Είναι πολυτάλαντη και πολυγραφότατη… Ο λόγος για τη Μεσσήνια συγγραφέα Κωνσταντίνα Τασσοπούλου, που εκτός από τα παραπάνω ασχολείται και με τη μαγειρική. Τι καλύτερο λοιπόν, ειδικά για τη δύσκολη εποχή που διανύουμε, από ένα βιβλίο με ιστορίες, χιούμορ και μαγειρική; Το “Μαγειρεύοντας με ένα Ψάρι” θα μας κάνει παρέα ενώ θα αποτελέσει ιδανικό δώρο για τους… Ιχθείς που έχουν γενέθλια αυτές τις μέρες!

Συνέντευξη στη
Γιούλα Σαρδέλη

- Πώς επέλεξες έναν μικρό εκδοτικό οίκο από την Κρήτη; Ζεις στην Αθήνα και έρχεσαι σε επαφή με πολλούς εκδοτικούς. Γιατί λοιπόν στις Εκδόσεις “Ιτανος”, σε έναν οίκο από την επαρχία;

Προσέγγισα τις Εκδόσεις “Ιτανος” στην Κρήτη, από τύχη και ψάξιμο. Εψαχνα να βρω κάποιον εκδοτικό οίκο που να έχει εμπειρία σε λευκώματα, διότι ονειρευόμουν το βιβλίο ως μεγάλο λεύκωμα. Οι Εκδόσεις “Ιτανος” είχαν τεράστια εμπειρία στα λευκώματα και μου έκαναν την τιμή να συνεργαστούμε. Τελικά, το βιβλίο βγήκε, όχι ως μεγάλο λεύκωμα, αλλά ως μικρό βιβλίο τσέπης που όμως ταιριάζει και στον απορροφητήρα, αλλά και στο κομοδίνο. Από τότε, δημιουργήσαμε και άλλες όμορφες εκδόσεις μαζί. «Τυρολόγιον», «Κατσαριδολογίες», «Για να πεις τα Κάλαντα».
Η αλήθεια είναι πως απέκτησα μια καινούργια, αγαπημένη οικογένεια στην Κρήτη – και αξίζει να σημειώσω πως, ενώ αντικειμενικά είναι μικρός εκδοτικός, αφού πρέπει να συγκριθεί με τους μεγάλους, έχει πολλά χρόνια στην τυπογραφία και εξαιρετικά έμπειρους και σωστούς ανθρώπους για να «κάνεις χωριό».

- Με την κουζίνα φαίνεται ότι έχεις μια σχέση λατρείας, αφού «εξυμνείς» πολλές φορές φαγητά, γεύσεις, μπαχαρικά. Παίζεις με τις λέξεις, αλλά από ό,τι φαίνεται και με τις κατσαρόλες. Τι είναι η μαγειρική για σένα;

Σίγουρα δεν είναι δουλειά. Δουλειά είναι το σκούπισμα, η μαγειρική είναι απόλαυση. Δεν είναι κάτι που πρέπει να κάνω, αλλά κάτι που απολαμβάνω να κάνω. Μπορεί να μαγειρέψω τρία φαγητά σε μία μέρα που έχω όρεξη, και κανένα φαγητό κάτι άλλες μέρες που δεν έχω. Οπως νομίζω και τα περισσότερα πράγματα που κάνω, θέλω να τα κάνω με κέφι, θέλω να στήνω το σκηνικό πρώτα. Να έχω χρόνο, να βάλω μουσική – αλλιώς, προτιμώ να φάω ένα καλοφτιαγμένο σάντουιτς ή παξιμάδι με τυρί. Αυτό που αγαπώ στη μαγειρική είναι πως δεν με δεσμεύει όπως η ζαχαροπλαστική, οπότε ταιριάζει πάρα πολύ με τους ρυθμούς μου και με το «όσα υπάρχουν» στο σπίτι…

- Κάτι ευφάνταστο στο «Μαγειρεύοντας μ’ ένα Ψάρι» είναι οι φωτογραφίες. Δεν είναι συνηθισμένες λήψεις από καλοστημένα πιάτα, αλλά φωτογραφίες που έχουν λίγη από τη δημιουργική σου τρέλα. Θέλεις να μας μιλήσεις λίγο γι’ αυτές;

