Χαράματα της 14ης Αυγούστου του 1974 παρά την εκεχειρία που είχε συμφωνηθεί, οι Τούρκοι παραβιάζοντας επανειλημμένα κάθε κανόνα διεθνούς νομιμότητας, βομβάρδισαν την Αμμόχωστο, σηματοδοτώντας την έναρξη του «Αττίλα 2». Η πολεμική επιχείρηση τη Τουρκίας, ξεκίνησε, ενώ σε διπλωματικό επίπεδο, ήταν σε εξέλιξη οι συνομιλίες στη Γενεύη, για κατάπαυση του πυρός. Επικεφαλής της Ελληνικής διπλωματικής αποστολής ήταν ο Αντιπρόεδρος και Υπουργός Εξωτερικών Γ. Μαύρος της υπό τον Πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή κυβέρνησης εθνικής ενότητας.
Την ίδια μέρα, το πρωί, στην Αθήνα, συγκροτείται Πολεμικό Συμβούλιο υπό τον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή στο Πεντάγωνο με συμμετοχή της στρατιωτικό-πολιτικής ηγεσίας. Ο Κ. Καραμανλής εισηγείται τη συγκρότηση νηοπομπής και την αποστολή μεραρχίας στην Κύπρο. Οι αρχηγοί των Επιτελείων, βάζουν προϋποθέσεις, που καθιστούν την αποστολή αδύνατη. Έτσι ο Κ. Καραμανλή, ως μοχλό πολιτικής και εκφράζοντας παράλληλα και την απογοήτευσή του, για την στάση που κράτησαν οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ στις διαπραγματεύσεις στη Γενεύη, αποφασίζει την αποχώρηση της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.
Οι Τούρκοι από τον «Αττίλα 1» κατείχαν περίπου το 8% του κυπριακού εδάφους και προετοίμαζαν την δεύτερη εισβολή μεταφέροντας στο νησί στρατιώτες , άρματα μάχης και πυρομαχικά. Επιπλέον η ισχυρή Τουρκική αεροπορία έδινε ένα συντριπτικό στρατιωτικό πλεονέκτημα, αφού δεν υπήρχε αεροπορική κάλυψη της Κύπρου από την Ελλάδα, παρότι αυτό προέβλεπαν τα πολεμικά σχέδια του Ελληνικού Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας.
Μέχρι το απόγευμα της 16ης Αυγούστου, οι Τούρκοι είχαν καταλάβει το 37% του κυπριακού εδάφους. Μέσα σε λιγότερο από τρεις ημέρες ολοκλήρωσαν την κατάληψη της οροσειράς του Πενταδακτύλου. Κατέλαβαν επίσης την πεδιάδα της Μεσαορίας, τη Μόρφου και την Καρπασία. Ολοκληρώθηκε έτσι η τουρκική εισβολή στην Κύπρο, που είχε ξεκινήσει στις 20 Ιουλίου 1974, με αποτέλεσμα την απώλεια εδαφών και να εκδιωχθούν από τα σπίτια τους εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνοκύπριοι, που έγιναν πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα.
Η «μαύρη σελίδα» της Δημοκρατίας
Τέσσερις (4) μέρες πριν την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα (24 Ιουλίου 1974) και μέχρι τα μέσα Αυγούστου (20 Ιουλίου- 17 Αυγούστου) γίνεται πόλεμος στην Κύπρο, παρά την εκεχειρία και τις διαβουλεύσεις για τερματισμό των εχθροπραξιών. Καταγράφεται επί του πεδίου, μια βαριά ήττα σε στρατιωτικό επίπεδο των ελληνικών και ελληνοκυπριακών δυνάμεων από τον επελαύνοντα τουρκικό στρατό, που συνοδεύτηκε από την απώλεια του 40% του κυπριακού εδάφους και περί τις 200 χιλιάδες Ελληνοκύπριους πρόσφυγες. Το Κυπριακό, συνδέεται με την προδοσία από ελληνικής πλευράς υπό την ανοχή αν όχι και την καθοδήγηση της αμερικανικής διπλωματίας και με την στρατιωτική εισβολή της Τουρκίας. Και υπό αυτή την έννοια η τραγωδία της Κύπρου, αποτελεί «τη μαύρη σελίδα» στην αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα.
