-Τι κάνει λοιπόν η Μέριλιν όταν μένει μόνη;
"Oταν η Μέριλιν μένει μόνη της... βρίζει την υπηρέτριά της, την υπηρέτριά της που έχει σχολάσει, την υπηρέτρια που την πληρώνει για να κάνει υπερωρίες χωρίς λόγο, απλά και μόνο για να μην σχολάει... Βέβαια αργότερα μέσα στο έργο καταλαβαίνουμε ότι την πληρώνει και δεν θέλει να σχολάσει, γιατί αν φύγει η υπηρέτρια η Μέριλιν θα μείνει εντελώς μόνη και φυσικά δεν θέλει την μοναξιά, γι΄ αυτό και πληρώνει την συντροφιά της...
Επίσης όταν η Μέριλιν μένει μόνη της, σπάει την τηλεόραση, τους δίσκους, πίνει αλκοόλ, χάπια, τρώει κρυφά γιατί δεν πρέπει να παχύνει, το απαγορεύει το συμβόλαιο με την Metro-Goldwyn-Mayer και πολλά άλλα. Δηλαδή, στο ας πούμε θεωρητικά, στο πρώτο μέρος του έργου μαθαίνουμε τα μυστικά της προσωπικής ζωής ενός συμβόλου, όπως ήταν και είναι με ένα τρόπο η Μέριλιν Μονρόε.
Οταν η Mέριλιν μένει μόνη της, μιλάει για τον εαυτό της!".
-Πρόκειται για βιογραφία της Μονρόε; Μιλήστε μας για το ύφος του έργου.
"Αυτός ο σπουδαίος συγγραφέας, ο Γιάννης Κοντραφούρης που έγραψε το έργο και δυστυχώς έφυγε από την ζωή το 2007, μόλις 39 χρονών, είναι ο σπουδαιότερος μεταδραματικός συγγραφέας. Ναι, το έργο μιλάει για την ζωή της, έτσι όπως την είδε ο συγγραφέας. Δανείστηκε στοιχεία της ζωής της για να μιλήσει για την οποιαδήποτε λεηλατημένη γυναίκα, που χάνει την αθωότητά της. Το έργο πραγματεύεται την ζωή ενός μυθικού προσώπου και κάνει αναγωγές στην βιογραφία της Mονρόε, αλλά παραμορφωτικά δηλαδή υπεξαιρεί το μυθικό σώμα της Μέριλιν για να μας παρουσιάσει τον βιασμό που υπάρχει γύρω από την υπερέκθεση στο φως της κατανάλωσης, και την διάβρωσή του. Πώς αυτοκαταστρέφεται, πώς διαβρώνεται. Εχουμε μια 'μεταχειρισμένη' Μέριλιν. Ενδιέφερε τον συγγραφέα η κατάπτωσή της γιατί έτσι γίνεται τραγικό το πρόσωπο, διαφορετικά είναι ένα σύμβολο του σεξ... και αυτό δεν θα αφορούσε κανέναν".
-Για να αποδώσετε το συγκεκριμένο ρόλο, μελετήσατε την προσωπικότητα της Μονρόε;
"Οχι, δεν μελέτησα της ζωή της. Δεν ήθελα πληροφορίες που πολλές φορές είναι εγκλωβιστικές για έναν ηθοποιό. Ηθελα να έχω την εικόνα που έχει ο οποιοσδήποτε ακούει το όνομα της Mέριλιν και τι περίπου έρχεται στο μυαλό μας όταν ακούμε το όνομα αυτό. Αλλωστε ποιος είναι αυτός που δεν ξέρει κάτι για την ζωή της ή που δεν έχει δει έστω κάποιες φωτογραφίες ή ταινίες της; Τώρα που ανέβηκε η παράσταση είδα κάποια πράγματα γι' αυτήν. Με την Ιρις Χατζηαντωνίου αυτό το προικισμένο και μοναδικό πλάσμα που σκηνοθέτησε την παράσταση, αποφασίσαμε ότι δεν μας ενδιαφέρει να φτιάξουμε μια εικόνα της Mονρόε στην παράσταση, αλλά να δώσουμε ένα προσωπείο περσόνα, που θα μας βοηθούσε να φτιάξουμε μια γυναίκα που πάσχει από την εικόνα της, την μοναξιά της, τα παιδικά της χρόνια και στροβιλίζεται σε μια δίνη που όταν μπεις στο χορό της κατανάλωσης δεν θα βγεις αλώβητος. Θα καταστραφείς".
