Η αγαπημένη διαδραστική παράσταση σε σκηνοθεσία του Νικορέστη Χανιωτάκη και διασκευή του Θοδωρή Πετρόπουλου, απευθύνεται σε όλους εκείνους που λατρεύουν το χιούμορ, το μυστήριο και το να παίρνουν και οι ίδιοι μέρος στην παράσταση. Πως γίνεται αυτό; Γίνεται πολύ εύκολα… γιατί όλοι οι ύποπτοι, ενώ περιφέρονται στην σκηνή, απευθύνονται και στο κοινό και του ζητούν να γίνει πιο παρατηρητικό και πιο καχύποπτο, έτσι ώστε να μπορέσει να βρει την απάντηση στο μέγα σατανικό ερώτημα που 16 χρόνια τώρα ταλανίζει την παράσταση.

Λίγο πριν την παρουσίασή της στη Μεσσηνιακή πρωτεύουσα, η αγαπημένη και πάντα γοητευτική ηθοποιός Βάσω Γουλιελμάκη μίλησε μεταξύ άλλων στην “Ε” για τον ρόλο της και το συστατικό της συνεχόμενης επιτυχίας του «Σεσουάρ», για την αγάπη με εισπράττει από τον κόσμο κατά τη διάρκεια της καριέρας της αλλά και για την πολυαναμενόνενη σειρά «Η κατάρα της Τζέλας Δελαφράγκα» στην οποία θα πρωταγωνιστήσει. 

-Το φετινό καλοκαίρι πρωταγωνιστείτε στο «Σεσουάρ για δολοφόνους», μια παράσταση - σταθμός για τα ελληνικά θεατρικά δεδομένα, που επί σειρά ετών βρίσκεται στις πρώτες επιλογές του κοινού. Πού πιστεύετε ότι οφείλεται αυτή η διαχρονική επιτυχία;

Πέρα από το γεγονός πως πρόκειται για ένα πολύ ωραίο, δομημένο και πρωτότυπο έργο, το ότι ο θεατής καλείται να κάνει τον ντεντέκτιβ και να παίξει, κάνοντας ο ίδιος ανάκριση στους πρωταγωνιστές, νομίζω πως από μόνο του έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, κρατώντας τον ενεργό από το πρώτο λεπτό μέχρι το τελευταίο. Η πρωτοτυπία του έργου είναι αυτή που το έχει κάνει διαχρονικό, ξεχωρίζοντας η «συνάντηση» μιας εξιχνίασης με το κωμικό στοιχείο, η οποία δεν συναντάται εύκολα στους θεατρικούς κύκλους.

-Το κοινό θα σας απολαύσει ως κυρία Χατζηπατέρα. Μιλήστε μας για το ρόλο σας και πως αλληλεπιδρά με τους υπόλοιπους. 

Ο ρόλος μου αφορά μια μεγαλοαστή όπου είναι πελάτισσα του κομμωτηρίου, λίγο πριν πετάξει για το Μπαλί. Είναι μια πλούσια γυναίκα με μεγαλοαστικές συνήθειες, έχοντας κόντρα με όλους, όπου τους θεωρεί… παρακατιανούς, μια “κακούλα” και “ξυνούλα” φιγούρα θα έλεγα. Η ίδια, αναμιγνύεται πολύ ωραία με τους υπόλοιπους ρόλους, ενώ έρχεται σε κόντρα με την τάξη τους, προκύπτοντας μια… ενδιαφέρουσα συνάντηση. 

-Χρόνο με το χρόνο, παρατηρούμε πως οι καλοκαιρινές περιοδείες καταγράφουν sold out ή σε κάθε περίπτωση σημαντικές πληρότητες στην επαρχία. Το θέατρο δείχνει -και- μέσω αυτών τη δυναμική του;

