- Η «γερμανική ηγεμονία» που αναφέρετε προκάλεσε δύο πολέμους στο παρελθόν. Μπορεί η σημερινή έκφρασή της να χαρακτηριστεί ως οικονομικός πόλεμος;

«Θα απαντούσα μονολεκτικά "ναι". Ομως οι απλές απαντήσεις κρύβουν -πάντα- λάθος περιεχόμενο, καθώς η πραγματικότητα ή είναι πολύπλοκη, ή είναι εικονική.

Μιλώντας για γερμανική ηγεμονία, έχουμε να σημειώσουμε ότι ούτε η σημερινή Γερμανία είναι συγκρίσιμη μ’ εκείνην του Κάϊζερ ή μ’ εκείνην του Μεσοπολέμου (σημειώστε ότι δεν λέω καν «του Χίτλερ»), ούτε η έννοια της ηγεμονίας έχει το περιεχόμενο που είχε κάποτε (παγκόσμια, τουλάχιστον). Η σημερινή Γερμανία είναι ασύγκριτα πιο ενσωματωμένη στο παγκόσμιο σύστημα και έχει σαφώς λιγότερο εύκολο τον αυταρχισμό. (Ξέρω ότι όποιοι υφίστανται σήμερα τον κ. Σόιμπλε ή την "Bild" και δυσκολεύονται να "δεχθούν" ότι υπάρχει περισσότερος αυταρχισμός. Ομως… υπάρχει!). Η δε "ηγεμονία" της -όπως άλλωστε και άλλες ηγεμονικές προβολές ισχύος- είναι εν πολλοίς άμυνα, δυσάρεστα άγαρμπη, πλην άμυνα, απέναντι στην παγκοσμιοποίηση και στις δικές της σιδηρές πειθαρχίες.

Πάμε τώρα στον "οικονομικό πόλεμο". Ναι, υπάρχει στις ημέρες μας ένα στοιχείο βίαιης αντιπαράθεσης -θα μου επιτρέψετε να παραπέμψω σ’ ένα βιβλίο που κυκλοφορεί σε λίγες μέρες, "Το ευρώ, ο Νότος και η Ελλάδα", όπου η συνάδελφος Μαριάννα Τόλια συγκέντρωσε και εκλαΐκευσε απόψεις εξαιρετικά κατεστημένες (από το ΙΜF, την Banque de France, τέτοια πράγματα...) οι οποίες δείχνουν πώς το ίδιο το ευρώ έφερε εντέλει την κρίση στον Ευρωπαϊκό Νότο. Αμα σας έρθει προεκλογικά στην πόλη σας ο Αντώνης Σαμαράς, βρείτε το και χαρίστε  τού το: Θα του κάνετε καλό! Ομως, αυτό δεν είναι τίποτε μπροστά σε ό,τι υπόσχεται/απειλεί να ακολουθήσει, αν δεν συμμαζευτεί όχι η ηγεμονία ή η επιβολή, αλλά η αγαρμποσύνη, η στραβομάρα των "εταίρων" μας».

- Εχετε χαρακτηρίσει την Ελλάδα ως "πειραματόζωο" της κρίσης στην Ευρωζώνη. Τελικά το πείραμα θα συνεχιστεί ή μοιάζει να τελειώνει;

«Λυπάμαι να το πω, η αναφορά εκείνη στο πειραματόζωο βγήκε αποτρόπαια σωστή. Και κύριο στοιχείο του πειράματος ήταν να μετρηθούν οι αντοχές: Σ’ αυτό, το πειραματόζωο "Ελλάδα" τα πήγε τραγικά καλά. Συνεχίζει να κινείται, συνεχίζει να πληρώνει φόρους, συνεχίζει να στηρίζει -οικογένεια, παρέα, αποθέματα- τους ανέργους του και να μην εγκαταλείπει «ευρωπαϊκά» τους νέους του.

