Πρόκειται για μια σύνθεση επτά μελετών, μέσω των οποίων ο συγγραφέας αναλύει τα θέματα αυτά σύμφωνα με τις εγγυήσεις που προκύπτουν για Ελλάδα και Κύπρο από το διεθνές και το ευρωπαϊκό δίκαιο. Βασικός στόχος του Προκόπη Παυλόπουλου είναι η ανάδειξη και του ότι το μεν Κυπριακό είναι διεθνές και ευρωπαϊκό ζήτημα, τα δε Εθνικά Θέματα της Ελλάδας είναι και Ευρωπαϊκά, όπως συνάγεται από το πρωτογενές ευρωπαϊκό δίκαιο, ιδίως δε από την Συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την Συνθήκη Λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ο στόχος αυτός «αγγίζει» ιδιαίτερα τον Προκόπη Παυλόπουλο διότι ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε αγωνισθεί, σε όλη την διάρκεια της θητείας του, προς αυτή την κατεύθυνση. Άλλωστε ήταν ο πρώτος ο οποίος, ήδη από τον Ιούλιο του 2015, διατύπωσε και δημοσιοποίησε, εντός και εκτός Ελλάδας με κάθε ευκαιρία και τελικά καθιέρωσε, π.χ. τις θέσεις ότι το έδαφος, τα σύνορα και η ΑΟΖ της Ελλάδας είναι έδαφος, σύνορα και ΑΟΖ της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως και ότι την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας εγγυάται αυτό τούτο το ευρωπαϊκό δίκαιο, ιδίως κατά το άρθρο 4 παρ. 2 και 3 της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Σήμερα οι θέσεις αυτές είναι πλέον επίσημες θέσεις της Ελλάδας και της Κύπρου και, κατά τον Προκόπη Παυλόπουλο δεν νοείται υποχώρηση ή υπαναχώρηση από αυτές. Με τον τρόπο αυτό, με το νέο βιβλίο του ο Προκόπης Παυλόπουλος έχει στόχο να προσθέσει μια ακόμα «μαρτυρία» για την υπεράσπιση των Εθνικών μας Θεμάτων και για την επίλυση του Κυπριακού υπό πλήρους σεβασμού του διεθνούς και του ευρωπαϊκού δικαίου.
Ειδικότερα, στο νέο βιβλίο του ο Προκόπης Παυλόπουλος εξετάζει διαδοχικώς: 1. Το δικαίωμα αμυντικής θωράκισης των Ελληνικών Νησιών του Αιγαίου κατά το διεθνές και το ευρωπαϊκό δίκαιο, καθώς και τις σχετικές υποχρεώσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά το άρθρο 42 παρ. 7 της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 2. Το νομικώς ανυπόστατο του «τουρκολιβυκού μνημονίου» και τις σχετικές νομικές συνέπειες κατά το διεθνές και το ευρωπαϊκό δίκαιο. 3. Την υποχρέωση σύμπραξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην οριοθέτηση της ΑΟΖ των κρατών-μελών, επομένως και της Ελλάδας, όταν τούτο αφορά τρίτα κράτη. 4. Τις διαχρονικές παρανομίες της Τουρκίας σε βάρος των Μειονοτήτων κατά την Συνθήκη της Λωζάνης, και κυρίως σε βάρος της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας της Κωνσταντινούπολης. 5. Την πολιτισμική βεβήλωση της Αγίας Σοφίας και της Μονής της Χώρας, ως χαρακτηριστικό δείγμα ωμής παραβίασης της Σύμβασης των Παρισίων του 1972 για την UNESCO, από την πλευρά της Τουρκίας. 6. Τη νομική θεμελίωση των απαιτήσεων της Ελλάδας από την Γερμανία για το κατοχικό δάνειο και για τις επανορθώσεις των ζημιών της ναζιστικής θηριωδίας. 7. Τις προϋποθέσεις επίλυσης του Κυπριακού σύμφωνα με τις διατάξεις του διεθνούς και του ευρωπαϊκού δικαίου.