Κυριακή, 18 Οκτωβρίου 2020 09:00

Ο χορευτής Αλέξανδρος Αναστασιάδης στην "Ε":  “Στην ομαδική δουλειά πρέπει να κάνεις πέρα το εγώ σου και τις προσωπικές επιθυμίες”

Γράφτηκε από την
Ο χορευτής Αλέξανδρος Αναστασιάδης στην "Ε":  “Στην ομαδική δουλειά πρέπει να κάνεις πέρα το εγώ σου και τις προσωπικές επιθυμίες”

 

Μια σημαντική ελληνική παρουσία είδαμε στη φετινή έναρξη του Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας και συγκεκριμένα στο έργο “Traces”.

Για τη μοναδική εμπειρία του να χορεύει κανείς στην ομάδα του κορυφαίου Βιμ Βαντεκέυμπους μίλησε στην “Ε” ο Ελληνας χορευτής Αλέξανδρος Αναστασιάδης, βάζοντάς μας στον μαγικό κόσμο του χορού. Από το Βέλγιο όπου βρίσκεται, ο πολυπράγμων Αλέξανδρος φώτισε κι άλλες πτυχές του έργου, το οποίο άνοιξε φέτος την αυλαία του μεγάλου θεσμού.

 


Συνέντευξη στη Γιούλα Σαρδέλη

- Σε λένε “Γκρέκο” στο εξωτερικό, το όνομά σου είναι ελληνικό, αλλά δεν γεννήθηκες εδώ. Πώς βρέθηκες στην Ελλάδα;

Μαζί με το κύμα των παλιννοστούντων Ποντίων, ήρθα και εγώ το ’93. Ημουν 5-6 χρόνων περίπου. Γεννήθηκα στην Τσάλκα της Γεωργίας. Είχα κάνει την αρχή της Α’ δημοτικού εκεί στη Γεωργία και μετά συνέχισα το σχολείο στην Ελλάδα, στη Θεσσαλονίκη κατευθείαν. Οπότε μεγάλωσα ουσιαστικά στη Θεσσαλονίκη.

- Τι σπουδές έκανες πριν το χορό;

Ξεκίνησα πρώτα στο Φυσικό στο ΑΠΘ και με ένα φοιτητικό πρόγραμμα ανταλλαγής βρέθηκα στο Βερολίνο. Εκατσα ένα χρόνο στο Βερολίνο γιατί αποφάσισα να ασχοληθώ με τις τέχνες τότε. Αμφιταλαντευόμουν για κάποιο διάστημα μεταξύ χορού και τσίρκου, γιατί μου άρεσαν τα ακροβατικά. Στην έξτρα χρονιά που έκατσα στο Βερολίνο έμενα σε έναν χώρο στον οποίον έκανα και την εξάσκησή μου, έκανα κάποιες παραστάσεις και κάποιες δουλειές για να επιβιώσω... Τελικά με πήρανε σε μια σχολή χορού στο Σάλτσμπουργκ. Το 2013 ξεκίνησα το Σεπτέμβρη σπουδές για το χορό, εκεί.

- Το Φυσικό το τελείωσες;

Το τελείωσα, ναι. Με επηρέασε στο χορό όσον αφορά τη σκέψη και την έρευνα. Με επηρέασε και στο μετασχηματισμό μιας ιδέας. Μου έχει δώσει έμπνευση το αντικείμενο αυτό γιατί σχετίζεται με πολλά ερωτήματα ως προς τη λογική και τον ανθρώπινο κόσμο. Με το που τελείωσα τη σχολή, ξεκίνησα να δουλεύω με τους “Ούλτιμα Βεζ” στις Βρυξέλλες. Εχουμε επιπλέον και δικά μας πρότζεκτ, με μια κολεκτίβα που λέγεται "Λα ότρα φαμίλια" δουλεύουμε κάποια δικά μας πράγματα.

