Ουδείς αμφιβάλλει πως η επικρατούσα κοινωνική και πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα χαρακτηρίζεται επιεικώς απογοητευτική. Προς τούτο, συνηγορεί η οικονομική εξαθλίωση της πλειονότητας των πολιτών και κυρίως τα συμπαρομαρτούντα μιας αλόγιστης πολιτισμικής νοοτροπίας, βάθους πολλών ετών. Αν εξετάσουμε το ζήτημα από ιστορική σκοπιά, θα διαπιστώσουμε ότι ακόμα και το καπιταλιστικό σύστημα που επεβλήθη στη χώρα μας εφαρμόστηκε δίχως κανόνες και θεμελιώδεις κατευθύνσεις, όπως συνέβη σε άλλες κρατικές οντότητες. Το ελληνικό κεφάλαιο λειτούργησε και συνεχίζει να λειτουργεί απολύτως ανεξέλεγκτο, με την απόλυτη ασυδοσία που του παρείχαν οι εκάστοτε κυβερνήσεις, και αυτή η ανοχή δεν αποτελεί αποκλειστικό γεγονός της μεταπολιτευτικής περιόδου, αλλά διαθέτει ρίζες από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους. Από τότε καταγράφονται οι πρώτες κερδοφόρες βιομηχανίες, επί παραδείγματι της μεταξουργίας στην Υδρα το 1836, στη Μεσσηνία και τη Σπάρτη το 1837, στην Ανδρο το 1838, στην Αθήνα το 1838 στη Λαμία το 1839 και στον Πειραιά το 1844. Ακολούθησαν και άλλες επιχειρήσεις επισιτισμού αλλά και τρανταχτά επιχειρηματικά ονόματα που άφησαν εποχή, όπως η δημιουργία το 1861 της περίφημης Ελληνικής Χαρτοποιίας στην Πάτρα. Οσο για τη Σύρο η ναυπηγική ανάπτυξη ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Μόνο τη χρονική περίοδο 1840-1865, ναυπηγήθηκαν 1.400 περίπου πλοία και απασχολούνταν 1.500 εργάτες.
Τη χρονιά του 1879 που επαναστατεί το βιομηχανικό προλεταριάτο της Σύρου, με τις πρώτες απεργίες συνειδητοποιείται και ένα μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης το οποίο ενδυναμώνεται με τις απεργίες που ακολουθούν στον Πειραιά και την ιστορική απεργιακή αντίσταση των μεταλλωρύχων του Λαυρίου το 1896. Οι σοσιαλιστικές ιδέες της εποχής επιφέρουν άγχος, πανικό και τρόμο στην ανώτερη οικονομικά τάξη. Μάλιστα μερίμνησαν οι τότε άρχοντες, όπως μας μεταφέρει ο Γιάννης Κορδάτος, να μοιραστεί σε όλες τις επιχειρήσεις ένα έντυπο με τον παραπλανητικό τίτλο «Εγκόλπιον του Εργατικού Λαού». Οι βιομήχανοι του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα συμβούλευαν τους εργάτες να είναι υπάκουοι, να πειθαρχούν και να εκτελούν άνευ αντιρρήσεως τις όποιες επιθυμίες και προσταγές των εργοδοτών τους. Τα σοσιαλιστικά ιδεώδη είναι έργο του Διαβόλου, ανέφεραν, και μόνο δυστυχία φέρνουν γιατί είναι κόντρα στη θέληση του Θεού. Η δε τιμωρία αυτών που αντιστέκονται με στάσεις και επαναστάσεις, θα είναι η φυλακή και τα στρατοδικεία. Δηλαδή… παρότρυνση για αποδοχή της απόλυτης δουλείας.
Είχε όμως προηγηθεί, αιώνες πριν, ο Απόστολος Παύλος στην Επιστολή του προς Εφεσίους [6/5,6] που υπερθεμάτιζε για την δουλική διαγωγή των πιστών με τον πλέον κυνικό τρόπο: «Οι δούλοι να υπακούετε στους κατά σάρκα κυρίους μετά φόβου και τρόμου με την απλότητα της καρδιάς σας, σαν να υπακούετε στον Χριστό, όχι για τα μάτια, σαν να θέλετε να αρέσετε στους ανθρώπους, αλλά ως δούλοι, κάνοντας το θέλημα του Θεού με την ψυχή σας».
ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΟΤΡΥΝΣΕΙΣ
Παρατηρούμε λοιπόν ότι οι συμβουλές και οι παροτρύνσεις για υπακοή και απόλυτη υποταγή δεν εκπορεύονται μόνο από τα σημερινά κέντρα εξουσίας, αλλά προϋπήρχαν της τρόικας, νυν κουαρτέτου, και απ' ό,τι διαφαίνεται θα συνεχίσουν να υπάρχουν και να ισοπεδώνουν την υπαρξιακή αξιοπρέπεια εκάστου πολίτη που επιλέγει την ανθρώπινη ταυτότητα από εκείνη του ευτελισμένου υποχειρίου. Και αν όλα αυτά και πολλά άλλα συνέβαιναν σε περιόδους που η άρχουσα τάξη είχε θωρακιστεί με τον υπερσυντηρητισμό της, η προϊούσα καπιταλιστική εξέλιξη θύμιζε και θυμίζει στη χώρα μας πως ακόμα και αυτό το επαχθές οικονομικό μοντέλο είναι αδύναμη η Ελλάδα να το εφαρμόσει. Μπορεί άραγε, έστω και ένας, να ισχυριστεί ότι στην πατρίδα μας έχει επιβληθεί μια καπιταλιστική οικονομία που τουλάχιστον διαθέτει τις ίδιες καπιταλιστικές αρχές που διέπουν το παγκόσμιο αυτό ανθρωποφάγο σύστημα; Δυστυχώς ούτε και αυτό δύναται κάποιος να επικαλεσθεί. Το ελληνικό εφεύρημα αδυνατεί να το καταγράψει όχι μόνο ιστορικός αναλυτής, αλλά ούτε καν μυθιστοριογράφος.
Στη Μέκκα του καπιταλισμού στις ΗΠΑ, ισχύει η εξής αρχή: Κλέψε εκατομμύρια, αλλά αν αποκαλυφθείς, τελείωσες. Στας Αθήνας όμως, επικρατεί από την εποχή του Οθωνα μια άλλη ντιρεκτίβα: Κλέψε το μισό κράτος, αλλά αν συλληφθείς, θα φιλοξενηθείς στη φυλακή σε σουίτα, θα βγεις με ανήκεστο βλάβη και ακολούθως θα ιδρύσεις νεότευκτη επιχείρηση καθαρή και απαλλαγμένη από τα βαρίδια του παρελθόντος. Αρκεί να υπακούσεις στον ντίλερ που θα γίνει νονός σου και θα αναλάβει να «εκσυγχρονίσει» τον τόπο χρησιμοποιώντας με πιο πειστικό τρόπο τη δική σου μεθοδολογία. Γιατί εσύ που διασπάθισες το δημόσιο χρήμα, ξέρεις καλύτερα πώς θα υφαρπάξεις τη σύνταξη, το μισθό, μέχρι και το επίδομα για τις μπαταρίες του αναπηρικού αμαξιδίου του τετραπληγικού.
Κάπως σαν τους ναζί επιστήμονες, που ο δυτικός κόσμος αντί να τους εκτελέσει τους καλοδέχτηκε στα εργαστήριά του για να διδαχθεί από τα ερευνητικά τους προγράμματα.
Το σύστημα της αρπαχτής διοικούσε επί χρόνια τη δύσμοιρη Ελλάδα. Μην ξεχνάμε την περιβόητη φράση του σοσιαλιστή Ανδρέα: «Είπαμε να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του, αλλά όχι και 500 εκατομμύρια». Αργότερα του έφταιγε ο Κουρής! Αλλά και με τη νεότερη γενιά της δικομματικής νομενκλατούρας τα πράγματα δεν πήγαν «άσχημα». Η Δεξιά της σεμνότητας και ταπεινότητας φυγάδευσε τον Καραβέλα και τον Χριστοφοράκο της Siemens, ενώ ο κύριος Τσουκάτος απλώς επιβεβαίωσε τον κανόνα, ότι στην Ελλάδα ο καπιταλισμός όχι μόνο δεν έχει αρχές, αλλά ούτε καν υφίσταται. Το οικονομικό σύστημα στη χώρα αυτή έχει συστατικά από τη ζουγκλώδη ιδιοσυστασία των ναρκεμπόρων της Κολομβίας, άρωμα αιματοβαμμένης σαμπάνιας και οσμή πολιτικών ορντιναντσών.
ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΙΜΗΣ
Σε όλα τα διεθνή σκάνδαλα ακολουθούν έστω και παραιτήσεις επίφασης. Διασύρονται πρόεδροι Αμερικής, Ευρώπης, ΔΝΤ, αλλά στην ελληνική επικράτεια το άσυλο του ανέντιμου πολιτικού και οικονομικού μεγιστάνα είναι κατοχυρωμένο διά νόμου. Ισως υπερβάλλω… Τιμωρήθηκε ο παρ' ολίγον πρωθυπουργός Ακης. Εκείνοι όμως που επέτρεψαν να κατασκευαστεί το οδικό δίκτυο Κορίνθου - Τριπόλεως δίχως βοηθητική λωρίδα και κατασκευάστηκε εξ αρχής το οδόστρωμα, με επιπλέον εκατομμύρια, δεν έχουν ευθύνες; Για την κρεμαστή γέφυρα Ρίου Αντιρρίου που στήθηκε χωρίς πρόβλεψη σιδηροδρομικής γραμμής, για την περίπτωση που αποφασιστεί κάποια ημέρα να ενωθεί σιδηροδρομικά η Ηπειρος με την Πελοπόννησο, δεν έχουν ευθύνες; Αναφέρω δύο από τα χιλιάδες πολιτικά ατοπήματα που θα μπορούσα να καταθέσω, γιατί θα χρειαστούμε τόμους για την καταγραφή και των υπολοίπων.
Αν λοιπόν αυτή η κυβέρνηση σέβεται τα ρυτιδιασμένα μέτωπα εκείνων που αγωνίστηκαν για την ελευθερία μας όταν εμείς ήμασταν αγέννητοι και αν εκτιμά τους «πεζοδρομιακούς» αγώνες των νέων ανθρώπων που στήριξαν τα προεκλογικά της τσιτάτα, ας πάψει να είναι προσωποπαγής και ας βρει τον αριστερό της προσανατολισμό, αρχίζοντας από την τιμωρία των υπευθύνων αυτού του καταντήματος που το αποκαλούμε μνημονιακή κατοχή. Η έλλειψη δικαιοσύνης στην Ιστορία φλερτάρει πάντα με την εκδίκηση, και αυτό θα είναι τραγωδία για τον τόπο να αναλάβουν τη δήθεν υπεράσπιση του λαού τα αγριεμένα ναζιστικά μπράτσα. Η κυβέρνηση της Αριστεράς οφείλει, πρώτον, να αποκαταστήσει την τιμή εκείνων που την στήριξαν στα δύσκολα και παρήγαν έργο ουσίας, όπως η κυρία Βαλαβάνη και η κάθε κυρία Βαλαβάνη. Δεύτερον, να πάψει να επιρρίπτει συνεχώς τις ευθύνες στον δήθεν αλαφροΐσκιωτο κύριο Βαρουφάκη, γιατί υπήρξε ο άνθρωπος εκείνος που έφερε αμισθί στην Ελλάδα νομπελίστες οικονομολόγους για να στηρίξουν την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης και αν μη τι άλλο υπήρξε χρησιμότερος από τον κύριο Καμένο. Οσο για την όντως ερριστική ορισμένες φορές κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου, ας χρησιμοποιήσει μόνο το έργο των επιτροπών της, γιατί τουλάχιστον αυτή δεν χρειάστηκε να προσφύγει στη δυναμική κυρία Αγγελοπούλου για να δώσει εξετάσεις ενώπιον του κυρίου Κλίντον ως μαθητευόμενη πολιτικός. Κι αν τα λάθη της ήταν πολλά, που όντως ήταν, η προσφώνηση της Αννας Ψαρούδα Μπενάκη, προέδρου της Βουλής το 2005, κατά την ορκωμοσία του Προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια ήταν λάθος ή προφητεία;
Κι εν τέλει, ποιο έχει ειδικότερο βάρος, ως λάθος; Η εμμονική τυπολατρία της μιας ή η κυνική δήλωση της άλλης με την οποία κλείνω το άρθρο μου;
«Η ευρωπαϊκή ενοποίηση θα προωθηθεί με την ψήφιση, ενδεχομένως, και της συνταγματικής συνθήκης, τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιορισθούν χάριν της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας στη διευρυμένη Ευρώπη, τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές, καθώς θα μπορούν να προστατεύονται, αλλά και να παραβιάζονται από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων και πάντως, η δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμασθεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης».