-Ηταν δύσκολη η αναμέτρηση με έναν ρόλο, μάλλον απαιτητικό, καθώς δείχνει μια ηρωίδα-θρύλο, μακριά όμως από τα φώτα και τη λάμψη;
"Τώρα χρησιμοποιήσατε μια λέξη. Την λέξη" ρόλο". Ετσι την αντιμετώπισα την Mέριλιν. Σαν ρόλο μέσα από το κείμενο γιατί αυτό είναι το εργαλείο μου, το κείμενο που έγραψε ο Κοντραφούρης... και όχι τι έχει ειπωθεί ή γραφτεί για την Mονρόε. Ναι, δεν είναι ένα εύκολο κείμενο ούτε μια εύπεπτη παράσταση. Είμαι πολύ χαρούμενη που παίζω αυτό το κείμενο και που έχουμε αυτή την ομάδα την Ιρις Χατζηαντωνίου σκηνοθεσία, τον Γιώργο Γαβαλά σκηνικά και κοστούμια τον Νέστορα Κοψιδά στις μουσικές επιμέλειες και τον Γιώργο Μιχελή στο σχεδιασμό των φωτισμών. Ημασταν όλοι φίλοι και συνεργάτες του Γιάννη Κοντραφούρη. Εγώ είχα ξαναπαίξει έργο του, "Το στεφάνι" σε σκηνοθεσία Θόδωρου Τερζόπουλου".
-Εχετε κάνει σπουδαίους ρόλους στο θέατρο, αλλά ανήκετε στους "αθόρυβους" ηθοποιούς. Γιατί αυτή η επιλογή;
"Είχα και έχω δημιουργικές, ωραίες συναντήσεις-συνεργασίες... Ωραία είναι να είσαι αθόρυβος... πολύ ωραίο".
-Η επόμενη δουλειά σας θα είναι στο Εθνικό;
"Θα είμαι με έναν άνθρωπο του θεάτρου που έχω θαυμάσει και ζηλέψει δουλειές, τον Νίκο Μαστοράκη. Είναι σπουδαίος και έχω πολύ χαρά γι' αυτό. Θα είμαι στο έργο "Μεφίστο" των Αριάν Μνουσκίν και Κλάους Μαν σε διασκευή-σκηνοθεσία του Νίκου Μαστοράκη, που θα ανέβει την άνοιξη στο Εθνικό Θέατρο στη σκηνή REX-Κοτοπούλη".
-Θεατρικά στην Καλαμάτα, βρεθήκατε πριν μια δεκαετία και περισσότερο (στο ΔΗΠΕΘΕΚ), αλλά η πόλη σας κράτησε. Μιλήστε μας για τους δεσμούς σας με τον τόπο.
"Βρέθηκα σε μια πολύ καλή εποχή του ΔΗΠΕΘΕΚ, με διευθυντή τον Γιάννη Κακλέα και έπαιξα το χειμώνα 2003-4 στο έργο "Με δύναμη από την Κηφισιά" των Χαβιαρά - Κεχαΐδη σε σκηνοθεσία Στέφανου Κοτσίκου. Εκείνο τον χειμώνα έπαιζα και ήμουν έγκυος στον γιο μου Δημήτρη-Διονύση. Η Καλαμάτα είναι η δεύτερη πατρίδα μου, ο άντρας μου Σπύρος Σούρλας είναι από την Καλαμάτα. Εχουμε τους φίλους μας, το σπίτι μας, την γιαγιά Ερατώ, μια σπάνια μαμά!!! Η Καλαμάτα είναι μαγική πόλη, κολυμπάς μέσα στην πόλη πηγαίνοντας με τα πόδια... απίστευτο! Εχει το Καλάθι, το βουνό γύρω γύρω, τους απέραντους ελαιώνες την Μάνη... ευλογημένος τόπος!!! Επίσης έχει το σπουδαίο Φεστιβάλ Χορού. Είσαστε τυχεροί που απολαμβάνετε μοναδικούς δημιουργούς, χορευτές, χορογράφους... Ερχομαι πολύ συχνά και μένω μεγάλα διαστήματα, ιδιαίτερα το καλοκαίρι. Αγαπημένος προορισμός η Καλαμάτα".
