Ο ίδιος πήγε για την εμπειρία, όπως λέει, και εμπειρία αποκόμισε - οπότε νιώθει απόλυτα ικανοποιημένος. Στην "Ε" μιλά μεταξύ άλλων για τα παιδικά του ακούσματα, για την εξέλιξη της δουλειάς του στα χρόνια της ύφεσης, για τα μεροκάματα που σπανίζουν, για τα τραγούδια που η φωνή του υποστηρίζει, αλλά και για την ψαλτική και το θέατρο που του λείπουν.

- Πόσα χρόνια τραγουδάτε στην Καλαμάτα και τι έχει αλλάξει για εσάς στη διάρκεια αυτής της διαδρομής;

«Τραγουδάω περίπου 19 χρόνια επαγγελματικά. Σίγουρα έχουν αλλάξει πάρα πολλά από τότε που ξεκίνησα μέχρι τώρα - ιδίως όσον αφορά τη δική μου εμπειρία, αλλά και τον τρόπο δουλειάς, την οικονομική κρίση. Πάρα πολλά έχουν παίξει ρόλο. Η ίδια η διασκέδαση έχει αλλάξει. Παλιότερα ο κόσμος διασκέδαζε σχεδόν κάθε μέρα, ενώ τώρα πλέον οι περισσότεροι περιμένουμε ένα Σάββατο και αν. Από την άλλη, όσον αφορά εμένα, ο κόσμος με γνωρίζει πια περισσότερο - υπάρχουν κι άνθρωποι που με ακολουθούν στα μαγαζιά όπου εμφανίζομαι κατά καιρούς».

- Πόσο έχει δυσκολέψει το μεροκάματο για έναν μουσικό στις μέρες μας; Είναι πιο δυσεύρετο και πιο απαιτητικό από παλιά, ή μήπως όχι;

«Οπωσδήποτε είναι πιο δυσεύρετο. Οι μέρες έχουν λιγοστέψει, ενώ και τα μεροκάματα είναι πιο χαμηλά. Τώρα πια ένας μουσικός δεν μπορεί να συντηρηθεί μόνο από αυτή τη δουλειά. Παλιότερα δουλεύαμε και 6 φορές την εβδομάδα, τώρα δουλεύουμε μία-δύο κι αυτό με δυσκολία. Η οικονομική κατάσταση είναι περίεργη για όλους. Και ξέρεις κάτι; Οταν ξεκίνησε η κρίση εμείς ήμαστε οι πρώτοι που την πληρώσαμε. Ο κόσμος όταν προέκυψε όλο αυτό δεν ήξερε πώς να αντιδράσει και βέβαια το πρώτο που έκοψε ήταν η διασκέδαση. Την πρώτη χρονιά της κρίσης εγώ δούλευα μία φορά την εβδομάδα, από τις 4 φορές που δούλευα την προηγούμενη χρονιά. Ηταν έντονο για εμάς αυτό. Τώρα είναι λίγο καλύτερα τα πράγματα, ισορρόπησαν κάπως σ' ένα άλλο επίπεδο».

- Η μουσική που παίζετε σήμερα στους χώρους όπου εμφανίζεστε είναι αυτή που αγαπάτε πιο πολύ ή αυτή που προτιμά κυρίως το κοινό;

«Πιο πολύ κινούμαι στο είδος που αγαπάω εγώ. Εντεχνο και παλιό λαϊκό. Δεν παίζω λαϊκό καινούργιο, δεν παίζω ροκ... Θεωρώ ότι έτσι πρέπει να είμαστε: να καταλαβαίνουμε τι μπορούμε να πούμε και να υποστηρίξουμε, και τι όχι. Δεν μπορούμε να τα πούμε όλα, κακά τα ψέματα. Το ροκ για παράδειγμα δεν μου ταιριάζει, αν και μου αρέσει. Ακούω ροκ μουσική - αλλά δεν μπορώ να αντεπεξέλθω.

Το κοινό λοιπόν που ακούει τη μουσική που μου αρέσει να τραγουδάω, ανταποκρίνεται».

- Ποιες ήταν οι πρώτες μουσικές σας καταβολές, από τα παιδικά και τα εφηβικά σας χρόνια;

«Η πρώτη ουσιαστική επαφή μου με τη μουσική ήταν όταν πήγα σε μια σχολή για να μάθω μπουζούκι. Επειτα, ήρθε το Μουσικό Σχολείο. Εκεί πια είδα το θέμα πιο σοβαρά και αποφάσισα ότι θέλω να ασχοληθώ με το τραγούδι.

