Tην παράσταση «Ατρείδες - Η επιστροφή» σε σκηνοθεσία Γιάννη Μαργαρίτη θα παρουσιάσει το καλοκαίρι το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας.  Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας συνδέει τις τραγωδίες «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη, «Αγαμέμνων» του Αισχύλου και «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή με αποσπάσματα από την «Τέταρτη Διάσταση» του Γιάννη Ρίτσου, φωτίζοντας τη διαχρονική διάσταση του μύθου των Ατρειδών. Η πρεμιέρα θα γίνει το ερχόμενο Σάββατο 8 Ιουλίου στο θέατρο του Κάστρου Καλαμάτας ενώ θα ακολουθήσει μια ακόμα παράσταση την Κυριακή 9 του μήνα και στη συνέχεια περιοδεία σε ανοιχτά θέατρα στην Πελοπόννησο, την Αττική και την Θεσσαλονίκη.

Με τους ίδιους ηθοποιούς και σε μορφή θεατρικού αναλόγιου με ελεύθερη είσοδο θεατών θα παρουσιαστούν στην Καλαμάτα, πιο ολοκληρωμένα αποσπάσματα από την “Τέταρτη Διάσταση” του  Γιάννη Ρίτσου. Οι βασικοί πρωταγωνιστές του μύθου των Ατρειδών σε μια ολοκληρωμένη διαφορετική και ποιητική προσέγγιση όπου το κύριο χαρακτηριστικό είναι ο διάλογος των ηρώων με τον μύθο και το πεπρωμένο που αυτός ορίζει. Το Εκκλησιαστήριο στην Αρχαία Μεσσήνη, ένα μέρος της Δυτικής Παραλίας κοντά στις εκβολές του Νέδοντα, το Πάρκο Σιδηροδρόμων, είναι κάποια από τα μέρη που θα παρουσιαστούν τα θεατρικά αναλόγια. Σκοπός, η εντονότερη παρουσία του ΔΗΠΕΘΕΚ στην πόλη και την ευρύτερη περιοχή.

Ο σκηνοθέτης και καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕΚ Γιάννης Μαργαρίτης μίλησε στην "Ε" για την ιδιαίτερη αυτή δουλειά του, και όχι μόνο.

Συνέντευξη – παρουσίαση: Κωνσταντίνα Δρακουλάκου

Ποιες διαχρονικές διαστάσεις του μύθου των Ατρειδών φωτίζονται μέσα από την παράσταση; Ποια από αυτές τις διαστάσεις αποτυπώνεται πιο έντονα στη σημερινή κοινωνία;

Οι μύθοι λειτουργούν σαν φορείς γνώσης μέσα στους αιώνες. Ο εμβληματικός μύθος των Ατρειδών, περασμένος πλέον στην συνείδηση των θεατών που αναζητούν τη σχέση τους με τα αρχέτυπα του παρελθόντος, μεταφέρει μέσα από τη μίμηση της πράξεως εμπειρίες  που μας συνταράσσουν ακόμα. Επιβολή, θυσία, ευθύνη, εκδίκηση, απελπισία, ενοχές, δικαίωση, λύτρωση, πάθος, πτώση, ο αέναος αγώνας ανάμεσα στη θηλυκή και αρσενική δύναμη, η συνεχής διεκδίκηση της εξουσίας…Νομίζω ότι όλα τα παραπάνω αποτυπώνονται στο σήμερα. Γι’ αυτό και τα αναγνωρίζουμε.

Η ομορφιά, ο πόθος, η εξουσία, η δόξα, το ανεκπλήρωτο, η δικαιοσύνη, όλα αυτά συνθέτουν το δίχτυ της ανθρώπινης μοίρας. Ποια από τα παραπάνω υπερισχύουν στην παράσταση; Ποιο από αυτά θα χαρακτηρίζατε ως το πιο «καταστροφικό»/ δυσοίωνο για την ανθρώπινη μοίρα;

