Στιγμές και αναμνήσεις από το κοντινό μας παρελθόν μας θυμίζει ο Μεσσήνιος ιατρός - συγγραφέας Γιώργος Γκόνης μέσα από το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο “Ρίζες - από την πλάκα και το κοντύλι, στο διαδίκτυο”, το οποίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις “24 Γράμματα”. Πρόκειται για μία έρευνα - γλαφυρή αφηγηματική παρουσίαση του τρόπου ζωής και της καθημερινότητας των χωριών της Μεσσηνίας, όταν οι τωρινοί παππούδες ήταν παιδιά. Οι εικόνες, οι αφηγήσεις και τα συναισθήματα ξετυλίγονται μέσα από τη μορφή διηγήματος, που σκοπό έχει να συνδέσει την εποχή των πατεράδων και παππούδων μας με την σημερινή και να αναδείξει την συγκλονιστική μεταβολή - πρόοδο που σημειώθηκε.
- Είναι το δεύτερο βιβλίο σας αυτό;
Εχω γράψει κι άλλα βιβλία. Το πρώτο έχει τίτλο “Βασικές αρχές τραυματιολογίας και χειρουργικής πολέμου”, το οποίο βέβαια είναι καθαρά επιστημονικό και γράφτηκε με βάση την γνώση και την χειρουργική μου εμπειρία (Εκδόσεις Λίτσα). Εγραψα ακόμη το “Εγχειρίδιο εκστρατείας πρώτων βοηθειών για τον στρατιώτη”, που κυκλοφόρησε ως στρατιωτικό έγγραφο. Το τρίτο μου βιβλίο ήταν τα “Αινίγματα λογικών προσεγγίσεων” και αυτό είναι συνεπώς το 4ο.
- Γεννηθήκατε σε ένα μικρό χωριό αλλά καλλιεργήσατε μεγάλη αγάπη για τα γράμματα.
Ναι, με ώθησε και με βοήθησε σε αυτό το κλίμα που επικρατούσε μέσα στην οικογένεια. Ο πατέρας μου είχε ζήσει 20 χρόνια στην Αμερική και η μητέρα μου ήταν μια ευφυέστατη γυναίκα – αν είχε γεννηθεί σε άλλη εποχή θα μπορούσε να τύχει ανώτατης παιδείας, όπως θα μπορούσε και η Χριστίνα, η αδερφή μου. Η αδερφή μου γεννήθηκε το 1933. Στα 7 της χρόνια που ήταν να πάει σχολείο έγινε ο πόλεμος, οπότε έμεινε αγράμματη. Παρ’ όλα αυτά όμως ήταν η πρώτη που διάβασε το βιβλίο αυτό! Εγώ ήμουν ο 7ος της οικογένειας. Κανένας άλλος δεν σπούδασε. Εδωσα εξετάσεις το 1967 και πέτυχα δύο φορές στην ίδια σχολή. Πέρασα στην Ιατρική Σχολή Θεσσαλονίκης. Ταυτοχρόνως όμως έδωσα και στην Στρατιωτική Ιατρική, ήταν ξεχωριστές οι εξετάσεις, πέρασα και εκεί. Τελικά, για πολλούς λόγους, επέλεξα την Στρατιωτική Ιατρική.
- Γιατί σας κέρδισαν οι θετικές επιστήμες;
Ηθελα να γίνω γιατρός από μικρός. Δεν υπήρχε κανένας γιατρός στην οικογένεια. Δεν είχα ιατρικά βιώματα. Απλούστατα, το ένιωθα. Δεν θα μπορούσα να μην πάω στις ανθρωπιστικές επιστήμες. Μάλιστα στα πρώτα χρόνια της Ιατρικής ήθελα να γίνω ψυχίατρος, θέλοντας να μην ασχοληθώ με την αρρώστια, αλλά με τον ίδιο τον άνθρωπο. Τελικά όμως στο 5ο έτος άλλαξα γνώμη διότι ήρθα σε επαφή με το αντικείμενο. Οπότε εκεί ένιωσα πλήρη απογοήτευση. Επέλεξα συνειδητά την πρακτικότητα της Χειρουργικής. Το υπαινίσσομαι στο προηγούμενο βιβλίο που έχω γράψει, το οποίο βέβαια είναι άλλης κατηγορίας, έχει άλλο ύφος.
