Ποιος, δηλαδή, θέλουν οι άλλοι να είμαι; Για το διαχρονικό αυτό ερώτημα, που παραμένει απολύτως επίκαιρο μέσα στους ρόλους που επιβάλλει στον καθένα μας η σύγχρονη ζωή, ζητήσαμε από τον επιμελητή της έκθεσης και ορισμένους από τους συμμετέχοντες καλλιτέχνες ένα προσωπικό σχόλιο. Ρίχνοντας φως στις σκέψεις τους, αναφορικά και με τα έργα τους που εκτίθενται στο Στέκι, μας βοηθούν να πλησιάσουμε εγγύτερα στην τέχνη τους και ν’ απολαύσουμε ακόμα περισσότερο την ίδια την έκθεση, η οποία θα διαρκέσει ως την Κυριακή των Φώτων.
Βασίλης Καριζώνης
εικαστικός - επιμελητής της έκθεσης
«Στις αναμεταξύ των ανθρώπων σχέσεις, αρκετά μεγάλο ρόλο παίζουν οι τάσεις επιρροής που αναπτύσσονται: Κάποιοι θέλουν να έχουν την ικανοποίηση πως θα γίνει η επιθυμία τους πραγματικότητα, βάζοντας σε κάποιον, με τον οποίο έχουν μια οποιαδήποτε σχέση, την όποια επιθυμία τους για κάποιο θέμα, σαν να ήταν επιθυμία του άλλου. Πότε επιτακτικά, πότε με πλάγιο ή τεχνικό τρόπο. Οπως και να γίνει η ενέργεια αυτή, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: Ο άλλος δεν είναι ο εαυτός του πραγματικά, ακόμα και αν υποθέσει κανείς πως αυτό γίνεται για το καλό του. Στην περίπτωση που δεν ωφελείται αυτός που υφίσταται αυτά, δεν το συζητάμε. Ομως όταν το όποιο αποτέλεσμα τον αναδεικνύει ως κάποιον σπουδαίο, αυτό δεν θα αντέξει στην δοκιμασία του χρόνου, ο οποίος αμείλικτα θα σαρώσει και θα εξαφανίσει ό,τι δεν είναι αληθινό και στέρεο μέσα στην ψυχή.
Επειδή όλα αυτά συμβαίνουν σε απίστευτο βαθμό στην καθημερινότητά μας, και επειδή και η δική μου ψυχοσύνθεση λειτουργεί βιωματικά, έτσι αναδύθηκε το θέμα αυτό που εισηγήθηκα - και με τον ίδιο ακριβώς τρόπο έχουν αναδυθεί και τα προηγούμενα θέματα των εκθέσεών μας: Το “Εσωτερικώς, Ισταμαι" γιατί ένιωθα την ανάγκη μέσα σε έναν κόσμο που τρέχει με απίστευτους ρυθμούς να σταθώ μέσα μου και να αφουγκραστώ την ψυχή μου, γιατί έχανα την επαφή της, λόγω της συχνής επαφής με τους άλλους και τα διάφορα γεγονότα. Οπως στην αρχαία τραγωδία, που σταματάει η δράση και μπαίνει ο χορός, ο οποίος δίνει στον θεατή την δυνατότητα να δει τα γεγονότα με μια πιο ψύχραιμη και αποστασιοποιημένη ματιά. Το “Γιατί στη γη;” επειδή έχουμε κι ένα σώμα που πολλές φορές το παραμελούμε, με αποτέλεσμα δυσάρεστες καταστάσεις στην υγεία μας - γιατί η γη είναι το υλικό σώμα, αλλά και η Γη ο πλανήτης που μας φιλοξενεί και δεν του συμπεριφερόμαστε όλοι με τον σωστότερο τρόπο. Και τέλος το “Ο άλλος μου εαυτός” δεν είναι τίποτε άλλο από την ανάγκη να βγει στο προσκήνιο ο ειρηνικός, ο φιλοσοφημένος, ο γεμάτος αγάπη και ευγνωμοσύνη εαυτός, για ό,τι όμορφο και ευγενές είχε την τύχη να ζήσει και να απολαύσει έως τώρα».