Το πάθος για εξουσία σε όλα τα επίπεδα, αλλά και η προσωπική αντίληψη περί δικαίου, με αποτέλεσμα την αδυναμία συνεννόησης πάνω σε κοινές αρχές και αξίες, θα έλεγα ότι αποτελούν τα πλέον καταστροφικά στοιχεία για το κοινό μας ταξίδι στη ζωή. Το ανεκπλήρωτο των προσδοκιών μαζί με την αδυναμία προσδιορισμού της ουσιαστικής και βαθύτερης ταυτότητάς μας, οδηγούν στην απελπισία και σε διαβήματα που φέρνουν ακόμα μεγαλύτερη απελπισία και πόνο. Ας δούμε τον πόλεμο στην Ουκρανία. Το προσωπικό αφήγημα και η προσωπική αίσθηση δικαίου του Πούτιν μαζί με την πεποίθηση ότι η Ρωσία είναι αυτός. τα τραύματα και η απεριόριστη φιλοδοξία του για όλο και μεγαλύτερη εξουσία, πατάνε πάνω σε συμφέροντα μιας ελίτ που τον στηρίζει. Το αποτέλεσμα είναι ένας από τους πιο καταστροφικούς πολέμους των τελευταίων χρόνων, που οι επιπτώσεις του θα μας ακολουθούν για πολλά χρόνια. Βεβαίως, το περί μοίρας ερώτημα γίνεται ακόμα μεγαλύτερο. Ποια είναι η μοίρα του στρατάρχη που κατηγορείται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και πώς συναντάται με τη μοίρα της μάνας που χάνει το παιδί της ή των παιδιών που χάνουν τους γονείς τους. Ναι γι’ αυτά τα θέματα μας μιλάει η αρχαία ελληνική τραγωδία.

Το προνόμιο της τέχνης και της ποίησης είναι ότι σε κάνουν να ταυτίζεσαι με τους «ήρωες» που βασανίζονται για την αλήθεια και το νόημα της ύπαρξης και ταυτόχρονα να αμφισβητείς εκείνους που το βρίσκουν. Τι θα θέλατε να προσφέρετε στο κοινό; Το κοινό στο τέλος θα διχαστεί ή θα λυτρωθεί/ ανακουφιστεί;

Η τέχνη είναι μια παρηγορητική διαδικασία. Αγωνιζόμαστε να παρηγορήσουμε και ίσως μέσα από αυτή τη διαδικασία να παρηγορηθούμε, όπως λέει και ο σπουδαίος Γιάννης Ρίτσος. Δυνατότητα για στοχασμό θέλουμε να προσφέρουμε, στοχασμό που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι θα φέρει στην συνέχεια. Η επαφή μας με το έργο τέχνης είναι μια ανοιχτή διαδικασία σε εξέλιξη. Η εξελικτική αυτή διαδικασία μπορεί να κρατήσει από λίγη ώρα έως πολύ μεγάλο διάστημα. Πόσες φορές δεν μας έχει τύχει εικόνες και σκηνές από μια κινηματογραφική ταινία, για παράδειγμα, να έρχονται και να ξαναέρχονται στο μυαλό μας για πολύ μεγάλο διάστημα. Δεν νομίζω, λοιπόν, ότι η ανοιχτή διαδικασία της επαφής μας με το έργο τέχνης, με όποιο έργο τέχνης, μπορεί να προδιαγράψει την τελική έκβαση της εξελικτικής αυτής πορείας. Εύχομαι πάντως η πορεία αυτή να είναι παρηγορητική.

Πώς εμπνευστήκατε να δώσετε στον μύθο μια σύγχρονη φιλοσοφική διάσταση με αποσπάσματα από την «Τέταρτη Διάσταση» του Γιάννη Ρίτσου;

Ο Γιάννης Ρίτσος με τους ποιητικούς μονολόγους που έγραψε για τους ήρωες της οικογένειας των Ατρειδών αναφέρεται σε χρονικές στιγμές που ποτέ δεν βλέπουμε στις τραγωδίες. Στον Αγαμέμνονα λίγο πριν το φονικό λουτρό. Στον Ορέστη πριν την είσοδό του στη σκηνή της αναγνώρισης. Στην Επιστροφή της Ιφιγένειας, μετά την επιστροφή της από την Ταυρίδα. Οι ήρωές του στοχάζονται, επαναπροσδιορίζονται με ρηξικέλευθο τρόπο απέναντι στον μύθο τους. Εκφράζουν τις πλέον μύχιες σκέψεις τους. Η αντικατάσταση λοιπόν σκηνών από τις τραγωδίες, με αποσπάσματα από το συγκεκριμένο έργο του Ρίτσου, σε συνδυασμό με σκηνοθετικές επιλογές ως προς τις δράσεις των ηρώων, επιχειρούν να φωτίσουν τον μύθο από μια άλλη οπτική γωνία, που νομίζω ότι έχει ενδιαφέρον για τον σύγχρονο θεατή.   

