Η “Ηλέκτρα” προσέλκυσε ένα πολυπληθές, διψασμένο και αρκετά ψαγμένο κοινό - οπότε η επιτυχία της ξεκίνησε πριν καν ακουστεί το πρώτο κουδούνι.
Οσον αφορά την παράσταση καθαυτή, μακριά από μένα κάθε απόπειρα να γράψω “κριτική” για το ανέβασμα της κορυφαίας τραγωδίας του Ευριπίδη. Ας μου επιτραπεί μονάχα να μεταφέρω δυο-τρεις προσωπικές εντυπώσεις, σε όσους δεν ήταν εκεί.
Το αφαιρετικό μεταλλικό σκηνικό, εκτός του ότι εξυπηρέτησε έξυπνα τους από μηχανής θεούς στο τέλος του έργου, υπογράμμιζε τη δωρική, στιβαρή παρουσία της Ηλέκτρας (Μαρίνα Ασλάνογλου). Ο οδυρμός της οποίας αντηχούσε καθαρός και επιβλητικός... όπως και η αποφασιστικότητά της. Ακόμα και οι ύστερες τύψεις της δεν αποδυνάμωναν ουσιαστικά τη συμπαγή της θέση.
Από την άλλη, σε μια πολύ ενδιαφέρουσα αντίστιξη, ο Θανάσης Κουρλαμπάς ενσάρκωσε συνειδητά έναν Ορέστη αντι-ήρωα: χαμηλότερων τόνων, σκεπτικό, αναποφάσιστο για τα εγκλήματα, έτοιμο από την πρώτη στιγμή να εγκαταλείψει αν χρειαστεί το “χρέος” του και ν' αγνοήσει τους χρησμούς του Απόλλωνα. Και κυρίως, εντελώς απρόθυμο να σκοτώσει τη μάνα του. Η φωνή του υψώνεται δυνατή μόνο στο θρήνο του, καθώς ενδίδει στις πιέσεις και γίνεται μητροκτόνος.
Ο Πυλάδης δίπλα του (Νίκος Ιωαννίδης) του πρόσφερε διακριτικά μια έμπιστη παρουσία, μια φιλικότερη εμψύχωση, μα κι ένα χέρι βοήθειας - τόσο στο φόνο όσο και στη λύση του τέλους.
Ο ταπεινός σύζυγος της Ηλέκτρας (Γιώργος Ψυχογιός) υπηρέτησε πολύ καλά το ρόλο του Γεωργού, φωτίζοντας με το παίξιμό του το αδιόρατο νήμα που συνδέει τους στωικούς, καλούς κι ευγενικούς ανθρώπους αυτής της επικράτειας, από την αρχαιότητα έως σήμερα.
Ο πάντα αγαπητός Γιάννης Βόγλης καταχειροκροτήθηκε από το κοινό μόλις εμφανίστηκε στη σκηνή, υποδυόμενος τον Πρεσβύτη με απλότητα, σοφία και χιούμορ - ώστε ο γέροντας παιδαγωγός να γίνει ο αληθοφανέστατος καταλύτης όλων των εξελίξεων.
Ο Αγγελιαφόρος (Θοδωρής Κατσαφάδος) έδωσε την απαραίτητη ένταση και έμφαση στην αναμετάδοση των γεγονότων... παρασύροντας τους θεατές σαν ν' άκουγαν κι εκείνοι πρώτη τους φορά κάτι εντελώς καινούργιο, κάτι απόλυτα συγκλονιστικό για τους ίδιους προσωπικά.
Και για τη Μαρίνα Ψάλτη, πραγματικά δεν έχω λόγια. Δεν υποδύθηκε την Κλυταιμνήστρα: Ηταν η Κλυταιμνήστρα. Και πήρε το μισό -τουλάχιστον- αίμα της πίσω, πριν καν θανατωθεί.
Ακόμη, η Γεωργία Ανέστη, η Μαριλού Κατσαφάδου, η Γιάννα Μαλακατέ, η Ελίνα Μάλαμα, η Μαρία Μαλλούχου, η Σύνθια Μπατσή, η Μαριαλένα Ροζάκη, η Μαρία Τζάνη, η Μαίρη Χάγια, η Εύα Χριστοδούλου, η Εύα Βάρσου και η Ειρήνη Κυρμιζάκη (Χορός) “διεκδίκησαν” με τόλμη τον κεντρικό τους ρόλο στην εξέλιξη της πλοκής. Και συμπλήρωσαν με την κίνηση, τις φορεσιές και το τραγούδι τους την οπτική - ηχητική - δραματουργική συνοχή της παράστασης.
Οσο για τους Διόσκουρους, τον Κάστορα (Θωμάς Γκαγκάς) και τον Πολυδεύκη (Κωνσταντίνος Ελματζίογλου) εμφανίστηκαν στο τέλος σαν δυο κατάλευκοι από μηχανής θεοί. Σαν άυλα φαντάσματα έδωσαν από ψηλά τις δίκαιες λύσεις τους στους πρωταγωνιστές του δράματος - υπεριπτάμενοι πάνω απ' τις κακοτοπιές της διδαχής... με μπόλικο χιούμορ! Μια σκηνοθετική επιλογή που ίσως κάποιοι από τους θεατές δεν καλωσόρισαν - αλλά που η ρίζα της ίσως να βρίσκεται βαθιά στη λογική και την ψυχολογία των αρχαίων Ελλήνων, δραματουργών και μη. Ισως.
ΑΞΙΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ, ΠΟΛΛΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ
Αξίζει να σημειωθεί ότι μέχρι και... μετά το τελευταίο λεπτό πριν από την ώρα έναρξης της παράστασης, κυριολεκτικά, στο ταμείο του θεάτρου κόβονταν και νέα εισιτήρια. Ως αποτέλεσμα δημιουργήθηκαν και κάποια προβλήματα με τους κατόχους προσκλήσεων - μεταξύ των οποίων ήταν και δημοσιογράφοι που δεν είχαν σπεύσει... μιάμιση ώρα νωρίτερα στο Κάστρο, όπως έκανε για διάφορους λόγους η γράφουσα. Πάντως το αγαπημένο μικρό αμφιθέατρο γέμισε για την “Ηλέκτρα” σε βαθμό... υπερβολής: Δεν ξεχώριζαν οι κερκίδες από τα σκαλιά, ενώ οι άνθρωποι που έμπαιναν συνεχώς μέσα, έψαχναν εναγωνίως ένα σημείο για να σταθούν!
Πριν το τέλος, χρωστάμε ένα ζεστό χειροκρότημα και στους υπόλοιπους συντελεστές της παράστασης - χωρίς τους οποίους όλα θα ήταν μισά κι αλλιώτικα: Μετάφραση ολοζώντανη, Κ.Χ. Μύρης. Μουσική ενδιαφέρουσα, Γιάννης Αναστασόπουλος. Χορογραφίες εύγλωττες και απέριττες, Αντιγόνη Γύρα. Σκηνικά-κοστούμια εξαιρετικά, Γιώργος Πάτσας. Φωτισμοί που “μιλούσαν”, Λευτέρης Παυλόπουλος. Παραγωγός της όλης προσπάθειας, Μιχάλης Αδάμ. Υπεύθυνη επικοινωνίας της περιοδείας είναι η Μαργαρίτα Σίσιου.