Ελένη Μπαρδαμάσκου
«Στην έκθεση Coniectura VI με τίτλο “Τίνα με θέλουσι οι άνθρωποι είναι;” συμμετέχω με ένα έργο, θέλοντας να θίξω το πώς επηρεάζουν την ύπαρξή μας όλα όσα μας περιβάλλουν. Ο τόπος που βρισκόμαστε και μεγαλώσαμε, η εργασία, η φυλή, ό,τι φοράμε… ποιοι είμαστε πίσω από όλα αυτά; Κατά πόσο επηρεάζουν το πώς μας βλέπουν οι άλλοι; Ετσι επέλεξα στο έργο μου να αναπτύξω ό,τι περιβάλλει ένα πρόσωπο αφήνοντας το ίδιο κενό. Πώς νιώθει κανείς με το κενό; Συχνά παρατηρώ πως μπροστά στο κενό νιώθουμε ανασφαλείς κι έχουμε ανάγκη να το ταυτοποιήσουμε».
Παναγιώτης Φ. Τεμπελόπουλος
«Συμμετέχοντας για τρίτη φορά στην ομαδική εικαστική έκθεση Coniectura που οργανώνει και επιμελείται ο επίσης εικαστικός Βασίλης Καριζώνης, πάντα ενθουσιάζομαι με την ευρηματικά εύστοχη αναφορά του σε θέματα σύγχρονα αλλά και τόσο διαχρονικά.
“Τίνα με θέλουσι οι άνθρωποι είναι;” Ερώτημα που σου επιβάλλει σχεδόν μια δεύτερη και πιο ουσιαστική σκέψη για την αυθεντικότητα της κοινωνικής αλλά και ψυχικής σου υπόστασης στο σύνολο!
Τι θέλουν οι άνθρωποι να είσαι - ή μήπως, τι θέλεις ο ίδιος για αυτούς να είσαι; Στα δύο έργα με τα οποία έχω τη χαρά να συμμετέχω, πραγματική απάντηση δεν υπάρχει, παρά μόνο μία υποψία μιας αμφίδρομης επίδρασης.
Επέλεξα να πραγματευτώ τον έρωτα και την αμφισημία του στο "Ερως χειραγωγός". Ο απόλυτος εγκλωβισμός είναι μια θύελλα επιθυμίας που ρίχνει ομίχλες στην ορθολογική σκέψη και την καθιστά επίμονη ανάγκη.
Αποκλεισμένος σε ένα χειριστικό σύμπαν, το δεύτερο έργο "Ακούω… δεν ακούω" απεγνωσμένα πράττει σήματα ηδονικού αποκλεισμού. Δεν αποζητά τη λύτρωση, αλλά να σε παρασύρει στην πράξη της συναισθηματικής χειραγώγησης».
Γιώργος Σταθουλόπουλος
«Αυτό που θέλουν οι άλλοι από κάποιον να είναι, μπορεί να είναι οτιδήποτε, εκτός από το να είναι ο εαυτός του - χωρίς να μπορούμε να ορίσουμε με ακρίβεια πότε κάποιος είναι ο εαυτός του. Οι "γραφικοί" είναι μια αντίδραση σε αυτή τη ροπή. Είναι άνθρωποι που γυρίζουν την πλάτη στους κανόνες, στα πρέπει, στην ασφάλεια, στο βολικό, αδιαφορώντας αν θα το πληρώσουν κάποια στιγμή ή και αγνοώντας το. Είναι οι πιο αγνοί, οι πιο καθαροί, οι πιο ανεπιτήδευτοι. Ζουν μέσα στο όνειρο κι ας μην είναι μεγαλεπήβολο, δίχως το φόβο ότι κάποια στιγμή θα γκρεμιστεί, όπως έχει συνήθειο να κάνει πολλές φορές η ζωή.
Ενα είναι το σίγουρο: Οι "γραφικοί" δεν θα πέσουν ποτέ χαμηλά, δεν θα λερώσουν την ψυχή τους. Εχουν αποφύγει πολλές κακοτοπιές, έχουν λάβει τα μέτρα τους, χωρίς να το ξέρουν και χωρίς να τους νοιάζει».
Ινγκριντ Βάινερτ
Γεννημένη στο Βελιγράδι, η ζωγράφος και φωτογράφος Ingrid Weinert από το 2001 ζει και εργάζεται στη Μάνη - κι όπως η ίδια αναφέρει: «Η δουλειά μου είναι μια ευθεία ενστικτώδης απόκριση σε αυτόν τον συγκεκριμένο τόπο»...