H αυθαίρετη επέμβαση της μοίρας στον οίκο των Ατρειδών προκάλεσε μεγάλα δεινά. Πιστεύετε στη μοίρα ως άτεγκτη και παντοδύναμη που κατευθύνει την ανθρώπινη ζωή, χωρίς ο άνθρωπος να είναι σε θέση να αντιδράσει σε ό,τι αυτή του επιτάσσει για το μέλλον και την εξέλιξή του;

Μα ο Οίκος των Ατρειδών και οι συνεχείς κύκλοι αίματος είναι η μοίρα των ηρώων του. Στην αντίληψη των αρχαίων ποιητών, οι Θεοί με τις παρεμβάσεις τους καθορίζουν την ανθρώπινη μοίρα. Παρά ταύτα οι ήρωες συγκρούονται με τη μοίρα τους και κατά συνέπεια συγκρούονται με τους θεούς. Αγωνίζονται να κατανοήσουν, προσπαθούν να παρέμβουν σε μια προδιαγεγραμμένη πορεία. Όμως από τη στιγμή που η συνειδητή επιτρεπτή μας διάρκεια είναι συγκεκριμένη, φαίνεται πως τα περιθώρια παρεμβάσεων είναι ελάχιστα.

Μέσα από τα δραματικά προσωπεία των ηρώων τίθενται υπαρξιακά ζητήματα, όπως της μοναξιάς, της επίδρασης που ασκεί ο χρόνος στην ψυχοσύνθεση των ανθρώπων και των δυσχερειών που εκείνοι αντιμετωπίζουν στο να αποδεχτούν τις αλλαγές που συμβαίνουν τόσο στον εξωτερικό κόσμο όσο και μέσα τους, αντιμετωπίζοντάς τες ως σημάδια της δικής τους φθοράς και παρακμής. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι υπάρχει μια σύνδεση ανάμεσα στις αρχαίες τραγωδίες και στην επιστήμη της ψυχολογίας.

Θα έβλεπα πολύ μεγαλύτερη σχέση της ψυχανάλυσης με την αρχαία ελληνική τραγωδία. Και σίγουρα δεν θα μπορούσα να δω καμία σχέση της τραγωδίας σαν θεατρικό είδος, με το ψυχολογικό θέατρο. Με το θέατρο δηλαδή που το ερμηνεύουμε τόσο σε θεωρητικό όσο και σε παραστασιακό - πρακτικό επίπεδο με ψυχολογικούς όρους. Πάντως μπορούμε να αναγνωρίσουμε κάποια στοιχεία ψυχολογικής συμπεριφοράς στους ήρωες των τραγωδιών. Στη δική μας παράσταση οι παρεμβάσεις του Γιάννη Ρίτσου επαναφέρουν με κάπως πιο εμφανή τρόπο, ζητήματα που θα ενδιέφεραν την ψυχολογία.

Τι σας ώθησε να σκηνοθετήσετε την παράσταση «Ατρείδες - Η επιστροφή»;

