Το έργο φιλοτέχνησε σε μάρμαρο ο Καλαματιανός γλύπτης Κωνσταντίνος Δούσης, ο οποίος εξηγεί στην "Ε" περισσότερα για τη σύλληψη του σημαντικού αυτού έργου. 

- Τι τροφοδότησε την έμπνευσή σου καθώς φιλοτεχνούσες την προτομή του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου;

"Σε όλα τα έργα μου διαβάζω πρώτα το βιογραφικό του κάθε ανθρώπου, προκειμένου να μπω στην ψυχοσύνθεση του ατόμου. Μπαίνω έτσι στη θέση του και προσπαθώ να αποτυπώσω τον χαρακτήρα στο πρόσωπό του. Εκτός από την εικόνα του, πρέπει να αποδώσεις και την ψυχή στα χαρακτηριστικά του. Επίσης, ψάχνω να μάθω ιστορίες από τις μεγαλύτερες γενιές ανθρώπων σχετικά με αυτό το πρόσωπο".

- Ποιος ήταν ο τρόπος που επέλεξες να παρουσιάσεις την ιστορική αυτή προσωπικότητα στο έργο σου; Εκανες μια παρουσίαση κάπως πιο εξιδανικευμένη ή προτίμησες να αποτυπώσεις το πρόσωπο όπως ακριβώς ήταν; 

"Απέδωσα το έργο όσο πιο ρεαλιστικά γινόταν, αφού επρόκειτο για ένα κλασικό έργο. Η φόρμα είναι απλή, κλασική, με εντάσεις και κορυφώσεις εκεί που χρειάζεται".

- Πώς βρήκες τους πίνακες τους οποίους κοιτούσες για να μελετήσεις το πρόσωπο;

"Από το Διαδίκτυο, κυρίως, αλλά και από το Δήμο Καλαμάτας. Το υλικό ήταν δυσεύρετο. Είχα στη διάθεσή μου μόνο μία φωτογραφία και δύο γκραβούρες".

- Ως νέος άνθρωπος που ασχολείσαι με μία πανάρχαια τέχνη, ποιο “λιθαράκι” νιώθεις ότι βάζεις στην εξέλιξη και τη συνέχιση αυτής της τέχνης, κυριολεκτικά και μεταφορικά;

"Η αγάπη, το μεράκι, αλλά και η ιστορία μας από τους μεγάλους δασκάλους μας, (από το Φειδία μέχρι τον Γιαννούλη Χαλεπά) με ωθεί στο να προσπαθώ να συνεχίσω αυτό το έργο όσο το δυνατόν αισθητικά αρτιότερα. Εχουν περάσει μεγάλες μορφές από την γλυπτική και βλέποντάς τους, προσπαθούμε, ταπεινά, να συνεχίσουμε αυτό το έργο, βαδίζοντας στα βήματά τους. Ο Σώχος για παράδειγμα, με το άγαλμα του Κολοκοτρώνη και άλλα έργα του, άγγιξε την απόλυτη κλασική μορφή".

- Με τι είδους γλυπτά σου αρέσει να ασχολείσαι περισσότερο;

"Μου αρέσουν πολύ οι φιγούρες, καθώς μπορώ να μελετώ τον άνθρωπο και την κίνησή του. Με εξιτάρει το ότι μπορείς να αποδώσεις τις εντάσεις του κορμιού, αποτυπώνοντας τα πιο μύχια συναισθήματα της ψυχής, μέσω της κίνησης. Μέσα σε ένα πρόσωπο κρύβονται όλες οι φόρμες του σώματος".

- Γιατί, κατά τη γνώμη σου, οι σύγχρονες πόλεις δεν κοσμούνται από περισσότερα αγάλματα και γλυπτά;

"Εμείς στην Καλαμάτα δεν νομίζω ότι έχουμε αυτό το πρόβλημα. Πάντως αυτό συμβαίνει γιατί η τέχνη εξελίσσεται συνεχώς και έχουμε οδηγηθεί σε άλλες μορφές, όπως στη μοντέρνα και τη σύγχρονη γλυπτική. Σπάνια βλέπεις, πλέον, κλασική γλυπτική. Υπάρχει η τέχνη γύρω μας, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Το μάτι του ανθρώπου αναζητά ρεαλιστικά έργα, καθώς θα τα καταλάβει ευκολότερα. Παρ’ όλα αυτά, αν καθίσει κάποιος και παρατηρήσει σύγχρονα έργα, σίγουρα θα του γεννηθούν συναισθήματα".

