Δώρο του γιατρού Ιων. Μαλλιαρόπουλου στο κοινό της πόλης, φτιαγμένο πάνω στα σχέδια του αρχιτέκτονα των ανακτόρων, Αναστασίου Μεταξά, εγκαινιάστηκε στις 7 Φεβρουαρίου του 1910 και φιλοξένησε έκτοτε πάμπολλα θεατρικά σχήματα, με τους πιο ονομαστούς πρωταγωνιστές του ελληνικού θεάτρου. Η συνήθης πρακτική των «αρμοδίων αρχών», όσον αφορά τα δημόσια κτίρια, το παρέδωσε πολύ νωρίς στη δικαιοδοσία της φθοράς, ενώ πρόθυμα βοήθησαν προς την ίδια κατεύθυνση και οι περιπέτειες της χώρας, ιδιαίτερα από 1940 και εντεύθεν.

Μέχρι τα μέσα του 1960 φιλοξενούσε στοιχειωδώς κάποιους περιοδεύοντες θιάσους και παντός είδος εκδηλώσεις των εντόπιων, κυρίως όμως, λειτουργούσε ως κινηματογράφος. Μία δεκαετία νωρίτερα είχαν ήδη αρχίσει να πληθαίνουν οι φωνές που έβλεπαν ότι με το γκρέμισμά του θα απελευθερωνόταν το πιο κεντρικό και ακριβό οικόπεδο της πόλης, κατάλληλο για άλλες, περισσότερο επικερδείς χρήσεις…

Αυτές οι φωνές «δικαιώθηκαν» και τυπικά κατά την περίοδο της δικτατορίας, με την έκδοση απόφασης για την κατεδάφισή του, την οποία προσυπέγραψε κατά το έτος 1975 και η συγκυρία, καθώς τότε κατέρρευσε και η στέγη του κτιρίου.

Συγχρόνως όμως, άρχισαν να εκδηλώνονται πιο έντονα εκείνοι που αντιδρούσαν στην προοπτική της ισοπέδωσης ενός ιστορικού κτιρίου. Κι επειδή σ’ αυτούς ανήκαν και μερικοί διακεκριμένοι πνευματικοί άνθρωποι των Αθηνών, οι δημοτικές αρχές άρχισαν πλέον να «τείνουν ευήκοον ούς» και έτσι άνοιξε ο μετ’ εμποδίων και παλινωδιών μακρύς δρόμος για τη διάσωση και επαναλειτουργία του.

Η τελευταία «πράξη» αυτού του περιπετειώδους έργου ήταν η πρόσφατη εκ βάθρων ανακαίνιση του θεάτρου, που επισφραγίστηκε με την τελετή των εγκαινίων στις 29 Δεκεμβρίου του 2010. Η τελετή αυτή ωστόσο, δεν συνοδεύτηκε και από την έναρξη λειτουργίας του θεάτρου.