Ποιοι πολέμησαν στην Κύπρο το 1974
Μετά από 50 χρόνια μπορούμε να πούμε ότι: Δεν υπήρξαν μόνο οι επίορκοι Έλληνες αξιωματικοί, που τελικά δεν λογοδότησαν για το εγκληματικό και προδοτικό πραξικόπημα σε βάρος του Μακαρίου, που άνοιξε την «κερκόπορτα» για να εισβάλει ο Τουρκικός στρατός. Υπήρξαν και αυτοί οι Έλληνες στρατιώτες και στελέχη των Ε.Δ., που συνειδητά αντιστάθηκαν στην τουρκική εισβολή, που πολέμησαν με ηρωισμό, που έδωσαν τη ζωή τους και έμειναν εκεί για πάντα στην Κύπρο... αλλά και που αδικήθηκαν από την ιστορία.
Δεν πολέμησαν τον Αύγουστο του 1974 για την Κύπρο, ούτε ο Γ. Μαύρος και ούτε οι Ε. Αβέρωφ και Κ. Καραμανλής, διότι «η Κύπρος κείται μακράν».
Δεν πολέμησε ο Ιωαννίδης και οι πραιτοριανοί του τον Ιούλιο του 1974, ούτε και η Κυβέρνηση των ανδρεικέλων του ( Γκιζίκης , Ανδρουτσόπουλος κ.ά), που κατέρρευσε και εξαφανίστηκε. Δεν πολέμησαν οι χουντικοί, η στρατιωτική ηγεσία, ο Στρατηγός Μπονάνος και οι τρεις αρχηγοί Στρατού, Αεροπορίας και Ναυτικού, γιατί πίστευαν, ότι “άλλο Κύπρος και άλλο Ελλάς”. Δεν πολέμησαν οι αξιωματικοί που οργάνωσαν το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, ο Ταξίαρχος Γεωργίτσης, ο Συνταγματάρχης Κομπόκης (Διοικητής των Ειδικών Δυνάμεων στη Κύπρο και επικεφαλής του επιχειρησιακού σχεδίου του Πραξικοπήματος κατά του Μακαρίου), ο Γιαννακόδημος (επιτελάρχη ΓΕΕΦ), ο Παπαγιάννης (Υποδιοικητή ΕΛΔΥΚ), ο Λαμπρινός (διοικητή της 23ης επιλαρχίας μέσων αρμάτων), που μάλιστα «ευθύνονται» και για τις αδελφοκτόνες δολοφονίες στρατιωτικών στο 3ήμερο από 15 μέχρι 18 Ιουλίου (94 νεκροί). Ουδείς από τους «πατριώτες», πραξικοπηματίες, χουντικούς, που λιποτάκτησαν την κρίσιμη ώρα της τουρκικής εισβολής, ούτε οι μέντορες τους των Αθηνών που έμειναν στα γραφεία τους και δεν έσπευσαν στη Κύπρο να πέσουν στο πεδίο της τιμής, όχι μόνο δεν λογοδότησαν στη Στρατιωτική Δικαιοσύνη, αλλά δεν είχαν το κουράγιο να αυτοκτονήσουν, μετά την ατιμωτική στρατιωτική ήττα , όπως ορίζει ο άγραφος κώδικας στρατιωτικής Τιμής και Δεοντολογίας. Δεν δικάστηκαν για τις εγκληματικές πράξεις της εσχάτης προδοσίας και της καταδολίευσης εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, εξίσου σοβαρά , με εκείνα των έξι των πρωταίτιων της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Πολέμησαν όμως , πολλοί στρατιωτικοί και τήρησαν και τίμησαν τον όρκο τους προς την Πατρίδα: «Να υπερασπίζω με πίστην και αφοσίωσιν, μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματός μου, τας Σημαίας.»