- Πάντως οι ανθρωπιστικές επιστήμες συνδέονται και με την αγάπη σας για την φιλοσοφία.
Ναι. Οταν έγινε η παρουσίαση του βιβλίου “Αινίγματα λογικών προσεγγίσεων” στην Αθήνα και ήταν παρών ο κριτικός Κώστας Γεωργουσόπουλος και ο πρύτανης της Θεσσαλονίκης ο Αναστάσιος Μάνθος κ.ά., αυτό που ειπώθηκε και συμφώνησε το ακροατήριο είναι ότι “δεν βλέπεις εύκολα πολιτικό μηχανικό ή δικηγόρο να ασχολούνται με την φιλοσοφία. Για τους γιατρούς όμως υπάρχει ο όρος “ιατροφιλόσοφος”! Πολλοί γιατροί έχουν μια τέτοια έφεση προς τον λόγο, την λογοτεχνία και την φιλοσοφία.
- Τι σας έχει μείνει από όλα αυτά τα χρόνια στο ιατρικό επάγγελμα;
Θα σας πω! Μου έδωσε πολλές αγωνίες και χαρές η Ιατρική. Δεν είναι τυχαίο ότι ασχολήθηκα πολύ με δύο ιδιαίτερους τομείς της Χειρουργικής. Με το τραύμα και με τις παθήσεις του μαστού στις γυναίκες. Οσον αφορά το τραύμα, ήμουν για χρόνια εκπαιδευτής των νέων ιατρών στην αντιμετώπιση του πολυτραυματία με βάση τις αρχές του εκπαιδευτικού προγράμματος ATLS. Είναι η πλέον αξιόπιστη εκπαίδευση πάνω στην αντιμετώπιση του πολυτραυματία. Είναι μια διεθνής πιστοποίηση.
- Ησασταν σε νοσοκομείο, καθημερινά;
Ημουν στρατιωτικός γιατρός μέχρι το 2004, όταν και αποστρατεύτηκα με τον βαθμό του Υποστρατήγου. Στο “401” ΓΣΝΑ διετέλεσα διευθυντής κλινικής και στη διοίκηση των Νοσοκομείου, υποδιευθυντής. Από το 2004 και μετά, ήμουν 16-17 χρόνια στο “Υγεία”, αναπληρωτής διευθυντής Χειρουργικής Κλινικής και για ένα διάστημα διευθυντής στο Τμήμα Επειγόντων.
- Πώς καταφέρνατε με τόσο στρες να γυρνάτε σπίτι και να προχωράτε την έρευνα;
Το βιβλίο “Αινίγματα λογικών προσεγγίσεων" το έγραφα 11 με 1 το βράδυ. Κράτησε αρκετά χρόνια αυτή η συγγραφή. Το τελευταίο βιβλίο "Ρίζες" ήταν πιο εύκολο. Είναι βιωματικό. Οταν συνέβη η καραντίνα λέω “θα το φτιάξω”! Επέλεξα να το παρουσιάσω ως διαδικτυακή αφήγηση, βάζοντας μια δασκάλα να περιγράφει. Θέλω κυρίως να δείξω πόσο συγκλονιστική είναι η μεταβολή που συνέβη από το χτες στο σήμερα. Ποτέ άλλοτε δεν άλλαξαν τόσο πολύ, τόσο πολλά, σε μόλις δύο γενιές. Δεν μπορείς να το αντιληφθείς εύκολα αυτό. Η αδερφή μου, με την οποία είχα 16 χρόνια διαφορά, ήταν σε μια ατυχή γενιά γιατί ήταν πριν τον πόλεμο. Υπέστη τις συνέπειες του πολέμου. Εγώ γεννήθηκα μετά τον πόλεμο, το ’49, και ανήκω στην τυχερή γενιά γιατί είδα και το “πριν” και ήμουν και στην εξέλιξη του “μετά”. Δεν με εμπόδισε το “πριν” να γίνω αυτός που θα μπορούσα να γίνω.
- Ειδικά για τις γυναίκες της εποχής, ήταν ακόμα πιο δύσκολο.
Παλιά λέγανε ότι η γυναίκα ήταν “το αδύνατο” μέρος. Από εκεί και πέρα εγώ είχα συμμαθήτριες που προχώρησαν εκπληκτικά. Αλλά δυστυχώς ήταν η άποψη της εποχής.
