Αυτό λέει η συγγραφέας Διονυσία Θεριανού, μιλώντας στην «Ε» και το eleftheriaonline.gr με αφορμή το βιβλίο της, “Μαθαίνοντας να πετάω - Το φιλί του πνεύματος” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Θεριανός”.
Είναι φιλοσοφικό, έχει παραμύθια για να βοηθήσουν με ευχάριστο τρόπο στην κατανόηση αυτών που θέλει να μεταφέρει το βιβλίο, ιστορίες, αποφθέγματα σοφών ανθρώπων από όλο τον κόσμο και είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα της ζωής της ίδιας.
“Το επόμενο βιβλίο που θα εκδοθεί σύντομα, είναι ένα μυθιστόρημα για ενήλικες, που θα συναρπάσει μιας και από την αρχή μέχρι το τέλος, λόγω της περιπετειώδους πλοκής του, το διαβάζεις με κομμένη την ανάσα και επίσης έχει να δώσει πλούσια τροφή για σκέψη, για τον άνθρωπο, για τον κόσμο που εμείς έχουμε φτιάξει ή κάποιοι άλλοι έχουν φτιάξει για εμάς” συμπληρώνει η συγγραφέας.
Συνέντευξη στην Κωνσταντίνα Δρακουλάκου
Πότε αποφασίσατε για πρώτη φορά να γράψετε αυτό το βιβλίο; Ποιος ή ποιο ήταν το κίνητρο πίσω από αυτό;
Το μαθαίνοντας να πετάω- Το φιλί του πνεύματος, ήταν η θεραπεία του παιδιού που ζει πάντα μέσα μου. Ηταν ένα κοριτσάκι πληγωμένο από καταστάσεις και με αρνητικές πεποιθήσεις για τον εαυτό του, την ζωή, τον άνθρωπο, τον κόσμο. Εγώ, ως ενήλικη πια, ήθελα να του δείξω το φως. Το παρότρυνα να μην φοβηθεί να αφήσει τα σκοτάδια του, να βγει να εκτεθεί στους ανθρώπους, να δει την ομορφιά του εαυτού του, να προσπαθήσει να ζήσει ευτυχισμένο και να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα. Ηθελα να το μάθω να πετάει. Αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο, γιατί εκεί που θα έπρεπε να στερεώσει τα φτερά του, είχε πληγές που αιμορραγούσαν μόλις τις αγγίζαμε και δεν θεωρούσε τον εαυτό του αρκετά δυνατό, πίστευε ότι δεν άξιζε να τα καταφέρει. Κλαίγαμε μαζί, γιατί ήθελε, αλλά φοβόταν. Τελικά μετά από αγώνα μεγάλο και δύσκολο, κατάφερα να με εμπιστευθεί, να μου δώσει το τρεμάμενο χεράκι του και παρόλο που έτρεμε από τον φόβο του, προχωρούσε και αυτή αποδείχτηκε η μεγάλη του δύναμη. Κρατούσαμε σφιχτά τα χέρια η μία της άλλης, σε όλη την διάρκεια που γραφόταν το βιβλίο της ζωής μας. Οι ερωτήσεις του σε εμένα την ενήλικη πια γυναίκα, ήταν δύσκολες να απαντηθούν και δεν ικανοποιούταν ή δεν πειθόταν εάν αυτό που του απαντούσα δεν ήταν αληθινό, εάν δεν το πίστευα βαθιά μέσα μου και δεν το είχα κάνει πράξη. Δεν του άρεσε η θεωρία, ήθελε την σιγουριά της πράξης για να κάνει ένα βήμα την φορά προς το φως. Εσύ που το ξέρεις για να το λες; Γιατί να σε εμπιστευθώ; Με ρώταγε και εγώ έπρεπε να του απαντήσω και να του δείξω την αλήθεια, που θα έπρεπε να είναι απόλυτα ελεύθερο να διαλέξει εάν ήταν ή θα γινόταν και η δική του αλήθεια.
“Ποια είμαι; Γιατί είμαι έτσι; Γιατί είμαι διαφορετική από τα πρότυπα ομορφιάς και πως θα μπορέσω να ζήσω σε αυτό τον κόσμο που δεν δέχεται το διαφορετικό;” Με ρώταγε.