Έλληνες στρατιωτικοί που θυσιάστηκαν επί του πεδίου της Τιμής είναι ο Κατούντας, ο Σταυριανάκος, ο Καλμπουρτζής, ο Κουρούπης, ο Κατσάνης, ο Σταύρου , ο Βαγγέλης Ζαχαρέας (συμμαθητής μου στο Α΄ Γυμνάσιο Αρρένων Καλαμάτας) και πολλοί άλλοι. Πολέμησαν με ηρωισμό τον εισβολέα και έπεσαν για την Ελλάδα και τη Κύπρο. Επίσης αντιστάθηκαν με αυταπάρνηση στον εισβολέα και έσωσαν ότι μπορούσε να σωθεί, ο Αλευρομάγειρος, ο Ζαρκάδας, ο Σταυρουλόπουλος, ο Γλεντζές, ο Παπαμελετίου , ο Μπούφας, ο Κάλβαρης και πάρα πολλοί άλλοι.
Πολέμησαν το τουρκικό στρατό εισβολής και οι Έλληνες Στρατιώτες θητείας (ΕΛΔΥΚ και άλλες μονάδες) και τα ονόματα κάποιων από αυτούς, είναι στους κατάλογους των θυμάτων και των αγνοουμένων , δηλαδή των ελλήνων ηρώων, που με τη θυσία τους καθαγίασαν τα κυπριακά εδάφη.
Επίσης, στην θρυλική μορφή των αγνοουμένων αποτυπώνεται η πιο δραματική διάσταση της Κυπριακής τραγωδίας. Έχουν καταχωρηθεί 1619 Έλληνες και Ελληνοκύπριοι ως αγνοούμενοι, αν και στις έρευνες που γίνονται μέχρι και σήμερα, τα οστά των περισσοτέρων βρίσκονται σε ομαδικούς τάφους.
Δυστυχώς, το ελληνικό κράτος για 20 και πλέον χρόνια, δεν αναγνώριζε την θυσία τους, των πεσόντων και των αγνοουμένων, ότι έπεσαν σε διατεταγμένη πολεμική αποστολή και κατά την εκτέλεση του Ιερού προς την πατρίδα καθήκοντος.
Ως κατακλείδα με την ολοκλήρωση του αφιερώματος για την επέτειο των 50 χρόνων από την στρατιωτική εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο.
Τα όσα συνέβησαν στη Κύπρο το 1974 αποτελούν, το συνδυαστικό αποτέλεσμα της προδοσίας των επίορκων χουντικών, του αμερικανονατοϊκού καιροσκοπισμού και του τουρκικού αναθεωρητισμού.
Ο ελληνισμός αντιστάθηκε στον εισβολέα. Άμυνα και αντίσταση στον εισβολέα, αποτελεί μέσο υπεράσπισης του οικουμενικού ελληνισμού και του πολιτισμού. Ο ελληνοκυπριακός ελληνισμός έχει τρισχιλιετή ενεργό παρουσία στην Κύπρο. Αν δεν υπερασπιστούμε τον πολιτισμό, τις ιστορικές καταβολές και τις παραδόσεις μας, ο εισβολέας θα αφανίσει τον κυπριακό ελληνισμό και θα τουρκέψει την Κύπρο.
Εμείς όμως, όλοι ανεξαιρέτως, έχουμε χρέος να κρατήσουμε όρθιο τον ελληνισμό και αλώβητη την πατρίδα.
Σε μας ανήκει η υποχρέωση, ως ιερή παρακαταθήκη, της συνειδητής μελέτης της ιστορίας μας, με ευθύνη και σεβασμό, ώστε ποτέ άλλοτε ο Ελληνισμός να μη ξαναζήσει άλλη εθνική συμφορά. Και μόνο έτσι αποκτά νόημα και περιεχόμενο η υπόσχεση ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!
(Τέλος αφιερώματος. Καλό Καλοκαίρι και δροσερές διακοπές).