- Η ιδέα για το φιλοσοφικό βιβλίο πώς προέκυψε;
Είναι μια ολιστική προσέγγιση των πραγμάτων. Με βάση την τεκμηριωμένη επιστημονική γνώση και με εργαλείο τον ορθολογισμό.
- Εχετε κάποιους αγαπημένους φιλοσόφους;
Είμαι φίλος της Επικούριας Φιλοσοφίας και του Αριστοτέλη.
- Πιο πολύ σας εμπνέουν οι Ελληνες φιλόσοφοι ή και οι σύγχρονοι ξένοι Ευρωπαίοι;
Ξεκινά κανείς με τον Σωκράτη και από εκεί και πέρα σιγά σιγά τους γνωρίζει όλους. Στο τέλος όταν τους γνωρίσεις όλους… μπερδεύεσαι περισσότερο. Εγώ εμβάθυνα ακόμα περισσότερο στην επεξεργασμένη σκέψη με βάση τη λογική, το τεκμήριο. Πάνω σε αυτά θέτεις ερωτήματα και αναζητάς απαντήσεις. Η λογική δεν μπορεί να τα εξηγήσει όλα. Μπορείς όμως με την λογική να κατανοήσεις τα ανθρώπινα και να τα βελτιώσεις. Τώρα με τον κορονοϊό, αποκαλύφθηκε μεγάλος βαθμός παραλογισμού στην κοινωνία μας. Αυτό είναι ένα πράγμα που δεν μπορώ να το καταλάβω.
- Μιλήσατε για την λογική, νομίζω όμως ότι οι “Ρίζες” κάνουν μια μεγάλη επίκληση στο συναίσθημα.
Ασφαλώς, είναι ένα βιβλίο που διεγείρει το συναίσθημα. Εγώ δεν νοσταλγώ εκείνη την εποχή, την σέβομαι και συγκινούμαι. Σέβομαι τον αγώνα και την μνήμη των ανθρώπων. Ηταν μια δύσκολη εποχή. Οι άνθρωποι δεν ήταν καλλιεργημένοι, το αφήνω να φανεί στο βιβλίο.
- Είναι ένα βιβλίο που φαντάζομαι ότι θα συγκινηθήκατε αρκετές φορές όταν το γράφατε.
Ναι, σίγουρα. Έκανα flashback. Το αφιέρωσα στα εγγόνια μου. Είναι βιωματικό – έχει και μυθοπλασία μέσα, αλλά είναι κατά βάση βιωματικό. Ο καθένας από εμάς θα βρει κάτι δικό του εκεί μέσα. Απευθύνομαι στα παιδιά αλλά και στους 70ρηδες. Η γνώση του σήμερα γίνεται πληρέστερη μέσα και από την επίγνωση του χθες.
- Σκέψη για κάποιο επόμενο βιβλίο έχετε;
Γράφω και τώρα. Υπάρχει κάτι ως σκέψη και ως τίτλος. "Σπόροι και ιάματα του κακού". Προσπαθώ δηλαδή, μελετώντας και ανιχνεύοντας τον άνθρωπο και την κοινωνική του οργάνωση, να εντοπίσω από πού πηγάζει το κακό και να αναζητήσω ιάματα.
Βιογραφικά στοιχεία: Ο Γιώργος Φ. Γκόνης γεννήθηκε το 1949 στους Αμπελόκηπους Πυλίας και τελείωσε το Λύκειο Πύλου το 1967 και την ίδια χρονιά πέτυχε στις εισαγωγικές εξετάσεις της Ιατρικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και στην Στρατιωτική Ιατρική Σχολή του ιδίου Πανεπιστημίου. Ακολούθησε στρατιωτική καριέρα. Με την ειδικότητα του γενικού χειρουργού και τον τίτλο του διδάκτορος του Πανεπιστημίου Αθηνών υπηρέτησε σε πολλά στρατιωτικά νοσοκομεία και μετεκπαιδεύτηκε στο εξωτερικό με υποτροφία. Αποστρατεύτηκε το 2004 με τον βαθμό του υποστρατήγου (Υ.Ι.). Εκτοτε και μέχρι το 2020 προσέφερε τις ιατρικές του υπηρεσίες του στο ιδιωτικό Νοσοκομείο "Υγεία”. Ζει μόνιμα στην Παλλήνη με την σύζυγό του Αθηνά και έχει 2 κόρες και 4 εγγόνια.