Το πείραμα θα συνεχιστεί. Μια διαφορά: Ο δοκιμαστικός σωλήνας θα γράφει πάνω άλλη ετικέτα - όπως και το μνημόνιο θα λέγεται προγραμματική σύμβαση. Με προϋποθέσεις. Και με κυρώσεις».

- Η Ελλάδα από αυτό το πείραμα θα βγει... σκοτωμένη, τραυματισμένη ή ζωντανή;

«Ζωντανή θα βγει. "Θα έχει χαθεί μια γενιά. Ισως δυο". Το ακούσαμε από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, με το βαρύ πλεονέκτημα της ηλικίας βέβαια».

- Είναι κοινή διαπίστωση ότι η κυβέρνηση έχει ρίξει όλη την προσοχή στο δημοσιονομικό τομέα, αφήνοντας την ανάπτυξη να περιμένει. Μπορεί χωρίς ανάπτυξη να βελτιωθεί το δημοσιονομικό;

«Οχι, δεν μπορεί, δεν νοείται, δεν γίνεται χωρίς ανάπτυξη, χωρίς επανεκκίνηση, χωρίς κάποιαν ανάσα στην πραγματική οικονομία, να βελτιωθεί -διατηρήσιμα, αυτή είναι η ουσία!- το δημοσιονομικό. Ακόμη κι αν όχι απλώς διαρρυθμιστεί, μπαλαμουτιαστεί, επιμηκυνθεί, ελαφρυνθεί, κουρευτεί ή ό,τι άλλο φανταστείτε, το χρέος. Ομως "ανάπτυξη" είναι ένα πράγμα που προϋποθέτει επενδύσεις: Με τις συνεχείς απειλές, με τη δημευτική λογική, με τη ριζωμένη συστημική ανασφάλεια της Ελλάδας του 2014, όποιος αληθινά παίρνει την απόφαση να βάλει λεφτά -τα δικά του τα λεφτά, αληθινά λεφτά- στην οικονομία, είναι κάτι σαν ήρωας ή άγιος. Δεν γνωρίζω πολλούς».

- Με βάση την εμπειρία σας πού εκτιμάτε ότι βαδίζει η οικονομία της χώρας;

«Οπου την ξεσούρει το κύμα! Οπου αποφασιστεί, όχι από κάποιο "Διευθυντήριο", αλλά από την αυτάρεσκη τυφλότητα των "εταίρων" μας, από τον ρου των πραγμάτων. Αν προτιμάτε αντί για τις θαλασσινές παρομοιώσεις κάτι από τρένο, κάθε φορά που ακούω πολιτικό -κι έχουμε πολλούς, ανάθεμά τους!- να μιλάει για "φως στην άκρη του τούνελ", ένα φοβάμαι: μήπως το φως δεν είναι παρά η ατμομηχανή που έρχεται από απέναντι».

- Θα μπορούσε να πει κανείς ότι τα ΜΜΕ είναι και θύτες και θύματα στην ελληνική κρίση. Ποια πιστεύετε ότι θα είναι η δική τους τύχη;

«Σ’ όλα τα -πολλά- χρόνια που πέρασαν, τα media και η γενιά που τα στελέχωσε βασικά (η διαβόητη "γενιά του Πολυτεχνείου") μετρήθηκαν και βρέθηκαν αποκαρδιωτικά λειψά. Και στη διάγνωση εκείνου που χτιζόταν, και στην αναπαράστασή του. Δεν είναι αυτά που πληρώνουν σήμερα, είναι το στρεβλό επιχειρηματικό μοντέλο Τύπου και Τηλεόρασης που τελικά επικράτησε. Ομως, τώρα που ζούμε τη νέμεση της κρίσης, αυτή η διάσταση του λειψού, του μη ανταποκρινόμενου στις περιστάσεις, στερεί από εμάς τους δημοσιογράφους και το ηθικό πλεονέκτημα. Ετσι θα ζήσουμε...».