Το 1997 είχα παρουσιάσει με το Θέατρο της Άνοιξης στην Αθήνα και στην συνέχεια στο Διεθνές Φεστιβάλ Πειραματικού Θεάτρου στο Κάιρο, την πρώτη εκδοχή των ΑΤΡΕΙΔΩΝ. Η πρώτη εκείνη εκδοχή, από την οποία απουσίαζε ο Ρίτσος και πολλά αποσπάσματα των τραγωδιών, ήταν διαφορετική από τα σημερινά, τιμήθηκε με πέντε διεθνή βραβεία μεταξύ των οποίων και καλύτερης παράστασης με ιδιαίτερη μνεία στην δραματουργική σύνθεση. Εκείνη η παράσταση στη συνέχεια πραγματοποίησε μεγάλη περιοδεία στη Ρωσία και την Ουκρανία. Είχαμε παρουσιάσει την παράσταση ανάμεσα σε άλλα, και στο θέατρο της Μαριούπολης που ίσως θυμόμαστε τις εικόνες μετά τον βομβαρδισμό του, από τους Ρώσους εισβολείς. Οι φρικιαστικές εικόνες με τους νεκρούς στη μέση των δρόμων, τις μάνες με τα μωρά στα χέρια, συμπληρώθηκαν με το ισοπεδωμένο και σχεδόν πλήρως κατεστραμμένο θέατρο, που λίγα χρόνια πριν είχε παρουσιαστεί η παράστασή μας, που αφηγούνταν το μύθο των Ατρειδών. Ο στίχος του Ρίτσου “Όλα λοιπόν γι’ αυτή την ερήμωση” ήρθε στο μυαλό μου. Η συνέχεια ήταν σχεδόν αυτoνόητη. Εξάλλου, ο μύθος των Ατρειδών όπως και αυτός των Λαβδακιδών, είναι πλέον περασμένοι μέσα μας. Τόσες παραστάσεις κάθε καλοκαίρι, τόσα φεστιβάλ Επιδαύρου…  Η σημερινή μας εκδοχή, θέλουμε να πιστεύουμε, πως θα αποτελέσει ένα μικρό έναυσμα για μια διαφορετική προσέγγιση του πολυσήμαντου μύθου.

“Ένας καινούργιος λογισμός, ένα καινούργιο δάκρυ”

Ποιο είναι το κοινό σημείο ανάμεσα στις τραγωδίες «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη, «Αγαμέμνων» του Αισχύλου και «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή;

Ένας κύκλος αίματος. Ο Αγαμέμνονας καλείται να θυσιάσει την κόρη του, Ιφιγένεια για να κατευνάσει τη θεά Άρτεμη και να μπορέσει ν’ αποπλεύσει ο στόλος των Αχαιών από την Αυλίδα για την Τροία («Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη). Με το τέλος του Τρωικού Πολέμου, ο βασιλιάς Αγαμέμνονας επιστρέφει νικητής στο Άργος, αλλά δολοφονείται από τη σύζυγό του Κλυταιμνήστρα και τον εραστή της-ένα οργανωμένο σχέδιο εκδίκησης για τον φόνο της κόρης της, Ιφιγένειας («Αγαμέμνων» του Αισχύλου). Η Ηλέκτρα και ο Ορέστης, τα παιδιά της Κλυταιμνήστρας, εκδικούνται για τον φόνο του πατέρα τους Αγαμέμνονα, δολοφονώντας τη μητέρα τους («Ηλέκτρα» του Σοφοκλή). Τρεις αρχαίες τραγωδίες, στη σκιά ενός αιματοβαμμένου πολέμου, συνθέτουν τη βαριά κατάρα της οικογένειας των Ατρειδών, δημιουργώντας τεράστια ερωτήματα. Η παράσταση μας έχει τρία μέρη, όσα και οι τραγωδίες που χρησιμοποιούνται. Το κάθε μέρος έχει έναν υπότιτλο. Πρώτο μέρος: Η θυσία. Δεύτερο μέρος: Η επιστροφή. Τρίτο μέρος: Η πτώση.

Η σκηνοθεσία σας προσφέρει μια διαφορετική, πιο σύγχρονη ματιά στο έργο. Ποιες είναι οι βλέψεις σας και τι αναμένετε από το κοινό;

Όπως είπα και προηγουμένως οι μύθοι μεταφέρουν εμπειρίες και γνώση μέσα στους αιώνες. Είναι γεμάτοι σύμβολα και αλληγορίες που καλούμαστε να ερμηνεύσουμε βάσει των γνώσεων, της ευαισθησίας μας απέναντι στα ερεθίσματα που μας δίνουν, αλλά και των δεδομένων της εποχής μας. Ελπίζω το κοινό να συγκινηθεί με την αφήγηση ενός γνωστού μύθου που όμως τώρα έρχεται με διαφορετικό τρόπο να φωτίσει πιο εσωτερικές, πιο ανθρώπινες πλευρές.

Μιλήστε μας για τις δράσεις του ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας το επόμενο διάστημα.

