Από τις 12 Μαρτίου έως τις 3 Απριλίου, θα παίζεται κάθε Σάββατο στις 9 μ.μ. και κάθε Κυριακή στις 8 μ.μ.
Σχετικά με την υπόθεση: Η Ρήνα και τα δύο παιδιά της, ο Αντώνης και ο Λευτέρης, επαναπατρισμένοι μετανάστες από την Τυφλίδα, ζουν σε ένα ημιυπόγειο στην Κυψέλη. Στην καθημερινή τους πάλη για επιβίωση και ένταξη στο περιβάλλον τους, ο Αντώνης, ο μεγάλος γιος αποδεικνύεται πιο πρόθυμος και πιο φιλόδοξος. Δουλεύει σε ένα βενζινάδικο στη Λάρισα, τους στηρίζει οικονομικά και φαίνεται να έχει προσαρμοστεί εντελώς στη νέα τους πραγματικότητα. Ο Λευτέρης, ο μικρότερος, χαμένος κάπου ανάμεσα στην παιδική του ηλικία και την εφηβεία, αν και στα 20 πια, νοσταλγεί πεισματικά το παρελθόν. Η παθολογική νοσταλγία του είναι το αποτέλεσμα ή ίσως και η αιτία της σοβαρής ψυχικής ασθένειας που έχει – βρίσκεται σε αρχικό στάδιο σχιζοφρένειας, παρακολουθείται από γιατρό και κοινωνική λειτουργό, αλλά δε συνεργάζεται, δεν παίρνει τα χάπια του, έχει παραισθήσεις και εξαφανίζεται για μέρες. Στη Λάρισα ο Αντώνης αρραβωνιάζεται με τη Νατάσα, την κόρη του ιδιοκτήτη του βενζινάδικου. Η κάθοδος του στην Αθήνα για γνωρίσει τη Νατάσα στους δικούς του, θα αποτελέσει το σημείο καμπής για τη ζωή όλων. Το έργο είναι μεταφρασμένο στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, σερβικά και πολωνικά.
Παίζουν οι: Χρυσάνθη Δούζη, Γιάννης Δρίτσας, Πάρης Αλεξανδρόπουλος και Σοφία Κουλέρα.
Η παράσταση γίνεται με όρους λειτουργίας κλειστών θεάτρων (αμιγείς χώροι) και σε εφαρμογή των υγειονομικών μέτρων που είναι σε ισχύ.
Οι τιμές των εισιτηρίων είναι: 12 και 8 ευρώ, η προπώληση γίνεται μέσω TicketMaster. Το ταμείο του θεάτρου λειτουργεί Σάββατο από τις 7 μ.μ., Κυριακή από τις 6 μ.μ., στην οδό Δημοσθένους 2 (27210 82616).
Ο ίδιος ο συγγραφέας αναφέρει σχετικά:
“Σε μία εποχή που έννοιες όπως ετερότητα, αποδοχή και ενσυναίσθηση βρίσκονται σε μία διαρκή κινητικότητα, πότε υπό αναθεώρηση και πότε υπό αναγνώριση, ανεβαίνει ξανά το “Γάλα”, ένα έργο που όταν πρωτοπαρουσιάστηκε το 2006 στο Εθνικό Θέατρο, άγγιξε αυτά τα ζητήματα με τρόπο καίριο, πιστεύω. Οχι τόσο με όρους πολιτικής ορθότητας, όσο με μία υπαρξιακή προσέγγιση. Ολα τα προβλήματα, άλλωστε, που αντιμετωπίζουμε στην εποχή μας και σε όλες τις εποχές, έχουν τη ρίζα τους στην ανθρώπινη ψυχή. Κυρίως ξεκινάνε από την παραμόρφωση και την αλλοτρίωση των πιο ουσιωδών επιθυμιών και τάσεων που ενυπάρχουν μέσα εκεί. Οπως λέει και η μάνα (Ρήνα) «Μοναχοί άνθρωποι είμαστε όλοι μας… Και φοβισμένοι. Κι άμα φοβάσαι ξεχνάς. Ξεχνάς ότι όλα θα μπορούσαν να ήταν αλλιώς αν δεν υπήρχε αυτός ο φόβος…». Και ο μόνος που δεν ξεχνάει είναι ο μικρός της γιος, ο Λευτέρης. Κρατάει τη μνήμη μιας σοφής άγνοιας, πριν τη στρέβλωση και την αναγκαιότητα που επιβάλλουν οι κοινωνίες, τα συστήματα και οι διαχωρισμοί. Βαρύ το τίμημα που θα κληθεί να πληρώσει. Θα μπορούσε να ξεφύγει πληρώνοντας απλώς, όπως ο αδερφός του ο Αντώνης, εκείνο το ποσοστό λήθης που απαιτείται πάντα για την ένταξη του καθενός σε οποιοδήποτε οργανωμένο και ιεραρχικά δομημένο σύνολο. Δεν μπορεί να το κάνει. Θα προλάβει όμως, πριν την έξοδό του, να θέσει εδώ, μπροστά μας, το αίτημα του κάθε αποξενωμένου, του κάθε κατατρεγμένου ανθρώπου για αποδοχή. Και μήπως αυτό δεν είναι και το δικό μας αίτημα, όλων μας, απ` την αρχή, καθώς ερχόμαστε κραυγάζοντας και κλαίγοντας; Κι ό,τι μας ηρεμεί ήταν, και θα είναι πάντα, μία αγκαλιά και λίγο ζεστό «μαλακό» - που στα ρώσικα θα πει “γάλα”. Από το πρώτο ανέβασμα, στο Εθνικό Θέατρο το Φλεβάρη του 2006, σε σκηνοθεσία του Ν. Μαστοράκη, μέχρι και το 2012, στην παράσταση της Αννας Βαγενά, το «Γάλα» παιζόταν αδιάλειπτα στην Αθήνα και σε περιοδείες σε όλη την Ελλάδα. Εκτοτε παρέμεινε στο συρτάρι για να μη φθαρεί «μες στην πολλή συνάφεια». Τώρα, σε καιρούς σκληρούς που όλοι περάσαμε και περνούμε δύσκολες καταστάσεις, ίσως να έχει να πει και να θυμίσει κάτι που μας χρειάζεται. Χαίρομαι γιατί κάνει πάλι την εμφάνισή του σε ένα από τα πιο σημαντικά ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. της χώρας, όπως αυτό της Καλαμάτας, με ένα εξαιρετικό επιτελείο ηθοποιών και συνεργατών. Τους ευχαριστώ όλους”.