Ρόμπερτ Ζερβός
«Είναι κάποιες φορές που ένας άλλος άνθρωπος -και όχι ο ίδιος ο καλλιτέχνης- περιγράφει ένα έργο ή μια ιδέα πολύ καλύτερα από τον ίδιο τον δημιουργό. Στην περίπτωση των δύο φωτογραφιών μου που συμμετέχουν στην Coniectura VI, οι δημιουργοί είναι δύο: ο φωτογράφος πίσω από την κάμερα, αλλά και η εικονιζόμενη που συνέβαλε με τις ιδέες της, τον εαυτό της, αλλά και τις σκέψεις της. Η πολύ καλή φίλη Εφη Σπηλιοπούλου. Θεωρώ λοιπόν πως το παρακάτω κείμενο που γράφτηκε από την Εφη είναι το πλέον κατάλληλο για την περιγραφή των έργων μας: “Πες μου ποιο ρόλο αγάπησες πάλι... Επενδύεις σε μάσκες, δοκιμάζεις προσωπεία σε καθρέπτες κι αντλείς πόζες απο τις επίπλαστες ταυτότητες. Η μεγάλη αντιπαλότητα του φαίνεσθαι και του είναι... σε μια κοινωνία με εγκλωβισμένους ανθρώπους, χωρίς καμιά απελευθερωτική διάθεση, που ψυχικά πονούν. Μαριονέτες στην κατάκτηση της τελειότητας... ανελεύθεροι έκφρασης πηγαίων συναισθημάτων. Και οι ρόλοι σου; Εργαζόμενη, σύντροφος, μητέρα, νοικοκυρά, όμορφη, σέξι, δυνατή, με αυστηρά όρια προς τον εαυτό σου και τους άλλους, και πάντα ενταγμένη κάπου... Οπουδήποτε. Τα θέλω της οικογένειας, τα θέλω της εργασίας, τα θέλω της κοινωνικής αποδοχής, τα θέλω της πολιτικής και οικονομίας... επιτάσσουν και κατακρεουργούν. Κι αναλόγως τη στιγμή, η αντίστοιχη μάσκα που οφείλεις να φοράς. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία…”».
Σωτήρης Αναστασόπουλος
«Σχετικά με τον πίνακά μου, ο joker ειναι το φύλλο που παίρνει τη θέση όλων των άλλων, σαν μιμητής τους, κρατώντας όμως τη δική του εμφάνιση: Μια παρομοίωση για την αλλοτρίωση που μας επιβάλλει ο σύγχρονος τρόπος που ζούμε.
Γενικότερα, θα ήθελα να πω ότι ασχολούμαι με την τέχνη ως έναν τρόπο να πεις τη γνώμη σου χωρίς λόγια, αλλά με έναν τρόπο πιο εσωτερικό, πιο ειλικρινή, και χωρίς τους περιορισμούς της γλώσσας».
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ CONIECTURA
Η Coniectura ήταν ο τίτλος μιας ακόμη έκθεσης Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών της Μεσσηνίας, οι οποίοι δραστηριοποιούνταν κάποια χρόνια πριν - και πήρε ως μια εικαστική έκθεση αυτόν τον τίτλο. Η λέξη αυτή είναι λατινική και σημαίνει: Εικασία, Συμπερασμός, Προφητεία.
Ο τίτλος αυτός έγινε αποδεκτός από όλους και ακολούθησε την επόμενη χρονιά ο ίδιος τίτλος με αύξοντα αριθμό το νούμερο δύο. Από την τρίτη χρονιά, επειδή έγινε εισήγηση θέματος, παρέμεινε το Coniectura ως θεσμός που γίνεται κάθε χρόνο, αλλά το θέμα αλλάζει, ανάλογα με το τι έχει ένα κοινωνικό, ψυχολογικό, υπαρξιακό ή φιλοσοφικό ενδιαφέρον - πρωτίστως για τους καλλιτέχνες και στη συνέχεια για το φιλότεχνο κοινό.
Η Coniectura είναι πάνω από όλα ομαδική έκθεση. Και όσο υπάρχει ενδιαφέρον από τους καλλιτέχνες, αλλά και τον κόσμο που την ακολουθεί όλα αυτά τα χρόνια, θα συνεχίσει την προσπάθειά της να δίνει στην περιοχή μας -και όχι μόνο- αυτό που μπορεί και δύναται να προσφέρει.