Παράλληλα με την παράσταση “Ατρείδες - Η επιστροφή”, το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας θα παρουσιάσει με ελεύθερη είσοδο για το κοινό, σε μη αμιγώς θεατρικούς χώρους, με τη μορφή θεατρικού αναλογίου, τους κατά Ρίτσο ήρωες των Ατρειδών από την “Τέταρτη διάσταση”. Το Εκκλησιαστήριο στην Αρχαία Μεσσήνη, ένα μέρος της Δυτικής Παραλίας κοντά στις εκβολές του Νέδοντα, το πάρκο σιδηροδρόμων, είναι κάποια από τα μέρη που θα παρουσιαστούν τα αναλόγια. Η συμπαραγωγή των ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας, Σερρών, Αγρινίου, Λάρισας, του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και του Εθνικού Θεάτρου με την παράσταση “ Βουντή” θα συνεχίσει την πορεία της από το φθινόπωρο. Τον ερχόμενο Χειμώνα θα παρουσιαστεί από το θεατρικό εργαστήρι του ΔΗΠΕΘΕΚ μια παράσταση με κωμωδίες του Τσέχωφ ενώ φυσικά θα έχουμε την παιδική παράστασή μας και την κεντρική παραγωγή του Χειμώνα. Σε λίγο καιρό θα είμαι σε θέση να ανακοινώσω τα έργα.

Ποια ή ποιες ήταν οι πιο δύσκολες στιγμές, αν υπήρχαν, που αντιμετωπίσατε ως καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας έως τώρα;

Οι πιο δύσκολες στιγμές ήταν σίγουρα οι περίοδοι της έξαρσης της πανδημίας, τότε που απαγορεύθηκε η συνάθροιση κοινού και το θέατρο υποχρεώθηκε να υπολειτουργεί με παραστάσεις μέσω διαδικτύου. Η προσπάθειά μου να λειτουργεί το θέατρο και να μην κλείσει, κάνοντας πρόβες για επόμενη παραγωγή χωρίς να γνωρίζω ακριβώς πότε θα είμαστε σε θέση να κάνουμε πρεμιέρα, η προσπάθεια να κρατήσει το θέατρο επαφή με τα παιδιά μέσω ανάγνωσης παραμυθιών από το διαδίκτυο, θα έλεγα πως ήταν κάτι που θα ευχόμουν να μην επαναληφθεί.

Θεωρείτε ότι το υπουργείο υποστηρίζει κατάλληλα τον Πολιτισμό; Σας ανησυχεί η μείωση της επιχορήγησης;

Η επιχορήγηση δεν έχει μειωθεί από το Υπουργείο. Ιδιαίτερα κατά την περίοδο της πανδημίας αυξήθηκε για να καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε την ανυπαρξία εσόδων. Σίγουρα η ακόμα μεγαλύτερη επιχορήγηση στα ΔΗΠΕΘΕ δεν νομίζω πως θα πάει χαμένη. Δυστυχώς στον πολιτισμό όπως και στην παιδεία το αποτέλεσμα των επενδύσεων που κάνουμε φαίνεται πολύ αργότερα. Οι εποχές αλλάζουν, οι απαιτήσεις αυξάνονται, η τεχνολογία κάνει άλματα. Τα χρήματα για τον πολιτισμό δεν είναι ποτέ αρκετά. Πρέπει όμως να εκφράσουμε τις ευχαριστίες μας και στον Δήμο Καλαμάτας και την ΦΑΡΙΣ, στο Υπουργείο Πολιτισμού και την Περιφέρεια Πελοποννήσου που μας στηρίζουν. Η επένδυση τους στον Πολιτισμό έχει κάνει το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας να είναι ένα από τα σημαντικότερα.

Είναι δυνατόν το ΔΗΠΕΘΕΚ να εκπληρώσει το σκοπό του μόνο με την αγάπη των θεατών και των χορηγών;

Θα ήθελα να απαντήσω στην ερώτηση σας με ένα όνειρο.

Πρεμιέρα του ΔΗΠΕΘΕΚ στο ανακαινισμένο και τέλεια εξοπλισμένο θέατρο του.

Το ταμείο είναι ήδη γεμάτο από την γενναία επιχορήγηση αλλά και τις προσφορές των χορηγών που έχουν αντιληφθεί την σοβαρότητα της επένδυσής τους. Το τηλέφωνο του θεάτρου χτυπάει ασταμάτητα και οι θέσεις κλείνονται με αποτέλεσμα τα συνεχόμενα sold out. Στη διανομή καλλιτέχνες που έρχονται να συμμετάσχουν πρώτον γιατί το επίπεδο των παραστάσεών του είναι ζηλευτό αλλά και γιατί αμείβονται γενναία με αποτέλεσμα να προτιμούν την υπέροχη πόλη της Καλαμάτας από την πολύβουη Αθήνα.