Οι συνταγές αυτές φιλοξενούνταν αρχικά στο «Λογοτεχνικό μπιστρό της Στέλλας», ένα διαδικτυακό στέκι λογοτεχνίας που το 2010 έκανε πάταγο. Ηθελα λοιπόν, κάθε 15 ημέρες που θα «ανέβαινε» μια καινούργια συνταγή, να συνοδεύεται κι από μια ευφάνταστη φωτογραφία που θα προσέλκυε τον κόσμο. Ζήτησα από τη φωτογράφο Βάσια Αναγνωστοπούλου να συνεργαστούμε και δέχτηκε. Θυμάμαι πως μου είπε τότε, «αν πρόκειται για φαΐ, μέσα…». Εγραφα, της έστελνα τη συνταγή, συναντιόμασταν, ανταλλάσσαμε ιδέες, κι έτσι δημιουργούσαμε τρελές φωτογραφίες που περιέχουν πάντα κάτι από το κείμενο και κάτι από τη γεύση της κάθε συνταγής. Η αλήθεια είναι πως περάσαμε νόστιμα εκείνη την περίοδο!

- Εχεις καταπιαστεί με πολλά θέματα στα βιβλία σου: κατσαρίδες, τυριά, γάμους, αριθμούς, αυγά... Πώς αποφασίζεις κάθε φορά το θέμα ενός βιβλίου;

Εμπνευση, μόνον. Ισως να με αποφασίζει εκείνο… Εμπνευση της στιγμής είναι το κάθε βιβλίο μου, και υλοποίηση μέσα από δουλειά πολλών στιγμών. Δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο «πώς». Κάτι βλέπω, που με οδηγεί σε μια σκέψη∙ κάτι ζω, που με οδηγεί σε ένα κείμενο, επειδή θέλω να το αποτυπώσω. Υπάρχουν βέβαια και βιβλία που γράφτηκαν κατά παραγγελία, π.χ. οι “Ιστορίες γάμου” που μου ζητήθηκαν αρχικά για το “GamosPortal” ή κάποια κείμενα που έχω γράψει για τα φωτογραφικά λευκώματα του Μίλτου Κουρμπόγλου. Ομως τα περισσότερα είναι ιστορίες που απλώς μου γεννήθηκαν ή είχα ανάγκη να τις πω, και αφότου τις έγραψα, έψαξα να βρω εκδότες που θα μπορούσαν και θα ήθελαν να τα εκδώσουν.

- Πώς βλέπεις τα εκδοτικά πράγματα την τελευταία περίοδο και πώς τα δημοσιογραφικά;

Μια εικόνα που έχω για τη δημοσιογραφία σήμερα, από τον τρόπο που πολλές φορές με προσεγγίζουν άνθρωποι του χώρου, είναι πως από μεγάλη μερίδα δημοσιογράφων γίνεται πρόχειρα. Βιαστικά. Οχι από όλους, βέβαια, αλλά από πολλούς. Μου έχει ζητηθεί πολλές φορές να γράψω τις απαντήσεις, αλλά να γράψω και τις ερωτήσεις για μια συνέντευξή μου... Επίσης πολλές φορές πέφτω πάνω σε ανθρώπους που «ενδιαφέρονται» να «κάνουμε ένα θέμα», αλλά δεν έχουν κάνει τον κόπο να ρίξουν μια ματιά, έστω γρήγορη, στο βιογραφικό μου, να ξέρουν στο περίπου «τι και πώς».
Για τα εκδοτικά δεδομένα, θα έλεγα πως έχω μια αίσθηση περιοδικού. Τα βιβλία παράγονται κάθε εξάμηνο, λες και είναι περιοδικό, «γυρίζουν» σε συγκεκριμένα blogs και sites για το συγκεκριμένο εξάμηνο, και κατόπιν παλιώνουν, αφού βγήκαν άλλα βιβλία που πρέπει να κάνουν τον ίδιο γύρο. Το βιβλίο όμως δεν παλιώνει. Το βιβλίο στέκει στο χρόνο, αν αξίζει φυσικά.
Ειδικώς για τα παιδικά βιβλία, αυτό που νιώθω είναι πως όλο και περισσότερο γίνονται βιβλία «διαπαιδαγώγησης». Σαν να γίνονται ένα λυσάρι για το γονιό: ένα βιβλίο για τα συναισθήματα, ένα βιβλίο για τη φιλία, ένα βιβλίο για να μάθει το παιδί να αγαπά το βιβλίο... Δεν είναι ακριβώς αυτό που έχω στο μυαλό μου ως εμπνευσμένο βιβλίο. Κάθε βιβλίο, παιδικό ή για μεγάλους, οφείλει να σου διδάσκει κάτι, αλλά ας μην σου κάνει ολοφάνερα το δάσκαλο…

