Την Παρασκευή το βράδυ έκανε πρεμιέρα με το έργο του Πέτερ Βάις "Μαρά - Σαντ. Η καταδίωξη και δολοφονία του Ζαν Πολ Μαρά" σε μετάφραση Πλωρίτη. Το στοίχημα ήταν μεγάλο, όμως φαίνεται πως ο σκοπός επετεύχθη. Οι συντελεστές στη συνέντευξη τύπου είχαν πει πως ήθελαν με αυτή την παράσταση να "βάλουν τον πήχυ" λίγο πιο ψηλά και το κοινό ήδη συζητά ότι το πέτυχαν. Το έργο βασίζεται στην τεχνική του θεάτρου μέσα στο θέατρο. Ο (αρκετά παρεξηγημένος ως πνευματική προσωπικότητα) Μαρκήσιος ντε Σαντ είναι έγκλειστος σε ένα ψυχιατρείο, μαζί με πολλούς άλλους τρόφιμους. Κατόπιν πρότασής του στο διευθυντή, ο ίδιος γράφει και σκηνοθετεί μία παράσταση για την κορυφαία προσωπικότητα της Γαλλικής Επανάστασης, τον Μαρά. Εξάλλου μέσα στο ψυχιατρείο, έχει πλούσιο υλικό για να μοιράσει τους ρόλους του... Τον μανιακό που κάνει συνέχεια μπάνιο, τους καλλιτέχνες που δε στέκονται λεπτό κάτω, τον υπερκινητικό κομπέρ, τον ερωτομανή δανδή, την καταθλιπτική νέα γυναίκα, τον καλόγερο που τα λέει περίεργα για καλόγερος. Ανθρώπους δηλαδή που υπό άλλες συνθήκες και με άλλη βοήθεια, θα ήταν ίσως έξω από το ίδρυμα και λειτουργικοί, όμως η εποχή ακόμα δεν είναι έτοιμη να δεχθεί τους πολύ διαφορετικούς ανάμεσα στους "κανονικούς" ανθρώπους. Το επιβλητικό σκηνικό με τα πραγματικά κάγκελα που κλειδαμπαρώνουν μπροστά στο κοινό, βάζει αμέσως το θεατή στο κλίμα της παράστασης. Ο "χορός" των τρελών που δε σταματούν λεπτό να παλεύουν με τον εαυτό τους, δε θα τον αφήσει εξάλλου να "χαλαρώσει" καθόλου. Ο "σκηνοθέτης" Ντε Σαντ τους θέλει όλους να πάλλονται και να αντιδρούν σύμφωνα με τα προστάγματά του. Αυτό του έδινε ευχαρίστηση και ανάλογα θα φερθεί στους ηθοποιούς και έμμεσα και στο κοινό. Τα λόγια που έχει γράψει είναι πύρινα και αφορούν την κοινωνική και πολιτική ζωή της Γαλλίας, την ατομική ευθύνη και την ελευθερία. Ο Μαρά από την άλλη, θα παλεύει τόσο με τις πληγές του δέρματός του, όσο και με τους "υπολογισμούς" του, που δε βγήκαν σωστοί στην πραγματικότητα, τις θεωρίες του που δεν ευόδωσαν, το όνειρο της Επανάστασης που μάτωσε όπως το μαντήλι του. Οι τρόφιμοι ακούν τα λόγια του, όπως ακριβώς και ο φτωχός λαός εισπράττει τις διακηρύξεις των ηγετών. Πειθήνια και με λαχτάρα. Τόσο ο Τάκης Κληρόπουλος όσο και ο Στρατής Καϊκης στάθηκαν στη σκηνή επιβλητικοί, καλοδουλεμένοι και με πολλές ομοιότητες ακόμα και στο πρόσωπο με τα πραγματικά πρόσωπα των Μαρά - Σαντ, χάρη στο μακιγιάζ και στις προσεγμένες εκφράσεις τους. Το ίδιο καλός είναι και ο Πάρης Καλογεράκος, που μπορεί να μην έχει πολλά "λόγια" στο έργο, όμως η παρουσία του είναι αισθητή σε όλη την παράσταση, ιδιαίτερα στο τέλος όπου εκφράζει τα όσα ριζοσπαστικά έχει στο μυαλό του. Η παράσταση σε καμία περίπτωση δεν είναι εύκολη, αλλά αυτό αναδεικνύει την σκληρή δουλειά που έχει κάνει ο Κώστας Χαλκιάς και η Ολγα Αλεξανδροπούλου ιδρυτικά μέλη του ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας. Πολύ καλά ανταποκρίθηκε στο ρόλο του και ο Τίμος Αντωναρόπουλος ως τελάλης. Στις κορυφαίες δραματικές στιγμές, οι φωτισμοί του Σάκη Μανιάτη ήταν αυτοί που αναδείκνυαν τους χαρακτήρες σε φλογερά όντα, πανανθρώπινα.