- Στα εργαστήρια γλυπτικής η καλλιτεχνική έκφραση και η "πεζή" δουλειά είναι σε ισορροπία; 

"Πιστεύω πως υπάρχει ισορροπία, καθώς πρέπει να γνωρίζω πολύ καλά το τεχνικό κομμάτι του μαρμάρου, για να περάσω ένα γύψινο εκμαγείο στο μάρμαρο. Πρόκειται για μία αυστηρή μέθοδο. Δε μπορεί ο καθένας να κάνει ό,τι θέλει δουλεύοντάς το. Μπορεί στην πλαστική να πλάθεις όπως θέλεις και να είσαι πιο ελεύθερος, αλλά στο μάρμαρο τα πράγματα είναι διαφορετικά. Πρέπει να δουλεύεις μεθοδευμένα για να μην κάνεις λάθη. Μάλιστα, πολλές φορές, αν δεν έχεις τη διάθεση, επιλέγεις να κατασκευάσεις κάτι πρακτικό, μη καλλιτεχνικό, καθώς δε νιώθεις έτοιμος να αποδώσεις. Οταν ξεφύγεις, επιστρέφεις στην καλλιτεχνική πλευρά. Ολα χρειάζονται". 

- Το μάρμαρο αποτελεί για την Ελλάδα ενός είδους... πολυτέλεια. Τι σχέση διατηρούν σήμερα οι Ελληνες μαζί του; 

"Δυστυχώς, εισπράττω πως ο Νεοέλληνας έχει συνδέσει το μάρμαρο με τον τάφο (μνημείο) και τον Παρθενώνα. Οσοι όμως έχουν την αισθητική μέσα τους και γνωρίζουν ή μελετούν την ιστορία, θεωρούν πολύ σπουδαίο υλικό το μάρμαρο. Γνωρίζουν από πού προέρχεται και πού καταλήγει. Δεν είναι τυχαίο το ότι το επέλεγαν οι κορυφαίοι γλύπτες του κόσμου για υλικό τους". 

- Οι Ελληνες καλλιτέχνες προτιμούν το μάρμαρο ή επιλέγουν άλλα υλικά, λόγω της κρίσης;

"Το μάρμαρο απαιτεί υπομονή και επιμονή. Επίσης, χρειάζεται να το κατέχει κάποιος καλά για να το δουλέψει. Ειδικά στις μέρες μας, δε σημαίνει πως ο γλύπτης γνωρίζει, απαραίτητα, από μάρμαρο. Ακόμη και απόφοιτοι των Καλών Τεχνών, μπορεί να μην έχουν δουλέψει ποτέ με μάρμαρο. Εγώ δουλεύω με ελληνικά μάρμαρα, κυρίως με του Διονύσου, καθώς αποτελούν τα κορυφαία μάρμαρα στην πλαστική, λόγω της πυκνότητάς τους. Ετσι, με βοηθούν να πετύχω τη λεπτομέρεια (κυρίως το Παριανό)".

- Εκτός από τη γλυπτική, ασχολείσαι και με τη μουσική και το θέατρο. Αυτά τα είδη τέχνης σε συμπληρώνουν;

"Η μουσική είναι έκφραση. Οταν φυσάω με το σαξόφωνο, νιώθω ότι βγαίνει και η ψυχή μου. Ακόμη, όταν παίζω τις μελωδίες που θέλω, αγαλλιάζω και χαλαρώνω, είναι κάτι διαφορετικό. Ασχολούμαι ερασιτεχνικά με το θέατρο. Είμαι μέλος της Θεατρικής Ομάδας “Συν 1 - Μιχάλης Τούμπουρος”, παίζοντας, αλλά και φτιάχνοντας, κυρίως τα σκηνικά. Η τέχνη είναι τα πάντα και, μέσω αυτής, γνωρίζεις τον εαυτό σου. Είναι το μέσο για να βγάλεις ένα κομμάτι της ψυχής σου. Για μένα η τέχνη κυρίως είναι τα συναισθήματα του ανθρώπου και προσπαθώ να ιχνηλατώ τους παλιούς δασκάλους και μάστορες της τέχνης της γλυπτικής και όχι μόνο... Ουσιαστικά κάνω ένα ταξίδι εσωτερικής αναζήτησης". 

- Ετοιμάζεις κάποιο project μετά τον Αλέξανδρο Κουμουνδούρο;

"Ετοιμάζω συνέχεια νέα πράγματα και συζητώ αυτόν τον καιρό για έναν ολόκληρο ανδριάντα και μία, ακόμη, προτομή στην Κύπρο".