- Είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζεστε καλλιτεχνικά στην Καλαμάτα;

"Ουσιαστικά ναι, γιατί πολύ παλιά είχα περάσει με περιοδεία του θιάσου για μια παράσταση που είχαμε δώσει στο Κάστρο. Χαίρομαι πάντως πολύ που θα είμαι εκεί γιατί ξέρω ότι είναι μια όμορφη πόλη με πολιτιστική δραστηριότητα και με σημαντική θεατρική παράδοση".

- Προσκεκλημένος από τους φιλολόγους μάλιστα…

"Ναι, αν και με οποιαδήποτε αφορμή να δινόταν μια παράσταση θα είχε ενδιαφέρον, πόσω μάλλον όταν μας καλεί ένας σύλλογος από το χώρο της εκπαίδευσης. Αλλωστε οι εκπαιδευτικοί και γενικά η παιδεία παίζουν μεγάλο ρόλο και ειδικά σε καιρούς δύσκολους για να δώσουν γνώση στους νέους, ώστε να μπορούν να αντέξουν στις δυσκολίες ενός δρόμου που φαίνεται ότι είναι πολύ μακρύς και πολύ επώδυνος".

- Είναι ένα έργο που αναφέρεται χρονολογικά στο 1930, γράφτηκε το 1963 και παίζεται σήμερα. Τρεις χρονικές περίοδοι που είναι συνυφασμένες με την μετανάστευση.

"Το κείμενο όπως και κάθε κείμενο έχει την αξία του και τον στόχο του και δεν μιλάει ούτε για το '60 ούτε για σήμερα αλλά για το 1930. Ομως ο θεατής πια ή ο αναγνώστης καταλαβαίνει την επικαιρότητα γιατί φτιάχνει τους δικούς του κανόνες χωρίς καμία δική μου προσπάθεια να επικαιροποιήσω το έργο. Κράτησα την χρονική θέση και από εκεί και πέρα είναι απόλυτη η ελευθερία του θεατή να κάνει αναγωγές, να βγάλει τα συμπεράσματά του, να κάνει τις εικόνες του και γενικά να λειτουργήσει μ' αυτό το κείμενο όπως μπορεί να λειτουργήσει με μια αρχαία τραγωδία".

- Θεατρικά πώς το προσαρμόσατε;

"Η προσαρμογή που έγινε, επειδή ήταν πολύ μεγάλο ως κείμενο, ήταν μόνο μια επιλογή και αφαιρέθηκαν κάποια πράγματα χωρίς όμως να αφαιρεθεί καθόλου η ουσία του. Κρατήσαμε το ζουμί της ιστορίας και αποφύγαμε όλα τα σκηνοθετικά τερτίπια. Ακολούθησα μια κλασική φόρμα και στην παράσταση και στην επεξεργασία του κειμένου".

- Δύσκολη δουλειά να την σκηνοθετήσετε και να ερμηνεύσετε κιόλας;

"Ναι, αλλά αυτά είναι προβλήματα που αντιμετωπίζεις σε κάθε έργο και σε κάθε ρόλο, πόσω μάλλον σε ένα τέτοιο έργο που απαιτεί σίγουρα πιο πολλή συγκέντρωση, πιο πολλή δουλειά. Πρέπει να υποτάξεις επίσης τον εαυτό σου και να μπορείς να τον καθοδηγήσεις σωστά".

- Πώς θα χαρακτηρίζατε τον ήρωα που υποδύεστε;

"Είναι ένας γνήσιος Ελληνας, με φοβερό πείσμα, με πάθος για τη ζωή, για την εξέλιξή του, για τους φίλους του, για τους συνανθρώπους του. Αντεξε όλα τα κυνηγητά κι αυτός σαν λαθρομετανάστης στην Αμερική και είχε πολλά ηθικά στοιχεία ως άνθρωπος. Αυτά ακριβώς είναι όλη η Ελλάδα και γι' αυτό έχει και τέτοια διαχρονική αξία και ο καθένας μπορεί εκεί να βρει και τον εαυτό του σαν εν δυνάμει μετανάστης… αν αντέχει η ψυχή του να πάρει τα πράγματά του και να φύγει. Το έργο είναι μια αγνή περιπέτεια ενός αγνού ανθρώπου".

- Κρίση και τέχνη: Το ένα θα παλέψει το άλλο;

"Η τέχνη και το θέατρο εν προκειμένω, δεν μπορεί να δώσει λύσεις στα προβλήματα τα οικονομικά, τα ψυχολογικά, αλλά σίγουρα θα δείξει μια διέξοδο, θα βάλει τον καθένα να σκεφτεί".

- Είναι χρήσιμες τόσες θεατρικές σκηνές τελικά;

"Φυσικά και είναι, αν και πιστεύω ότι δεν είναι και τόσες πολλές, αρκεί να αναλογιστείτε πόσα καφενεία υπάρχουν στην Ελλάδα και χιλιάδες άλλα σημεία συνάθροισης ποιοτικά ή μη, ε τότε όχι, δεν είναι πολλές. Αντίθετα φαίνεται πόσο σπουδαίο είναι να υπάρχουν θέατρα παντού".

ΤΟ ΕΡΓΟ

Το έργο γράφτηκε για να μιλήσει για τη μετανάστευση του 1900, των ανθρώπων που έφευγαν για την Αμερική κυρίως, ψάχνοντας να βρουν λύση στο πρόβλημα της επιβίωσης και της ύπαρξής τους.

Γράφτηκε το 1963, τότε που ένα καινούργιο ρεύμα μετανάστευσης ξεκινούσε πάλι από την Ελλάδα για τη Γερμανία αυτή τη φορά, το Βέλγιο, την Αυστραλία...

Ανεβάζεται σε θεατρική μορφή σήμερα, σε μια εποχή που εμφανίζει μια εφιαλτική επικαιρότητα, καθώς ένα καινούργιο ρεύμα μεταναστών έρχεται προς εμάς, μας βρίσκει όμως έτοιμους κι εμάς να φύγουμε για αλλού...

"Το συναξάρι του Ανδρέα Κορδοπάτη" είναι η αληθινή ιστορία ενός άντρα από τη Μαντίνεια της Αρκαδίας, ο οποίος αποφάσισε να μεταναστεύσει το 1903 στην Αμερική, σε μια καθηλωτική ερμηνεία του Αντώνη Αντωνίου.

Συναξάρι είναι συνήθως σύντομη αφήγηση με περιεχόμενο τα μαρτύρια και τους μάρτυρες της πίστης. Ομως η ασκητική μορφή του ήρωα και οι κακουχίες του κατά τη σύντομη Οδύσσειά του παραπέμπουν σε έναν εγκόσμιο άγιο, όχι με την έννοια του ήθους αλλά των παθών.