Σκληρό θέαμα, με εξαιρετική σκηνογραφία, η οποία μεταλλασσόταν διαρκώς. 

Οι μεταλλικές κατασκευές όσο κι αν μετασχηματίζονταν, τις περισσότερες φορές ήταν ασφυκτικά πλαίσια, όπως αυτά στα οποία κλείνουν τη γυναίκα από την ώρα που θα γεννηθεί. Πλαίσια μεγάλα, μικρά, σε όλα τα πιθανά σχήματα, ταιριαστά κάδρα για τη γατούλα, τη μάνα, την ανίσχυρη, την ερωτική. 

Ιστορίες γυναικών, που μοιάζουν απλές. Απλοϊκές πίσω από τη γυναικεία ευγένεια, τη συστολή, σε έναν κόσμο που δεν έχει και πολύ χώρο για αυτά. Η ηρωϊδα μοιάζει δυνατή, αλλά είναι φυλακισμένη, υπόδουλη, έχει ακινητοποιηθεί. Την πνίγουν η σεξουαλική βία, τα στερεότυπα, η ανάγκη για επιβεβαίωση. Υπάρχουν άλλωστε γύρω της τόσοι με την ανάγκη να συνεχίσουν αυτή την κατάσταση. 

Απόλυτα εναρμονισμένα στο ύφος, η electro μουσική, τα φωνητικά και η live ερμηνεία επί σκηνής, της Γιαμίλα Ρίος. 

Από τον ρεαλισμό της Μασκαρέλ δε θα μπορούσε παρά να έχει την τιμητική του ο τωρινός πλανητάρχης και οι "συμβουλές" που κατά καιρούς έχει δώσει σε γυναίκες και άντρες. Η εποχή και η δύναμή της, απαιτούν λεφτά, γυμνό και τελειότητα. Η βία όμως είναι πράξη μίσους και ρατσισμού, είτε είσαι άνδρας, γυναίκα, ομοφυλόφιλος. Μόνο το πρόσωπο αλλάζει. Η ανάγκη για ελευθερία, ποτέ. 

"Αν κάποτε, μια μέρα τελειώσει αυτό το γκοτέσκο αστείο/ίσως καταλάβουμε τι είναι ζωή". 

Γ.Σαρ.