- Εμφάνιση στην πατρίδα σου, την Καλαμάτα λοιπόν.

"Ναι και πολύ το χαίρομαι. Είναι αλήθεια ότι την τελευταία πενταετία έχουν αρχίσει να συνειδητοποιούν ότι είμαι Καλαματιανός γιατί νομίζουν ότι είμαι Κρητικός και δικαίως το νομίζουν αφού πήγα 18 ετών στην Κρήτη και έμεινα 17 χρόνια. Εγώ βέβαια λέω ότι είμαι απόλυτα Καλαματιανός αλλά ανδρώθηκα στην Κρήτη, τραγούδησα τα κρητικά τραγούδια, τραγουδάω τον «Ερωτόκριτο» με συγκεκριμένη προφορά".

- Η ιδιαίτερη πατρίδα όμως είναι καταγεγραμμένη στο DNA ή στο συναίσθημα;

"Δεν έχω πολύ σαφή εικόνα της πατρίδας εντός μου να σου πω την αλήθεια, γιατί εγώ τα τελευταία είκοσι χρόνια ταξιδεύω τόσο πολύ που δεν έχω έναν τόπο να τον χρεώσω μέσα μου σαν πατρίδα. Δεν νιώθω βέβαια άπατρις αλλά πατρίδα μου είναι τα πρόσωπα που αγαπώ και μ' αγαπούν και με μια πιο ευρεία έννοια είναι και η γλώσσα μου".

- Οσο για τη γλώσσα, ως ντοπιολαλιά έχεις πιο πολύ την κρητική πάντως.

"Ε, ναι γιατί στην Κρήτη πήγα 18 και έφυγα 33, ενώ στην Καλαμάτα γεννήθηκα αλλά δεν έζησα πολύ αφού από μικρός έμεινα στην Αθήνα και η Καλαμάτα ήταν πάντα ο τόπος των διακοπών το Πάσχα και το καλοκαίρι".

- Καλλιτεχνικά πάντως δεν έχεις κάνει αρκετές εμφανίσεις στην Καλαμάτα.

"Εγώ ήθελα να κάνω εμφανίσεις αλλά δεν έτυχε να με καλέσουν. Ως επισκέπτης πάντως ποτέ δεν έλειψα από την Καλαμάτα, πάντα ερχόμουν για λίγο έστω. Ε τώρα και καλλιτεχνικά μέσα σε σχεδόν ένα χρόνο από την προηγούμενη φορά θα τα ξαναπούμε".

- Τι θα μας παρουσιάσεις σήμερα;

"Είναι μια μουσική παράσταση που έχουμε κάνει με τη Μιρέλα Πάχου, που είναι δομημένη για πιάνο ακορντεόν και κιθάρα. Εχουμε κάνει πάνω από σαράντα παραστάσεις σε όλη την Ελλάδα άρα έχω ένα σαφές δείγμα γραφής για την παράσταση αυτή. Με βοηθάει αυτή η παράσταση να παίξω και τραγούδια μου... δεύτερης ανάγνωσης, διότι όταν είμαστε δυο μουσικοί στη σκηνή αυτό είναι πολύ ευέλικτο. Οταν είναι η μεγάλη μου ορχήστρα είναι λίγο πιο περιοριστικό για τον αυτοσχεδιασμό που θέλω να κάνω. Οχι πως δεν αυτοσχεδιάζω κι εκεί, έτσι κι αλλιώς δεν θέλω να πλήττω εγώ όταν παίζω γιατί βαριέμαι πάρα πολύ αν παίζω κάθε μέρα τα ίδια".

- Κάνεις σε κάποια συγκεκριμένα τραγούδια αυτή τη "δεύτερη ανάγνωση";

"Πολύ συχνά είναι τυχαία η επιλογή με την έννοια ότι δισκογραφώ 22 χρόνια πια κι έχω τραγουδήσει είτε δικά μου είτε άλλων δημιουργών γύρω στα 150 τραγούδια. Αν πούμε ότι σε μια παράσταση χωράνε γύρω στα 40 με 45 έτσι κι αλλιώς τα 100 μένουν απέξω. Οπότε ενώ στην αρχή το να φτιάξω το πρόγραμμα μιας παράστασης ήταν σταυρόλεξο... τώρα έχει γίνει sudoku και μάλιστα για προχωρημένους! Αυτό είναι κάτι που πάντα το έχω στο μυαλό μου και πάντα θέλω να δίνω μια ευκαιρία και σε τραγούδια τα οποία αναγκαστικά μένουν εκτός προγράμματος".