Στο σπίτι, τα πρώτα μου ακούσματα ήταν κυρίως από την οικογένειά μου. Από τον παππού μου, τον πατέρα του πατέρα μου, που είχε πολύ καλή φωνή και τραγουδούσε και στα πανηγύρια του χωριού. Αλλά και από τη γιαγιά μου, της μητέρας μου τη μητέρα, που έχει επίσης πολύ ωραία φωνή. Τη βάζω ακόμα καμιά φορά και μου τραγουδάει... Παραδοσιακά ήταν λοιπόν τα πρώτα μου ακούσματα, γι' αυτό και αγαπάω τόσο την παραδοσιακή μουσική».

- Ο Πάνος Μουζουράκης στο "The Voice" διέκρινε μια βυζαντινή χροιά στη φωνή σας και σας ρώτησε αν υπήρξατε και ψάλτης...

«Ναι. Εχω τελειώσει βέβαια και βυζαντινή μουσική κι ήμουν παλιά ψάλτης σε εκκλησία. Τώρα δεν είμαι πια, γιατί έτσι όπως είναι η κατάσταση εγώ συχνά δουλεύω τα Σαββατόβραδα ως αργά και είναι πολύ δύσκολο να βρίσκομαι την Κυριακή νωρίς το πρωί στο ψαλτήρι. Θα το ήθελα πολύ, αλλά οι συνθήκες δεν το επιτρέπουν σε μόνιμη βάση. Πάω ακόμα καμιά φορά, περιστασιακά, και το κάνω για μένα, όταν νιώθω την ανάγκη».

- Τι έγινε τελικά στο "The Voice"; Πώς έγραψε μέσα σας αυτή η εμπειρία, από μια τόσο μεγάλη και ξαφνική έκθεση στη δημοσιότητα;

«Αυτό που ζήτησα και πήρα εγώ από το "The Voice" ήταν η εμπειρία. Ηθελα να το ζήσω. Δεν θεωρούσα ότι θα πάω παραπάνω, ίσως να πήγαινα και στον επόμενο γύρο, μέχρι εκεί. Και δεν εννοώ ότι δεν έχω τις δυνατότητες να πάω πιο πάνω, δεν ξέρω αν τις έχω, αλλά τα πράγματα εκεί είναι λίγο πιο περίπλοκα... Τέλος πάντων, κι εκεί που έφτασα ήμουν τυχερός. Αν άξιζα να πάω πιο πάνω ή όχι, δεν μπορώ να το κρίνω εγώ.

Η εμπειρία που πήρα πάντως ήταν φανταστική. Και μόνο το ότι ο κόσμος μου έστελνε χιλιάδες μηνύματα και ήρθαν φίλοι στο στούντιο... όλο αυτό ήταν καταπληκτικό, όπως και οι γνωριμίες που έκανα εκεί. Ξαναλέω ότι γι' αυτό πήγα κυρίως εκεί, για τις εμπειρίες, για να δω πώς είναι όλο αυτό - κι έτσι μου έμεινε μια καλή γεύση στο τέλος».

- Με το θέατρο τι σχέσεις έχετε ή θέλετε να έχετε στο μέλλον;

«Ημουν πολλά χρόνια σε μια ερασιτεχνική ομάδα, στο "Συν Ενα - Μιχάλης Τούμπουρος", ιδρυτικό μέλος θα έλεγα, και για πολλά χρόνια ήμουν ταμίας του συλλόγου στο Διοικητικό Συμβούλιο. Με βοήθησε πάρα πολύ στη σκηνική μου παρουσία, στο στήσιμό μου στη σκηνή. Σίγουρα δεν είμαι τέλειος, αλλά πήρα πολλά πράγματα από το θέατρο και την ομάδα, και κυρίως από τον Κώστα Κατσουλάκη που με βοήθησε. Σ' αυτή την ενασχόληση όμως πρέπει να αφιερώσεις πολύ χρόνο στις πρόβες, για να συμμετέχεις σε μια παράσταση, κι εγώ δυστυχώς δεν τον έχω. Επέλεξα να ασχολούμαι περισσότερο με τη δουλειά μου, με το τραγούδι - το οποίο ούτως ή άλλως χρειάζεται επίσης πολύ χρόνο σε πρόβες. Βέβαια κάποια στιγμή, αν έβρισκα την ευκαιρία, ευχαρίστως θα το ξανάκανα».

 

Ο Παναγιώτης Μάλαμας αυτό τον καιρό εμφανίζεται:

• Κάθε Τετάρτη βράδυ στο καφέ-μεζεδοπωλείο "Κεντρικόν", σ' ένα επιλεγμένο πρόγραμμα μαζί με τους "50-50".

• Κάθε Κυριακή βράδυ στο καφέ "Accordo", με ένα πρόγραμμα που μετά την πρώτη ώρα διαμορφώνεται από το κοινό, το οποίο ζητά τα τραγούδια που θέλει ν' ακούσει.