Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας καθιερώθηκε για την αναγνώριση της πολυδιάστατης προσφοράς της γυναίκας στην κοινωνία, αλλά κυρίως για τη μνημόνευση των διαχρονικών κατακτήσεων του γυναικείου φύλου και την ευαισθητοποίησή μας για την σκληρή πραγματικότητα, που εξακολουθεί να βιώνει και σήμερα μια μερίδα γυναικών, με διακρίσεις και αποκλεισμούς.
Στο διάστημα των 160 χρόνων που πέρασαν από τον Μάρτη του 1857, που οι εργάτριες της κλωστοϋφαντουργίας διαδήλωναν στους δρόμους της Νέας Υόρκης, διεκδικώντας ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, μικρότερο ωράριο και ίσα μεροκάματα με τους άνδρες, οι γυναίκες δεν ήταν ποτέ απούσες από όλα τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα, είτε ήταν πόλεμος και αντίσταση, είτε ειρήνη. Παρούσες στα μεγάλα και μικρά ζητήματα της καθημερινότητας, μέσα στην οικογένεια, στη δουλειά. Παντού η γυναικεία παρουσία ήταν και είναι αναντικατάστατη και μεγάλη.
Ταυτόχρονα, στο διάβα του χρόνου, με αγώνες δύσκολους και θυσίες, κατακτήθηκαν δικαιώματα, που σήμερα απολαμβάνουμε και που για πολλές και πολλούς, μοιάζουν αυτονόητα. Δικαίωμα στην εκπαίδευση, δικαίωμα ψήφου και ισότητα των φύλων, τουλάχιστον σε επίπεδο νομοθετικού πλαισίου, στα περισσότερα μέρη του κόσμου. Αναμφίβολα, στα 160 χρόνια, έχουν γίνει μεγάλα βήματα προόδου στην ενδυνάμωση του ρόλου της γυναίκας στο κοινωνικό γίγνεσθαι και στην καταπολέμηση των διακρίσεων. Ωστόσο, προκαταλήψεις και στερεότυπα με βαθιές ρίζες στην κοινωνία, δείχνουν την ανάγκη να σφυρηλατηθούν οι σχέσεις ισοτιμίας, με ακόμη μεγαλύτερη ένταση. Γιατί η ίση μεταχείριση των ανθρώπων ανεξάρτητα από το φύλο, τη φυλή, το χρώμα του δέρματός τους ή την φυσική τους κατάσταση, τις θρησκευτικές τους ή άλλες πεποιθήσεις, τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό, δεν είναι ωραίες φράσεις για συνθήματα, για σχολικές εκθέσεις και για νεανικούς ρομαντισμούς. Η ίση μεταχείριση των ανθρώπων είναι πράξη, στην οποία πρέπει πρωτίστως να προβαίνει η ευνομούμενη και δίκαιη πολιτεία. Να νομοθετεί με ενιαίους και σαφείς κανόνες, να εποπτεύει την εφαρμογή των κανόνων που νομοθέτησε και μέσα από την παιδεία και στοχευμένες δράσεις να διαπαιδαγωγούνται τα μέλη της κοινωνίας, έτσι που οι σχέσεις ισότητας μεταξύ των ανθρώπων, να αποτελούν στάση ζωής, ως να μην είχαν ποτέ επιβληθεί με νόμο. Στο συνεχή αυτό αγώνα, εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες δίνουν καθημερινά, μικρές και μεγάλες μάχες, χωρίς να γνωρίζουν το χάρτη θεμελιωδών δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ή άλλες συμβάσεις για τα δικαιώματα του ανθρώπου.
Εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες, που στις συνθήκες της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης πυκνώνουν τις τάξεις των ανέργων ή εργάζονται με “ευέλικτες” μορφές εργασίας, χωρίς να σταματούν ούτε στιγμή να στηρίζουν τη νέα μορφή της οικογένειας, που υποκατέστησε το κατεδαφισμένο από τις πολιτικές της λιτότητας, κράτος πρόνοιας. Γυναίκες που πρέπει να φροντίζουν τους ηλικιωμένους και τα παιδιά. Να ενθαρρύνουν τα άνεργα μέλη της οικογένειας και στη δύσκολη καθημερινότητα, να δίνουν κουράγιο και να εμπνέουν αισιοδοξία σε όλους. Να ζουν τη μιζέρια της δύσκολης συγκυρίας, αλλά να αρνούνται να συμβιβαστούν με αυτήν και να την αντιμάχονται με αξιοπρέπεια.
Γυναίκες με περίσσευμα ανθρωπιάς, που αγκάλιασαν και φρόντισαν σιωπηλά, τους ανέστιους κατατρεγμένους του πολέμου.
Γυναίκες που καλούνται και σήμερα να αγωνιστούν για το δικαίωμά τους και το δικαίωμα των παιδιών τους στην εργασία και για την ανάκτηση των εργασιακών δικαιωμάτων, που με δύσκολους αγώνες κατακτήθηκαν αλλά με ευκολία κατεδαφίστηκαν.
Αυτές τις ανώνυμες ηρωίδες γυναίκες θέλω να τιμήσω τη φετινή Ημέρα της Γυναίκας και να υποκλιθώ μπροστά τους.
