Η φωνή της θυμίζει κάτι από τις μαγευτικές, μεγάλες κυρίες του ελληνικού πενταγράμμου. Η παρουσία της, διακριτική, σε αντίθεση με το στυλ της σημερινής εποχής, ξεχωρίζει ανάμεσα στις τόσες άλλες... Η Μαρία Λούκα είναι μια φωνή με ποιότητα, μια μουσικός με το δικό της προσωπικό στίγμα... Ακούστε τη από κοντά αυτό το Σάββατο, στη μουσική σκηνή του "Le Garçon"...
- H καταγωγή σου κρατά από την Κρήτη... Τι ρόλο έπαιξε στα μουσικά σου γούστα, στις προτιμήσεις, η μουσική παράδοση με την οποία μεγάλωσες;
"Σαφώς και η επιρροή του τόπου καταγωγής είναι μεγάλη πιστεύω για τον καθένα, συνειδητά ή υποσυνείδητα. Μπορεί να μην γράφω παραδοσιακότροπη μουσική, όμως ξέρω και νιώθω μέσα στα τραγούδια μου την ύπαρξη κάποιων στοιχείων, είτε στιχουργικά είτε μουσικά, τα οποία έχουν ρίζες στην κρητική παράδοση. Βεβαίως και με αφορά η παραδοσιακή μουσική του κάθε τόπου, όχι μόνο της Κρήτης, ως μουσικό και ως καλλιτέχνη. Εχω και μια δεύτερη πατρίδα, τη Λάρισα από όπου κατάγεται η μητέρα μου, οπότε και η Θεσσαλία υπάρχει κάπως μέσα μου".
- Σε ποια φάση της ζωής σου μπαίνει η σύνθεση στα ενδιαφέροντά σου;
"Η ενασχόληση μου με τη μουσική ήταν σε ακαδημαϊκό επίπεδο, το Ωδείο όπου έκανα πιάνο και θεωρητικά, η χορωδία και κυρίως το τραγούδι. Μπήκα στη διαδικασία της σύνθεσης πρωτίστως ως παιχνίδι, για μένα. Ηταν ένα προσωπικό στοίχημα, μια διαδικασία ανακάλυψης η οποία ξεκίνησε κάπου στα 2004 κάπως πιο επίσημα και συγκεκρινένα. Κάπου εκεί δηλαδή άρχισα να έχω κάποιο ολοκληρωμένο, αξιοπρεπές υλικό".
- Ποια ήταν τα σημαντικότερα στοιχεία που αποκόμισες από τη συνεργασία σου με το Σωκράτη Μάλαμα;
"Με το Σωκράτη βρεθήκαμε το 2003 όπου με άκουσε σε ένα πρόγραμμα που συμμετείχα με τον Σαββόπουλο. Το βασικό στοιχείο που νομίζω ότι με άγγιξε στον Σωκράτη πέρα απο την μουσική του φυσικά, είναι η στάση που έχει απέναντι στην τέχνη του. Μπορεί με τον καιρό να συμφωνώ ή να διαφωνώ με κάποια θέση ή κίνηση, παρ' όλα αυτά όμως σέβομαι απόλυτα τον τρόπο που κινείται όλα αυτά τα χρόνια. Κυρίως δηλαδή αυτό που αποκόμισα, είναι η συνειδητοποίηση του να έχεις σεβασμό στην ελευθερία και την προσωπικότητα του κάθε ένα που έχεις απέναντί σου. Αυτό είναι το βασικό που μου ενέπνευσε ο Μάλαμας".
- Πώς νιώθεις τώρα που παρουσιάζεις στο κοινό κομμάτια από τη δική σου δισκογραφική δουλειά;
"Ολη αυτή η προσωπική διαδικασία που ξεκίνησε απο το 2006 είναι φοβερά ενδιαφέρουσα για εμένα. Κάθε τόσο συστήνω στον κόσμο που έρχεται στις συναυλίες μας, τα τραγούδια μου και βλέπω πως ανταποκρίνονται. Αυτό με βάζει σε μια κίνηση συνεχώς να αλληλεπιδρώ με τον κόσμο και είναι κάτι που το αγαπώ. Αλλες φορές αρέσει αυτό που παρουσιάζουμε, άλλες όχι. Πάντως σίγουρα εγώ μέσα από αυτό εξελίσσομαι".
Τη Μαρία Λούκα θα συνοδεύσει στην κιθάρα ο Xρυσόστομος Καραντωνίου. Η νεαρή ξεχωριστή τραγουδοποιός και ο εξαιρετικός κλασικός κιθαρίστας και συνθέτης ενώνουν για πρώτη φορά τις δυνάμεις τους επί σκηνής. Η ατμόσφαιρα αποπνέει την θέρμη του παλιού "Καφέ Αμάν", τη δύναμη ενός πορτογαλικού fado, τη φρεσκάδα μιας νέας πρότασης συνδυασμένη με τη νοσταλγία τραγουδιών από άλλες εποχές, πιο αθώες. Μέσα σε όλο το θόρυβο, μια ήρεμη δύναμη βγάζει στην επιφάνεια την αλήθεια της μουσικής και ξορκίζει κάθε πρόβλημα όπως έκανε πάντα η φυλή μας μέσα από τη μουσική και το γλέντι.
Ενα πρόγραμμα βασισμένο στο προσωπικό ρεπερτόριο της Μαρίας Λούκα από τους δίσκους ''Καλημέρα'' και ''Ιστορίες'' η οποία έχει μοιραστεί τη σκηνή με καλλιτέχνες όπως ο Σωκράτης Μάλαμας, η Ελένη Βιτάλη, ο Μανώλης Λιδάκης, ο Νίκος Μαμαγκάκης.
Τραγούδια αγαπημένα, σε έναν τόπο όπου τα παραδοσιακά συναντούν τις "Τρύπες" και η Buika συναντά τον Τσιτσάνη. Τι κοινό υπάρχει ανάμεσα σε όλα αυτά; Το αίσθημα. Εκεί ακριβώς είναι που συναντιέται και η Μαρία με τον συνθέτη Μάκη Καραντωνίου. Ο επί χρόνια συνεργάτης του Νίκου Μαμαγκάκη και του Δημήτρη Παπαδημητρίου, κλασικός κιθαρίστας και συνθέτης, αναδεικνύει τη λαμπερή πλευρά πολυτραγουδισμένων κομματιών που βρίσκονται βαθιά μέσα μας. Τραγούδια γνωστά και ριζωμένα καθώς και αυτά που έφτιαξε ο ίδιος στο δίσκο του ''Ποτάμι ο καιρός''. Κλασική κιθάρα, ακουστικό μπάσο και πνευστά μας μεταφέρουν σε ένα χώρο μυστηριακό, έντονο, όπου μπορείς να ανασάνεις, να αισθανθείς και να τραγουδήσεις.
Μετά τις 10.30 το βράδυ, στον πεζόδρομο της Αριστομένους.
