Συγκάτοικος των νεκρών και των αναμνήσεων, υπέμεινε με ολύμπια ηρεμία τη φθορά και το πλιατσικολόγημα της ύλης από το χρόνο και το φθόνο, γνωρίζοντας ότι την τελική εκδίκηση για όλους την παίρνει πάντα ο θάνατος. Ακλόνητη όπως ο μύθος της, φώτισε τελικά τα άδεια κελύφη της ομορφιάς, του πλούτου και της δόξας, χαμογελώντας πικρά για όλες τις ανόητες μάχες των ανθρώπων. 

Ραχοκοκαλιά της παράστασης, μαζί με το ποιητικό κείμενο, τους συμβολισμούς και τις αλληγορίες του για τη χώρα, ήταν η ιδιαίτερη εκφορά του λόγου που διδάσκει ο σκηνοθέτης Δήμος Αβδελιώδης - και η οποία, ακόμα κι αν ξενίζει αρχικά ορισμένους θεατές, υφαίνει στη συνέχεια έναν ιστό υπνωτιστικό που τραβάει το κοινό μέσα στο έργο, με έναν τρόπο σχεδόν εθιστικό. Στα χείλη της κ. Αργέντζη μάλιστα, ο συγκεκριμένος τρόπος βρήκε ίσως την καθαρότερη έκφρασή του, δικαιώνοντας και με το παραπάνω την πρώτη αυτή συνεργασία της γνωστής ηθοποιού με τον sui generis σκηνοθέτη. 

Π.Α.