Μέσα στο εργαστήριό της, επί σκηνής, η Φαίδρα των "RootlessRoot"  απεργαζόταν απ' την αρχή το τραγικό της τέλος. Σαν γλύπτρια κατασκεύασε τον πόθο, τη θηλυκότητά, τον πόνο, την αγωνία της και τελικά το θάνατο. Εξελίχθηκε από λευκό αέρινο πλάσμα του μύθου, σε τεχνίτρια εξαϋλωμένη στο φως της τέχνης - για να μεταμορφωθεί τελικά σε μια σύγχρονη νέα γυναίκα, ντυμένη με το κόκκινο χρώμα του πάθους και του πόθου. Δεν φοβήθηκε να δημιουργήσει ούτε τη μουσική πάνω σε ένα τεράστιο έγχορδο, μέρος του σκηνικού, ούτε την τεράστια ζωγραφιά ενός θηλυκού συμβόλου - που τελικά θα γινόταν ο τάφος της.

H ιδέα/χορογραφία ανήκει στους "RootlessRoot" (ιδρυτές: Λίντα Καπετανέα και ο Σλοβάκος σύζυγός της Jozef Frucek). Η μουσική ήταν του Βασίλη Μαντζούκη, ο σχεδιασμός φωτισμών της Σοφίας Αλεξιάδου, το σκηνικό των Jozef Frucek και Βασίλη Μαντζούκη, ο σχεδιασμός κοστουμιού της Isabelle Lhoas, η δραματουργία του Martin Kubran. Καλλιτεχνικός σύμβουλος ήταν ο Πάρις Μέξης. Την τεχνική διεύθυνση είχε ο Μανώλης Βιτσαξάκης, τεχνικός ήχου ήταν ο Κωστής Παυλόπουλος και την προσαρμογή των φωτισμών ανέλαβαν οι "RootlessRoot" και ο Μανώλης Βιτσαξάκης. Το έργο ήταν μια συμπαραγωγή των "RootlessRoot" και των Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.