- Και προφανώς θέλεις να παίζεις και τραγούδια που δεν είναι δικά σου.

"Ε βέβαια γιατί υπάρχουν εκατοντάδες τραγούδια που αγαπώ που δεν τα έχω γράψει εγώ. Γιατί πρώτα αγαπήσαμε τραγούδια άλλων και μετά γίναμε τραγουδοποιοί".

- Εκτός από τις εμφανίσεις είσαι και στο στούντιο αυτή την εποχή.

"Ναι, αλλά όχι με δική μου δισκογραφική δουλειά αλλά με διαφόρων νέων συναδέλφων. Φέτος που δεν κάνω δικό μου δίσκο λοιπόν, βρήκα την ευκαιρία να τραγουδήσω συμμετέχοντας σε δίσκους νέων συναδέλφων που μου το ζήτησαν. Για παράδειγμα ένας νέος συνάδελφος που μ' αρέσουν πολύ τα τραγούδια που γράφει είναι ο Αργύρης Λούλατζης που ο δίσκος του βγαίνει την άλλη εβδομάδα και έχουμε πει ένα τραγούδι εγώ και ένα ο Χρήστος Θηβαίος. Θα συμμετέχω επίσης σε έναν δίσκο που κάνει ο Σπύρος Λάμπρου με την παιδική του χορωδία και είμαστε καμιά σαρανταριά συνάδελφοι που θα πούμε ο καθένας από ένα τραγούδι μαζί με την χορωδία και θα κάνω και συμμετοχή σε έναν δίσκο των "Κολεκτίβα". Θα κάνουμε και ένα τραγούδι με την Μιρέλα Πάχου, ένα δικό της τραγούδι σε στίχους και μουσική που θα κάνω την παραγωγή εγώ και θα το κυκλοφορήσουμε στο youTube".

- Είναι της εποχής να κάνετε οι πιο γνωστοί καλλιτέχνες συνεργασίες με τους νεότερους;

"Οχι, πάντα γινόταν αυτό, δεν είναι θέμα εποχής. Οταν εγώ ξεκίνησα, την πρώτη μου παραγωγή μου την έκανε ο Μάνος Ξυδούς, στον επόμενο δίσκο μου ήρθε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, μετά ο Μητροπάνος, μετά ο Μαχαιρίτσας. Οι άνθρωποι που γράφουμε τραγούδια και είμαστε ενεργοί σ' αυτό το χώρο από κάπου πήραμε την σκυτάλη και κάπου θα την παραδίδουμε. Στην εργασία αυτή είμαστε μόνοι μας και μοναχικοί στο κλειστό δωμάτιο και στο λευκό χαρτί μπροστά. Οταν δηλαδή αντιμετωπίζεις τον δαίμονα και πρέπει να τον καταγράψεις κάπως. Μετά όμως αυτό το πράγμα θέλεις να το μοιραστείς και οι πρώτοι που θέλεις να το μοιραστείς είναι οι ομότεχνοί σου".

- Στην τόσο δύσκολη κοινωνικά εποχή μας η τέχνη μάς παρηγορεί;

"Πάντα ο ρόλος της τέχνης αυτός ήταν, να συμπαρίσταται, να παρηγορεί αλλά και να έχει ρόλο εμπρηστικό καμιά φορά και να είναι απέναντι στην εξουσία. Είναι όμως ρόλος επικουρικός. Πάντα με ρωτάνε για το αν τα τραγούδια μπορούν ν' αλλάξουν την κατάσταση και απαντάω όχι. Μόνο οι λαοί μπορούν. Τα τραγούδια βέβαια μπορούν να τους βγάλουν στον δρόμο, να τους εμψυχώσουν ή αν τους βρουν στο δρόμο να περιγράψουν αυτό που βλέπουν κι αυτό το τραγούδι να μείνει στην ιστορία. Ομως να το ξεκαθαρίσουμε, δεν είναι η τέχνη αυτή που αλλάζει τα πράγματα και ποτέ δεν τα άλλαζε. Ακόμα και τον πόλεμο του Βιετνάμ δεν τον σταμάτησαν τα τραγούδια του Dylan αλλά ο λαός που είδε τα πτώματα να έρχονται. Απλά ο Dylan και η Baez εξέφρασαν αυτό το κίνημα".

