ΤΟ ΕΡΓΟ

Η Ιφιγένεια δε σφάχτηκε στην Αυλίδα. Η Αρτεμη την αντικατέστησε πάνω στο βωμό με ένα ελάφι και την έφερε στη χώρα των Ταύρων, όπου είχε ναό, ενώ οι Έλληνες τη θεωρούν θυσιασμένη. Στη χώρα των Ταύρων (χερσόνησος Κριμαία στην Ουκρανία) η Ιφιγένεια γίνεται ιέρεια της Άρτεμης και συνεργεί στο προκαταρκτικό στάδιο αιματηρών θυσιών προς τιμή της θεάς.
Ο Ορέστης, μετά το φόνο της μητέρας του και αφού αθωώνεται στην Αθήνα, κυνηγιέται από μια ομάδα Ερινύες που διαφώνησαν με την απόφαση. Ο Απόλλωνας, στον οποίον καταφεύγει, του δίνει εντολή να πάει στην Ταυρίδα, να αρπάξει το άγαλμα της Άρτεμης και να το φέρει στην Αττική, στην περιοχή της Βραυρώνας, κοντά στη Ραφήνα. Ο Ορέστης με τον ξάδελφό του Πυλάδη φτάνουν στην Ταυρίδα και, σχεδιάζοντας την αρπαγή του αγάλματος, συλλαμβάνονται στην ακτή από αγελαδάρηδες που τους οδηγούν στο βασιλιά της χώρας Θόα. Εκείνος δίνει εντολή να θυσιαστούν. Οι δυο νέοι οδηγούνται μπροστά στην Ιφιγένεια για σφαγή. Σ’ ένα πολύ μακρύ επεισόδιο, ο Ευριπίδης μεθοδεύει την αναγνώριση των δύο αδελφών που ο καθένας αγνοεί πως ο άλλος ζει. Οι δύο νέοι σχεδιάζουν και πετυχαίνουν απόδραση εξαπατώντας τον άρχοντα της χώρας. Όταν η απάτη αποκαλύπτεται, εμφανίζεται από μηχανής θεά η Αθηνά και ευλογεί την πράξη. Οι νέοι αναχωρούν με το άγαλμα της θεάς με πλώρη για την Αθήνα. Ο χορός είναι γυναίκες Ελληνίδες αιχμάλωτες στη χώρα των Ταύρων.
Πίσω από την αστυνομική υπόθεση του έργου, τα πρόσωπα δεν μπορούν να κρύψουν την τραγική τους καταγωγή. Δέσμια, παγιδευμένα σε θεϊκές αποφάσεις, καταφεύγουν σε τεχνάσματα και πανουργίες, για να ανταποκριθούν στο θεϊκό σχέδιο και να το υπηρετήσουν, πέφτουν σε άπειρες ασέβειες. Παραβιάζουν εντολές, προσβάλλουν έθιμα, εξαπατούν, ασεβούν στα θεία, διακωμωδούν τις ιερές τελετές.
Βέβαια, στο έργο θριαμβεύει η λογική των Ελλήνων πάνω στην αφελή δεισιδαιμονία των βαρβάρων. Ο Ευριπίδης, όμως, δεν παίρνει θέση. Συμπαθεί τους ήρωες, αλλά παραμένει πρόβλημα το αν εγκρίνει τις μεθόδους τους. Το σίγουρο είναι ότι ο ποιητής στέκεται κριτικά απέναντι στους μύθους και προσπαθεί να συλλάβει το νόημα που έχουν οι ανθρώπινες πράξεις και ποιο σκοπό εξυπηρετούν. Στην Ιφιγένεια δεν υπάρχουν οι διαστάσεις του τραγικού που βρίσκουμε στον Αισχύλο και στο Σοφοκλή. Οι ήρωες έχουν χάσει το μέγεθός τους και συμπεριφέρονται σαν κοινοί άνθρωποι. Μέσα στην Αθήνα αμφισβητούσαν όλες τις αξίες και όλους τους θεσμούς. Είναι λοιπόν αδύνατο ένας οξυδερκής ποιητής να μην εντάξει στο έργο του το πνεύμα της εποχής. Ας μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στην πιο δραματική περίοδο του Πελοποννησιακού πολέμου, στη Σικελική εκστρατεία, όταν παίζεται η «Ιφιγένεια», μεταξύ 414 και 412 και ίσως λίγο μετά την καταστροφή του αθηναϊκού στρατού και στόλου. Δεν είναι τυχαίο πως στην «Ιφιγένεια  εν Ταύροις» διατρέχει απ' άκρη σ' άκρη το ρίγος του νόστου. Απείρου κάλλους στίχοι μιλούν για την ομορφιά της Ελλάδος, της πατρίδας του χορού και της Ιφιγένειας: απλά, καθημερινά πράγματα, πανηγύρια, γιορτές, τοπία. Στη Σικελία, οι αιχμάλωτοι Αθηναίοι που πέθαναν δουλεύοντας στα λατομεία των Συρακουσών τραγουδούσαν χορικά του Ευριπίδη.



Γενική Επιμέλεια Παράστασης:  Νίκος Φουσιάνης, φιλόλογος

Χορογραφία:  Στάθης Χριστοφιλόπουλος, μαθητής
Συντελεστής στην οργάνωση της παράστασης:
Αγγελική Ρακιντζή, χημικός

Διανομή