Της απαντούσα: “Για να έχουμε αυτό το σώμα, το ύψος, το χρώμα μαλλιών, ματιών, μύτης, αυτιών, δεν κάναμε εμείς κάτι, γεννηθήκαμε με αυτά τα χαρακτηριστικά. Πως λοιπόν μπορώ να υπερηφανεύομαι και να καμαρώνω για κάτι που εγώ δεν προσπάθησα να φτιάξω; Πως γίνεται να θεωρώ κατώτερο κάποιον που δεν συγκεντρώνει τα χαρακτηριστικά που εγώ θεωρώ ως πρότυπο; Γιατί κάθε κοινωνία έχει άλλα πρότυπα; Άρα δεν υπάρχουν πρότυπα”.
Ετσι τελικά το κοριτσάκι τελικά κατάλαβε κάτι θεμελιώδες: Δεν είμαστε οι μορφές μας, είμαστε οι ψυχές μας.
Μπορώ όμως να αισθάνομαι ευγνώμων, χαρούμενη, ευτυχισμένη, για όλα αυτά που εγώ αγωνίστηκα να καταφέρω, της έλεγα. Για τον αγώνα μου σε αυτή την ζωή, να κατακτήσω την πνευματική μου εξέλιξη, την συμπόνια, την ευγνωμοσύνη, την καλοσύνη, την αγάπη, την συγχώρεση, να πλουτίσω με τα άξια, τον ψυχικό μου κόσμο.
Αυτή η πορεία προς την αλήθεια, προς την θεραπεία, την αγάπη είναι το Μαθαίνοντας να πετάω- το φιλί του πνεύματος και θέλαμε πολύ και οι δύο, κοριτσάκι και ενήλικη, να δώσουμε ότι καλύτερο είχαμε μέσα μας, επειδή γνωρίζαμε πολύ καλά πως είναι να πονάς, να μην νιώθεις αποδεκτή από τον εαυτό σου και τους άλλους, να βρίσκεσαι σε αδιέξοδο, απόγνωση. Θέλαμε να βοηθήσουμε μέσα από την εμπειρία μας και άλλα παιδιά να βρουν την γαλήνη, την χαρά , την ζωή, την δύναμη τους, την θεραπεία, να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα, ανακαλύπτοντας την άπειρη αυτή δύναμη, την μεγαλειώδη, που υπάρχει μέσα μας και μπορεί να κάνει θαύματα εάν την δούμε και την εμπιστευτούμε. Θέλαμε να πούμε σε όλα τα παιδιά, θήτες και θύματα μπούλινγκ και στα πληγωμένα παιδιά που ζουν μέσα στους ενήλικες, ότι όλα γίνονται εάν το θελήσουμε, όλα μπορούν να αλλάξουν. Μπορούμε να θεραπευτούμε, μπορούμε να πετάξουμε. Θέλει όμως απόφαση, θέλει δύναμη για να φτιάξουμε πούπουλο το πούπουλο τα φτερά μας, εάν όμως το αποφασίσουμε είναι απίστευτο σε τι ύψη μπορούν να μας οδηγήσουν!!!
Ποιος είναι ο αγαπημένος σας χαρακτήρας από το βιβλίο σας και γιατί;
Η ομορφιά της γνώσης και της σοφίας, το μεγαλείο που συνάντησα στο ταξίδι μέσα στην ψυχή μου, πήρε την μορφή του παππού, σε αυτό το βιβλίο. Ο παππούς είναι η δύναμη, η αγάπη, η γνώση, η σοφία, η αλήθεια, είναι το βαθύτερο αληθινό κομμάτι του εαυτού μου και το αγαπώ πολύ για αυτό που είναι και που κατάφερε μετά από μεγάλο αγώνα να με εξελίξει σε αυτό που είμαι σήμερα.
Ποιοι ήταν οι μεγαλύτεροι υποστηρικτές σας κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του;
Ο Θεός, οι Αγγελοι του, η οικογένεια μου.