- Πώς είναι για έναν νέο χορευτή να είναι μέλος της ομάδας του Βαντεκέυμπους; Λίγο… σοκαριστικό από ό,τι μπορούμε να φανταστούμε;

Με το που τελείωσα τη σχολή ήμουν 30 χρονών, ηλικία που θεωρείται λίγο μεγάλη, και νομίζω είχα ωριμάσει σε πολλούς τομείς. Οπότε δεν ήταν κάποιο σοκ για μένα. Η ταλαιπωρία με τα ταξίδια είναι ένα μεγάλο κομμάτι, αλλά είχα ενθουσιαστεί γενικά με αυτή την ομάδα.

- Το έργο που είδαμε στην Καλαμάτα μας ταξίδεψε σε ένα μακρινό μέρος του κόσμου. Εχει ομοιότητες με τον τόπο που γεννήθηκες;

Οσον αφορά τη Γεωργία, εκεί που γεννήθηκα, είχε κρύο, χιόνι κλπ. Ηταν μια αγροτική περιοχή και οι άνθρωποι ασχολούνταν με την καλλιέργεια και τα ζώα. Ημουν κοντά στη φύση γενικά ως άνθρωπος. Ομοιότητες μεταξύ του έργου και της Τσάλκας μπορώ να βρω, αλλά και πολλές διαφορές, ιδιαίτερα στη δομή της κοινωνίας. Αλλά ας μην ξεχνάμε πως δεν είναι εντελώς κυριολεκτικό το έργο, έχει μεταφορές.

- Πώς ήταν η προετοιμασία για ένα τόσο δύσκολο αποτέλεσμα;

Εχουμε δουλέψει συνολικά 3,5 μήνες. Πάντα περνάς μια δυσκολία όταν φτιάχνεις κάτι. Υπήρχαν πάντα ερωτήματα στο θέμα τι ηθικό “δίδαγμα”, αν και δεν υπήρχε κανένας σκοπός να ηθικολογήσουμε βέβαια.

- Πώς θα περιέγραφες το “Traces” σε κάποιον που θα σου ζητούσε περισσότερες πληροφορίες;

“Εχει να κάνει με τη σχέση ανθρώπου και φύσης. Δεν είναι μια ιστορία σαν γραμμή, με αρχή, μέση και τέλος. Εχει κάποιες αφηρημένες έννοιες με τις οποίες ασχολείται. Πιο πολύ μιλάει για τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση, του ανθρώπου με τον άνθρωπο, για τις διαμάχες μεταξύ των ανθρώπων, αυτό είναι ένα μεγάλο κομμάτι γιατί δημιουργεί και την ένταση που βλέπουμε. Ο άνθρωπος καταστρέφει τη φύση και η φύση τον εκδικείται, ουσιαστικά αυτή είναι η ιστορία.

- Γινόταν ιδιαίτερα σκληρό όταν έδειχνε το πώς ο άνθρωπος γίνεται... κτήνος απέναντι στον άλλο άνθρωπο. Ειδικά όταν ο αδύναμος άνθρωπος βρισκόταν σε μειονεκτική θέση, το έργο γινόταν ανατριχιαστικό, ακραίο.

Ναι, έτσι είναι. Το μεγαλύτερο κομμάτι του έργου βγήκε μέσα στον πρώτο ενάμιση μήνα. Η τελειοποίηση του υλικού χρειάστηκε μισό μήνα και άλλον ένα μήνα έπρεπε να δουλέψουμε το έργο συνολικά, μέσα στα κοστούμια και στα σκηνικά. Πάντα περνάς μια δυσκολία όταν φτιάχνεις κάτι. Δεν με μπλόκαρε κάτι ιδιαίτερα, όσον αφορά το χορογραφικό κομμάτι. Οι προβληματισμοί μου έγκεινται κυρίως στις εικόνες που “περνούν” στο κοινό. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε μου αρέσει το αποτέλεσμα. Η δουλειά του Βαντεκέυμπους, είναι πολύ υψηλού επιπέδου πάντα. Η δυσκολία μου πάντα εκεί βρίσκεται, στην κριτική μου σκέψη, που με ωθεί να αναλογιστώ αυτό που καλούμαι να κάνω. Είμαι όμως νέος ακόμα και κατανοώ ότι είναι μεγάλη τύχη να βρίσκομαι εδώ που βρίσκομαι. Ο χορογράφος είναι απασχολημένος στο να σχεδιάσει το δημιούργημά του και εμείς στο να εκτελέσουμε τις ιδέες του.