- Ο δικός μας ο λαός τι πρέπει να κάνει για να σταματήσει την κατηφόρα;

"Α, τώρα με ρωτάς... μεταφυσικά πράγματα. Ο δικός μας είναι λαός στον οποίο εγώ δεν έχω την παραμικρή εμπιστοσύνη. Αισθάνομαι υπερήφανος βέβαια που είμαι Ελληνας αλλά για τελείως διαφορετικά πράγματα απ' αυτά που συμβολίζει πιθανόν η ορολογία. Και για να μην ανατρέξω πολύ πίσω στην ιστορία, ας μου απαντήσει κάποιος επιτέλους με σοβαρότητα γιατί αυτός ο λαός στην πρόσφατη ιστορία του είχε επτά χρόνια χούντα. Γιατί δεν σηκώθηκε εφτά ολόκληρα χρόνια να τους πάρει με τις πέτρες; Και μάλιστα αυτοί που κάνανε τη χούντα δεν ήταν και τίποτα απαστράπτοντα μυαλά! Οταν τους είδαμε μετά, που τελείωσε η χούντα, η πρώτη απορία που μας γεννήθηκε ήταν, μα καλά αυτοί ήταν μέτριοι και κατάφεραν να κρατήσουν έναν λαό εφτά χρόνια στον γύψο; Πάει να πει ότι αυτός ο λαός προφανώς έχει μάθει να αντιδρά μόνο όταν ο γείτονας του καταπατά το χωράφι και δεν έχει μάθει να αντιδρά με συλλογικό τρόπο. Γι' αυτό και πριν καταργηθούν οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας έχει καταργηθεί η συλλογικότητα, οπότε βρήκαν και οι κυβερνώντες πρόσφορο έδαφος. Δεν θέλω να γενικεύω αλλά μου κάνει τρομερή απορία πώς μετά από όλα αυτά που έχουν συμβεί, αυτός ο λαός μένει ακόμα σπίτι του".

- Και μέσα στην ασάφεια που υπάρχει στα κόμματα, ποιο πολιτικό κόμμα να εμπιστευτεί; 

"Κοίτα, εγώ ψηφίζω ΚΚΕ οπότε σαφή εικόνα για το όλον δεν έχω. Είμαι αριστερός, είμαι τοποθετημένος εκεί που νιώθει η καρδιά μου και η συνείδησή μου. Ομως αυτό που συμβαίνει στα κόμματα και στην ελληνική κοινωνία το έχει πει πολύ καλά ο Νίκος Μπογιόπουλος στο βιβλίο του "Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε". Και μάλιστα στην Ελλάδα ζούμε κι ένα κακέκτυπο του καπιταλισμού. Ακόμα και ο καπιταλισμός στην Ελλάδα είναι για γέλια, δεν είναι καν καπιταλισμός! Είναι ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας! Ακόμα και τον καπιταλισμό δεν ξέρουν να τον διαχειριστούν και να βελτιώσουν έστω και μέσα από αυτό το σύστημα τη ζωή των αδύναμων. Και μην μένουμε στα πρόσωπα των πολιτικών, αλλά στις πολιτικές που εκφράζουν. Δεν λέω εγώ ότι δεν υπάρχουν καλοί άνθρωποι ή φωτεινά μυαλά στα κόμματα του δημοκρατικού τόξου - για τα άλλα δεν είμαι σίγουρος".

- Το καλοκαίρι θα συνεχίσεις με συναυλίες;

"Ναι, θα κάνω περιοδεία παίζοντας τα τραγούδια μου αλλά συζητάω και κάποιες συνεργασίες που δεν μπορώ να τις ανακοινώσω ακόμα γιατί δεν έχουν κλείσει. Επίσης στο τέλος Ιουνίου θα κάνω στο Βadminton ένα διήμερο αφιέρωμα στον Νικόλα Ασιμο με τον οποίο είχα παίξει όταν ήμουν πιτσιρικάς στα Εξάρχεια και είμαι και συγκινησιακά φορτισμένος μ' αυτή την δουλειά. Αυτή την περίοδο επίσης γράφω μια μονογραφία για τον Αλκη Αλκαίο ο οποίος ήταν πολύ φίλος και νομίζω ότι μαζί με τον Μάνο Ελευθερίου είναι οι σπουδαιότεροι ποιητές της μεταπολίτευσης. Αυτή η μονογραφία θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο και θα εμπεριέχει και ένα cd με πέντε τραγούδια σε στίχους που μου είχε αφήσει. Μέχρι τότε... διαφημίζω το τελευταίο μου μυθιστόρημα που έχει τίτλο «Επόπτης»".