Σε λίγες ημέρες μετά την πρεμιέρα δημοσιογράφοι, κριτικοί και κοινό μιλούν για μια πραγματική πολιτιστική επανάσταση και για ένα πολυδύναμο καλλιτεχνικό κέντρο που με αφετηρία τις παραστάσεις εξαπλώνεται με πλήθος παράλληλων εκδηλώσεων.

Η Καλαμάτα μετατρέπεται σε Ευρωπαϊκό πρότυπο πολιτιστικής ανάπτυξης.

Η παράσταση «Ατρείδες - Η επιστροφή» σε τρία μέρη: «Η θυσία», «Η επιστροφή», «Η πτώση»

Ο Γιάννης Μαργαρίτης, στην παράσταση «ΑΤΡΕΙΔΕΣ - H επιστροφή», χρησιμοποιεί ως μέσο την ποίηση των αρχαίων τραγικών, την ποίηση του Γιάννη Ρίτσου αλλά και τη σοφία της παραδοσιακής ποίησης, αφού πολλά χορικά έχουν αντικατασταθεί, για να αφηγηθεί με ενιαίο και σύγχρονο τρόπο αυτόν τον εμβληματικό μύθο από τον οποίο προκύπτουν διαχρονικά ζητήματα: Επιβολή, θυσία, ευθύνη, εκδίκηση, απελπισία, ενοχές, δικαίωση, λύτρωση, πάθος, πτώση, ο αέναος αγώνας ανάμεσα στην θηλυκή και αρσενική δύναμη, η συνεχής διεκδίκηση της εξουσίας…

Μια σύγχρονη φιλοσοφική διάσταση στον μύθο δίνουν και τα σχετικά με τα πρόσωπα του οίκου των Ατρειδών αποσπάσματα από την «Τέταρτη Διάσταση» του Γιάννη Ρίτσου.

Ο ΜΥΘΟΣ

Ο Αγαμέμνονας καλείται να θυσιάσει την κόρη του, Ιφιγένεια για να κατευνάσει τη θεά Άρτεμη και να μπορέσει ν’ αποπλεύσει ο στόλος των Αχαιών από την Αυλίδα για την Τροία («Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη).

Με το τέλος του Τρωικού Πολέμου, ο βασιλιάς Αγαμέμνονας επιστρέφει νικητής στο Άργος, αλλά δολοφονείται από τη σύζυγό του Κλυταιμνήστρα και τον εραστή της-ένα οργανωμένο σχέδιο εκδίκησης για τον φόνο της κόρης της, Ιφιγένειας («Αγαμέμνων» του Αισχύλου).

Η Ηλέκτρα και ο Ορέστης, τα παιδιά της Κλυταιμνήστρας, εκδικούνται για τον φόνο του πατέρα τους Αγαμέμνονα, δολοφονώντας τη μητέρα τους («Ηλέκτρα» του Σοφοκλή).

Τρεις αρχαίες τραγωδίες, στη σκιά ενός αιματοβαμμένου πολέμου, συνθέτουν τη βαριά κατάρα της οικογένειας των Ατρειδών, δημιουργώντας τεράστια ερωτήματα, εμπνέοντας ακόμη και τη σύγχρονη ψυχανάλυση. Μια ιστορία με πολλές αναλογίες στο σήμερα. 

Πρώτη παράσταση: 8 και 9 Ιουλίου Κάστρο Καλαμάτας, στις 9 μ.μ. Δραματουργική σύνθεση-σκηνοθεσία: Γιάννης Μαργαρίτης. Μετάφραση: Κ.Χ Μύρης. Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος, Χρυσάνθη Δούζη, Ιοκάστη Αγαύη Παπανικολάου, Γιάννης Χαρκοφτάκης. Πρωτότυπη μουσική: Δημήτρης Οικονομάκης. Σκηνικό-Κοστούμια: Αλεξάνδρα Καψάλα. Εισιτήρια: 12 € γενική είσοδος και 8 € μειωμένο (φοιτητικά, μαθητικά, κάτοχοι κάρτας ανεργίας, κάρτας αναπηρίας) Προπώληση: ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας, Πνευματικό Κέντρο Δήμου Καλαμάτας.