει δρόμους και τρόπους για να μπορέσει συλλογικά να αντισταθεί, να οραματιστεί, να δημιουργήσει, να οικοδομήσει το δικό του μέλλον.