Η παράσταση αυτή έκανε το γύρο της Ελλάδας, πήγε 2 φορές στην Επίδαυρο και παρουσιάστηκε χθες και προχθές στο Κάστρο της Καλαμάτας (Τετάρτη 19 και Πέμπτη 20 Αυγούστου, sold-out και τις δύο μέρες με μακριά λίστα αναμονής... για ένα θαύμα) πριν παρουσιαστεί σήμερα στην Αρχαία Ολυμπία. Ηταν λοιπόν φανερό ότι πρόκειται για ένα από τα θεατρικά «hits» του καλοκαιριού - και ανεβαίνοντας προχθές στο Κάστρο... καταλάβαμε γιατί.
Καταρχάς οι «Αχαρνής» του Γιάννη Κακλέα μοιάζουν ακομπλεξάριστα σύγχρονοι, χωρίς όμως να εξαλείφουν τις πηγές τους και χωρίς, ταυτόχρονα, να γίνονται υπηρέτες μιας αδηφάγου «επικαιρότητας».
Πρόκειται επίσης για μια κωμωδία-υπερπαραγωγή... η οποία μάλλον δε φοβάται ούτε τη συγκεκριμένη λέξη ούτε, πολύ περισσότερο, το νόημά της: Πλούσια σκηνικά και κοστούμια, πλούσιοι συμβολισμοί, ένα κινούμενο όχημα που μπαινοβγαίνει στη σκηνή με διαφορετικό διάκοσμο και επιβατικό κοινό κάθε φορά... Ενα πολύχρωμο θέαμα ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια των θεατών, προσφέροντας την απαραίτητη υποδομή για την αβίαστη ψυχαγωγία. Τόσο για το γέλιο όσο και για τις απόψεις αυτής της πολιτικής κωμωδίας με την τόσο ιδιαίτερη δομή.
Το έργο ξεκίνησε με λόγο λιτό, σε αφαιρετικό μιλιταριστικό φόντο. Πέρασε πολλά... εκρηκτικά στάδια, και τελικά κατέληξε σε μια κατανυκτική μα και χαρμόσυνη ατμόσφαιρα. Στο επεξεργασμένο κείμενο του Αριστοφάνη, προστέθηκαν για τις ανάγκες της παράστασης αποσπάσματα από Θουκυδίδη αλλά και Τάσο Λειβαδίτη - με το ποίημα του τελευταίου «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος» να ρίχνει την αυλαία.
Αναφορικά με τις ερμηνείες, ταπεινή μας άποψη είναι ότι ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος θα μπορούσε να είναι και επιλογή του ίδιου του Αριστοφάνη για το ρόλο του Δικαιόπολι· τόσο ταιριαστός. Και ο Αρης Σερβετάλης έπλασε έναν (αριστοφανικό) Ευριπίδη-αριστούργημα, που έκανε το κοινό να παραληρεί! Ο Λάμαχος σχολιάστηκε πολύπλευρα από τον Φάνη Μουρατίδη, αναδεικνύοντας όλες τις πτυχές και τις κωμικές μεταλλαγές που του ήταν γραμμένες... Ο πολυπράγμων και ευκίνητος Βοιωτός έμπορος του Λεωνίδα Καλφαγιάννη επίσης δεν πέρασε απαρατήρητος! Και τέλος ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης ως Μεγαρίτης έδειξε την κλάση του φωτίζοντας τις τεράστιες αντιφάσεις των «απλών» ανθρώπων.
Οι περισσότεροι πρωταγωνιστές πάντως δεν αρκέστηκαν στους βασικούς τους ρόλους, καθώς συμμετείχαν σε πολλές ακόμη... δουλειές επί σκηνής - μαζί με όλους τους υπόλοιπους ηθοποιούς, που ο καθένας τους κέρδισε πραγματικά με το σπαθί του το δικό του χειροκρότημα. Οσο για τη μουσική και τους φωτισμούς, νομίζουμε ότι εκτέλεσαν στο έπακρο την αποστολή τους, ως οργανικά στοιχεία της παράστασης.
Ανάμεσα στο κοινό είδαμε προσωπικότητες από τον καλλιτεχνικό χώρο, κόσμο κάθε ηλικίας, αλλά κυρίως πολλούς νέους. Πλειοψηφούσαν οι νέοι άνθρωποι. Και γελούσαν. Και συμμετείχαν. Και χειροκροτούσαν με θέρμη... Πόση αγαλλίαση πρέπει να άντλησαν οι συντελεστές, οι δημιουργοί της συγκεκριμένης παράστασης, και μόνο από αυτό το γεγονός! Και τελικά, ποιος άλλος τρόπος υπάρχει άραγε για να φτάσουν τα μηνύματα μιας αρχαίας αντιπολεμικής κωμωδίας όσο πιο βαθιά γίνεται μες στην ψυχή και το μυαλό μιας κοινωνίας, πέρα από το να τα κοινωνήσεις ακριβώς μ' έναν τόσο χαρούμενο, ελεύθερο και διασκεδαστικό τρόπο;
Ρητορική η ερώτηση - πλην όμως, κάθε απάντηση δεκτή.
Π.Α.
