Η υπόθεση Novartis αποτελεί μια μεγάλη υπόθεση διαφθοράς. Η εν λόγω φαρμακοβιομηχανία, χρησιμοποιώντας αθέμιτες πρακτικές για την μεγιστοποίηση του κέρδους της και βρίσκοντας πρόθυμους και στη χώρα μας να υπηρετήσουν τα σχέδιά της, προκάλεσε μεγάλη οικονομική ζημία στα ασφαλιστικά ταμεία και συνακόλουθα στη χώρα, συμβάλλοντας στη χρεοκοπία της.
Η δικαστική έρευνα κατέδειξε αδιαμφισβήτητα στοιχεία. Την εκτόξευση της φαρμακευτικής δαπάνης τη δεκαετία 2000-2010 στη χώρα μας από 1% του ΑΕΠ που είναι και ο μέσος όρος της φαρμακευτικής δαπάνης στην Ε.Ε, σε 2,1%, την προμήθεια 16 εκ. αντιγριπικών εμβολίων (από τα οποία χρησιμοποιήθηκαν 70.000), με προηγηθείσα ακριβοπληρωμένη από το ελληνικό δημόσιο, "ενημέρωση" του κοινού, την προμήθεια τεστ μοριακού ελέγχου του αίματος, ύψους 200 εκ. ευρώ, με αδιαφανείς διαγωνιστικές διαδικασίες κ.ά.
Μετά την κρίση και την επιβολή των μέτρων λιτότητας, η συσταθείσα, κατ΄ απαίτηση των δανειστών, επιτροπή διαπραγμάτευσης των τιμών ουδέποτε λειτούργησε και συνεχίστηκε ο αδιαφανής τρόπος τιμολόγησης. Δεν συγκροτήθηκε ποτέ επιτροπή αξιολόγησης και τεκμηρίωσης των θεραπευτικών ιδιοτήτων των φαρμάκων, όπως υπάρχει σε όλες τις χώρες του κόσμου, ενώ παρά τη ρητή απαγόρευση, με κατά παραγγελία νομοθέτηση, εντάσσονταν στη λίστα αποζημίωσης του ΕΟΠΥΥ νέα φάρμακα της Novartis, με τις πληρωμές προς τη συγκεκριμένη εταιρεία να γίνονται κατά προτεραιότητα. Την ίδια περίοδο, κατ' επιταγή των δανειστών, μειώθηκε η δημόσια φαρμακευτική δαπάνη, ωστόσο δεν μειώθηκε η συνολική, γιατί το κόστος των περικοπών μετακυλίσθηκε στους πολίτες, με συνέπεια να αυξηθεί δυσβάσταχτα η συνεισφορά τους στη φαρμακευτική δαπάνη. Τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ είναι αποκαλυπτικά: η ιδιωτική δαπάνη αυξήθηκε μεταξύ 2009-2014 κατά 43,3%.
Πρόκειται λοιπόν περί σκανδάλου, για την αναγκαιότητα διερεύνησης του οποίου μίλησαν όλοι και όλα τα πολιτικά κόμματα. Στην πραγματικότητα όμως, η επίκληση της φράσης "όλα στο φως", από πολλούς γινόταν με υποκρισία και η διαδικασία διερεύνησης υπονομεύθηκε απροκάλυπτα, κυρίως από τη Νέα Δημοκρατία και τη Δημοκρατική Συμπαράταξη.
Οταν στο πλαίσιο της διερεύνησης της υπόθεσης από τη Δικαιοσύνη, προέκυψαν στοιχεία σε βάρος προσώπων που είχαν διατελέσει μέλη κυβέρνησης, η Εισαγγελία όφειλε να στείλει "αμελλητί" τη δικογραφία για τα συγκεκριμένα πρόσωπα στη Βουλή (συνεχίζοντας κατά τα λοιπά τη διερεύνηση), σύμφωνα με τα οριζόμενα στο άρθρο 86 του Συντάγματος, το οποίο παρά τις διαφωνίες για τις διακρίσεις που θεσπίζει υπέρ των πολιτικών προσώπων, ισχύει και πρέπει να εφαρμόζεται. Κατόπιν τούτου, συγκροτήθηκε Κοινοβουλευτική Επιτροπή για τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης, προκειμένου να ερευνηθεί η αρμοδιότητα της Βουλής να ασκήσει ή μη σχετικές διώξεις. Αυτό γιατί η Βουλή δεν είναι αρμόδια να εξετάσει όλα τα αδικήματα των πολιτικών προσώπων, αλλά μόνο εκείνα που τέλεσαν κατά την διάρκεια των καθηκόντων τους και σε περιορισμένο χρονικό διάστημα από την τέλεσή τους. Σε αρνητική περίπτωση τη διωκτική αρμοδιότητα έχει η Δικαιοσύνη. Η ΝΔ και η ΔΗΣΥ δεν ψήφισαν θετικά για τη συγκρότηση της προκαταρκτικής επιτροπής. Οταν όμως η επιτροπή συγκροτήθηκε νόμιμα, τα δύο παραπάνω κόμματα, σε αντίθεση με τη θέση τους σε αντίστοιχες υποθέσεις με πιο πρόσφατη αυτή του Παπαντωνίου, έθεσαν ως προϋπόθεση για τη συμμετοχή τους σ' αυτήν, την πρόταξη της "ουσιαστικής" διερεύνησης της υπόθεσης, χωρίς πρωτίστως να εξεταστεί αν η Κοινοβουλευτική Επιτροπή είναι αρμόδια να το κάνει. Η υποκρισία και η σκοπιμότητα προφανής. Εάν η Κοινοβουλευτική Επιτροπή υιοθετούσε την πρόταση αυτή, θα ασχολούνταν για μεγάλο χρονικό διάστημα με την εξέταση μαρτύρων, των ίδιων των εμπλεκομένων και την αναζήτηση λοιπών στοιχείων. Στο τέλος της μακρόχρονης διαδικασίας θα αποφάσιζε για την αρμοδιότητά της. Και όταν ο φάκελος έφτανε στη τακτική δικαιοσύνη θα είχε επέλθει παραγραφή! Η πλήρης συγκάλυψη θα είχε επιτευχθεί.
Η κοινοβουλευτική επιτροπή προκαταρκτικής εξέτασης, με νόμιμη συγκρότηση και χωρίς καθυστερήσεις ολοκλήρωσε το έργο της, σύμφωνα με τα προβλεπόμενα στο Σύνταγμα και τους νόμους. Το πόρισμα που συνέταξε με εγκυρότητα τεκμηριώνει την αναρμοδιότητα της Βουλής και αφήνει τη δικαιοσύνη απερίσπαστη να διερευνήσει την υπόθεση, χωρίς ευνοϊκούς και προνομιακούς χρόνους παραγραφής για πολιτικά πρόσωπα που ενδεχομένως κριθεί η ενοχή τους. Είναι ο μόνος τρόπος για να χυθεί άπλετο φως στην υπόθεση.
Ανεξάρτητα από τον καταλογισμό ή μη ποινικών ευθυνών σε πολιτικά πρόσωπα, είναι βέβαιο ότι υπάρχουν πολιτικές ευθύνες για πράξεις ή παραλείψεις που διαπράχθηκαν όταν ασκούσαν κρατική εξουσία, που είχαν ως αποτέλεσμα την σημαντική ηθική και οικονομική ζημία της χώρας και των πολιτών. Οι ευθύνες αυτές, φευ, δεν έχουν αναληφθεί μέχρι σήμερα. O tempora o mores!