- Τις εκφράζεις τις ανησυχίες σου γενικά;

Κάποιες φορές, όταν υπάρχει χώρος και όταν μπορεί να γίνει παραγωγικό, ναι. Πολλές φορές όμως θυσιάζεις τις προσωπικές σου απόψεις για χάρη της ομάδας. Είναι ομαδική δουλειά, πρέπει να κάνεις πέρα το εγώ σου και τις προσωπικές σου επιθυμίες.

- Σε τι φάση είσαι τώρα, τι σχέδια έχεις;

Υπάρχει μια αυξανόμενη ανησυχία και εδώ στις Βρυξέλλες, δουλεύω όμως σε μία νέα παραγωγή αυτή τη στιγμή, πάνω σε δύο άλλα πρότζεκτ. Ενα δικό μου και ένα με τη σύντροφό μου, ενώ κάνω και ένα άλλο έργο με την ομάδα “Alexander Vantournhout / not standing”.

- Πού θα τα δούμε αυτά, δεδομένων των συνθηκών;

Το δικό μου και αυτό με τη σύντροφό μου, θα τα δείτε το 2021. Μακάρι και στην Ελλάδα, δεν έχουν προγραμματιστεί ακόμα. Οι πρόβες γίνονται δύσκολα, γιατί οι κανονισμοί συνεχώς αλλάζουν. Υπάρχει μια μικρή εξαίρεση στους κανόνες για τους ανθρώπους του πολιτισμού. Είναι σαν να είμαστε σε μια μικρή δική μας “φούσκα”.

- Δουλεύεις και σε κάποιο άλλο τομέα αυτή τη στιγμή;

Οχι, μόνο με το χορό ασχολούμαι και θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό. Είμαι ευγνώμων. Δεν ήταν απλό βέβαια, έχω κάνει πολύ κόπο για αυτό.

- Θα γυρίσεις στην Ελλάδα στο μέλλον;

Είναι ένα δύσκολο ερώτημα. Θα το επιθυμούσα πάρα πολύ, αλλά είναι λίγο δύσκολο.

- Πώς σου φάνηκε το Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Ηταν φανταστικό. Ολο, από την οργάνωση, την εκτέλεση... όλα. Είδα και κάποιες άλλες παραστάσεις, όσο προλάβαμε.

 

Ο Αλέξανδρος Αναστασιάδης/Γκρέκο γεννήθηκε το 1987 στην Τσάλκα της Γεωργίας. Στα 6 μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη, όπου και μεγάλωσε. Από μικρός έδειξε πάθος για την κίνηση και ασχολήθηκε με το μπρέικντανς, τις πολεμικές τέχνες, το παρκούρ, την ενόργανη γυμναστική και ακολούθως με τον σύγχρονο χορό. Είναι κάτοχος πτυχίου Φυσικής από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και πτυχίου Χορού από την Salzburg Experimental Academy of Dance. Δημιούργησε τις πρώτες του δουλειές με τις ομάδες “Φάσια” και “Dance and the mind” στη Θεσσαλονίκη και το Βερολίνο όπου έζησε για 2 χρόνια. Κατά τις σπουδές του στο Σάλτζμπουργκ συμμετείχε στις διεθνώς περιοδεύουσες παραστάσεις “All these places have their moments” και “Bardo Vals” της Πατρίσια Χέιστγουελ. Δουλεύει με την ομάδα “Ultima Vez”/Wim Vandekeybus από το 2017 στις παραγωγές “In spite of wishing and wanting”, “Trap Town” και “Traces”. Aλλες συνεργασίες του είναι με τον Julyen Hamilton και τον Alexander Vantournhout.
Οι τρέχουσες δημιουργικές δουλειές του είναι μαζί με την κολεκτίβα “La otra familia” της οποίας είναι ιδρυτικό μέλος καθώς και η σόλο δουλειά του “Each precious moment”. Ασχολείται επιπλέον εντατικά με τη διδασκαλία του χορού, κάνοντας τα σεμινάρια “Organic acrobatics”, μέσω των οποίων μοιράζεται το πάθος του για τον χορό.


NEWSLETTER