Μπορείτε να μου δώσετε μια υπόδειξη για άλλα βιβλία που σκοπεύετε να γράψετε;
Το επόμενο βιβλίο που θα εκδοθεί σύντομα, είναι ένα μυθιστόρημα για ενήλικες, που θα συναρπάσει μιας και από την αρχή μέχρι το τέλος, λόγω της περιπετειώδους πλοκής του, το διαβάζεις με κομμένη την ανάσα και επίσης έχει να δώσει πλούσια τροφή για σκέψη, για τον άνθρωπο, για τον κόσμο που εμείς έχουμε φτιάξει ή κάποιοι άλλοι έχουν φτιάξει για εμάς. Σας αποκαλύπτω για πρώτη φορά, ότι έχει σχέση με ένα μεγάλο θέμα της κοινωνίας μας, που ακόμη και σήμερα αποτελεί μια μεγάλη και πικρή αλήθεια. Την κακοποίηση, ψυχολογική και σωματική γυναικών και παιδιών, την γυναικοκτονία και την εκμετάλλευσή τους. Δίνει την δική του άποψη γιατί συμβαίνουν όλα αυτά και πως μπορούν να σταματήσουν. Είναι ένα ταξίδι σε διαφορετικούς χρόνους και τόπους, που αποδεικνύεται διαχρονικό.
Η μεγαλύτερη δύναμή σας;
Η ψυχή μου.
Για ποια κατηγορία αναγνωστών προορίζεται το “Μαθαίνοντας να πετάω;”. Ποιοι είναι πιο πιθανό να το απολαύσουν;
Το βιβλίο αυτό δεν είναι τυχαία γραμμένο με αυτό τον τρόπο, οι λέξεις δεν είναι τυχαία βαλμένες, τα μηνύματα δεν είναι τυχαία πεταμένα σε κάποια σελίδα. Όλα έχουν μελετηθεί και έχουν το νόημα τους. Όλα αυτά καθιστούν το βιβλίο απολαυστικό ταξίδι για παιδιά και ενήλικες. Είναι φιλοσοφικό, έχει παραμύθια για να βοηθήσουν με ευχάριστο τρόπο στην κατανόηση αυτών που θέλει να μεταφέρει το βιβλίο, ιστορίες, αποφθέγματα σοφών ανθρώπων από όλο τον κόσμο και είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα της ζωής μου. Τα παιδιά που καταλαβαίνουν τα πάντα, πολλές φορές καλύτερα και από εμάς τους μεγάλους, θα κατανοήσουν υψηλά νοήματα, θα δουν την δύναμη τους, την ψυχή τους και οι μεγάλοι θα θεραπεύσουν το παιδί μέσα τους. Αυτό είναι πολύ βασικό γιατί από αυτό το παιδί εξαρτάται όλη η ζωή μας και η ευτυχία μας. Είναι τα θεμέλια όλης μας της μετέπειτα ζωής μας. Εάν δεν μπορούμε να βρούμε την χαρά, την ευτυχία, την γαλήνη, την υλοποίηση των ονείρων μας, είναι γιατί το παιδί μέσα μας είναι ακόμη πληγωμένο και φοβάται.
Είναι ένα μικρό, μεγάλο όμως βιβλίο, που δεν το διαβάζεις μόνο μια φορά. Κάθε φορά που το ανοίγεις καινούργια νοήματα και αλήθειες γίνονται κατανοητά σε ένα βαθύτερο επίπεδο ύπαρξης. Σε κάθε σελίδα, στο πλάι της, έχει μηνύματα για να διαβάζουμε κάθε μέρα, σαν φάροι, για να μην χανόμαστε στο σκοτάδι και να βρίσκουμε πάλι τον δρόμο προς το φως.
Και, τέλος, είστε περήφανη για το επίτευγμά σας; Αξιζε τον κόπο;
Αυτό το βιβλίο δεν είναι θεωρία, είναι αλήθεια, είναι πράξη, είναι αγώνας και η αλήθεια, η αγάπη που διέπει κάθε του λέξη έχει την δύναμη να μας θεραπεύσει.
Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη και αισθάνομαι απέραντη ευγνωμοσύνη για τον Θεό, τον εαυτό μου, την οικογένεια μου, τους ανθρώπους. Αξιζε και τον παραμικρό αγώνα που έδωσα στην ζωή μου, αφού τα μηνύματα των αναγνωστών μου, μεγάλων και παιδιών, είναι ότι το αγάπησαν, το κατάλαβαν, τους άγγιξε, είδαν τον εαυτό τους μέσα σε αυτό και ότι τους άλλαξε την ζωή. Αυτός είναι και ο μοναδικός λόγος που έγραψα αυτό το βιβλίο.
Ευχαριστώ θερμά για τη φιλοξενία την «Ε» και το eleftheriaonline.gr και εύχομαι καλή συνέχεια με προσφορά στην ενημέρωση και τον πολιτισμό.!!