- Το πρόσφατο παιδικό σου βιβλίο «Η τελευταία πινιάτα» τι σου άφησε ως επίγευση και τι ώθηση σου δίνει για το μέλλον;

«Η τελευταία πινιάτα» είναι για μένα ένα σουβενίρ. Το σουβενίρ που η ίδια έφτιαξα για να θυμάμαι το μεγάλο ταξίδι μου στο Μεξικό. Στο Μεξικό δεν έφτασα ποτέ, όμως ήρθε εκείνο κοντά μου και το βίωσα, μέσω της στενής επαφής που είχα με Μεξικάνους. Το βιβλίο αυτό θα δίνει πάντα την πιο δημιουργική απάντηση στο ερώτημα «γιατί έπρεπε να τα ζήσω όλα αυτά». Είναι από τα αγαπημένα μου, με έδεσε πολύ στενά με τη Χρύσα Σπυρίδωνος, την εξαίρετη εικονογράφο του, και αποτελεί σταθμό για μένα, αφού μετά απ’ αυτό, έχοντας ολοκληρώσει κύκλους μικρούς και μεγάλους, πάω γι άλλα…

Η Κωνσταντίνα Τασσοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. Εχει δημοσιογραφικές και μουσικές σπουδές, είναι κάτοχος πτυχίου Πιάνου και Αρμονίας της μουσικής, και παίζει πιάνο συνοδεύοντας θεατρικές παραστάσεις, χορωδίες, γιορτές, πανηγύρια και οικογενειακές μαζώξεις.
Γράφει ιστορίες για παιδιά, μεγάλους, ζώα και… κατσαρίδες. Είναι μέλος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς. Κείμενά της έχουν βραβευτεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και έχουν ανέβει σε θεατρικές παραστάσεις στο Ιδρυμα “Μιχάλης Κακογιάννης”, στο Θέατρο “Αργώ”, στην “Παραμυθοχώρα” κ.α.
Βιβλία της που κυκλοφορούν είναι τα: «Μαγειρεύοντας μ’ ένα Ψάρι», «Κατσαριδολογίες», «Τυρολόγιον» και «Για να πεις τα κάλαντα» (Εκδόσεις “Ιτανος”), «Η τελευταία πινιάτα», «Στην Αριθμούπολη» και «Τα κοινόχρηστα» (Εκδόσεις “Καστανιώτη”), «Σιγά τ’ αυγά… κι είναι και κόκκινα» και «Kidy & Φανούρης» (Εκδόσεις “Otherwise”), «Το καλοκαίρι του Ευκλείδη», «Οταν είναι Χριστούγεννα» και «Τι είναι τα Χριστούγεννα;» (Εκδόσεις “Οσελότος”), «Σταγόνες» (Εκδόσεις “Απαρσις”), «Ιστορίες γάμου» (Εκδόσεις “Εντύποις”) και «Colorific Greece» (Εκδόσεις “Αστερόπη”).
Εχει συμμετάσχει σε συλλογικές εκδόσεις: «Τα κείμενα» (Εκδόσεις Βιβλιόφιλων Εδέσσης), «Επιστροφή στο χωριό» (Εκδόσεις “Α/συνέχεια”), «Λογοτεχνικό Μπιστρό ‘09-’10» (Εκδόσεις “Literary Bistro”), «Τα παραμύθια του Οσελότου» (Εκδόσεις “Οσελότος”), «Ιστορίες βιβλίων» (Εκδόσεις “Καστανιώτη”).

Αλλα στοιχεία για την Κωνσταντίνα Τασσοπούλου:
- Η καταγωγή της από την πλευρά του πατέρα της είναι από το Δώριο και από την πλευρά της μητέρας της από τη Μάνη.
- Τα Χριστούγεννα μας έκανε παρέα μέσα από το YouTube, με το βίντεό της “Τι είναι τα Χριστούγεννα”, στο οποίο ακούγεται η Μαρίνα Σκιαδαρέση.
- Ολη της η δουλειά είναι συγκεντρωμένη στο http://tassopoulou.gr.