Εύχομαι και εμείς να κινηθούμε σε αυτό το πλαίσιο το Σαββατοκύριακο, μιας και κατά τη διάρκεια της περιοδείας μας μέχρι στιγμής το κοινό μας έχει τιμήσει και με το παραπάνω. Ο κόσμος “διψάει” και πάντα διψούσε για θέατρο, το οποίο θεωρώ πως είναι αθάνατο. Ακόμα και στον καιρό της πανδημίας το θέατρο δεν έπαψε, καθώς δίνονταν παραστάσεις είτε διαδικτυακά είτε μέσω της τηλεόρασης, συνεχίζοντας την πορεία του παρά τις όποιες κρίσεις. Μέσω αυτού διαχρονικά ο κόσμος θα θελήσει να γελάσει, να κλάψει, να έρθει σε επαφή με ένα ωραίο κείμενο και να ξεδώσει. Ιδίως στην επαρχία, το κοινό “διψάει” περισσότερο καθώς δεν είναι εύκολο να έρθει σε επαφή με ανθρώπους που τους βλέπει στην τηλεόραση και τους θεωρεί δικούς του. Σε προσωπικό επίπεδο, μου είχε τύχει μια μητέρα να με αγκαλιάσει και να με φιλήσει μετά από μια παράσταση, και όταν το παιδί της αναρωτήθηκε από που με ξέρει, του απάντησα πως η οικειότητα αυτή προερχόταν μέσα από την τηλεόραση και τις σειρές ή τις ταινίες που είχε παρακολουθήσει η μαμά του.

-Την οικειότητα που εισπράττετε κατά καιρούς πως τη διαχειρίζεστε;  

Πρόκειται για κάτι πολύ όμορφο. Μου αρέσει το κοινό να με θεωρεί δικό του άνθρωπο, τη Βάσω τους, που χαίρονται να τη βλέπουν στην τηλεόραση, στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Είναι σίγουρα ένα ξεχωριστό συναίσθημα και χαίρομαι πολύ γι αυτό, νιώθοντας πως είμαι ένας συμπαθής άνθρωπος προς τα έξω. 

-Κατά τη διάρκεια της καριέρας σας, σας έχουμε απολαύσει τόσο σε κωμικούς όσο και σε δραματικούς ρόλους. Η στροφή του “διακόπτη” από το ένα είδος στο άλλο γίνεται πιο “εύκολη” μέσα από την ανάλογη εμπειρία;

Προφανώς δεν είναι εύκολο να πάρεις ένα ρόλο και να τον ερμηνεύσεις καλά, προκύπτοντας ποιότητα. Θεωρώ πως η εμπειρία παίζει το ρόλο της, ωστόσο “πρέπει να το έχεις”, δηλαδή να είσαι γεννημένος γι’ αυτό. Νομίζω έτσι πως κάποιοι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι για να είναι καλλιτέχνες, με την ευρύτερη έννοια. Ενας κωμικός για παράδειγμα μπορεί να βγάζει παράλληλα ένα δραματικό στοιχείο και το αντίστροφο. Αν υπάρχει ένα μέτρο και σωστός ρυθμός μπορεί να αλλάζει ανάλογα ύφος, παίζοντας κωμωδία, δράμα ή και τα δύο ταυτόχρονα. Πάνω στη συζήτηση αυτή, η "Απολυμένη" στη σκηνή του θεάτρου "Αλκμήνη" που έπαιξα πρόσφατα ήταν ένας πραγματικός και ρεαλιστικός ρόλος μέσα από τη ζωή, όπου εμπεριείχε από τη μια στιγμή στην άλλη και γέλιο και κλάμα, εναλλαγή που δεν μπορεί να γίνει μόνο μέσα από την εμπειρία. 

-Το τηλεοπτικό κοινό περιμένει με ανυπομονησία τη νέα τηλεοπτική σειρά “Η κατάρα της Τζέλας Δελαφράγκα“ στην οποία πρωταγωνιστείτε. Πρόκειται για μια παρωδία γνωστών σειρών;

Είναι μια παρωδία επιτυχημένων ελληνικών τηλεοπτικών σειρών και ταινιών, όντας μια καλογραμμένη κωμωδία από τους Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα, όπου για μένα αποτελούν πάντα εγγύηση, έχοντας υψηλή αισθητική και χιούμορ. Ουσιαστικά καταπιάνονται με θέματα της καθημερινότητας με όμορφο τρόπο και τα αναδεικνύουν με ξεχωριστό ύφος. Από την πλευρά μου θα υποδυθώ μια Κρητικιά χήρα όπου ο ρόλος της θα συνδυαστεί με πολλές ανατροπές, “φωτογραφίζοντας” τον «Σασμό». 

-Η σειρά συνδέεται ουσιαστικά με την επιτυχημένη ταινία “Το Κλάμα Βγήκε Από Τον Παράδεισο” στην οποία είχατε φιλική συμμετοχή. Κατά τη γνώμη σας, γιατί τα τελευταία χρόνια έχει παγώσει η παραγωγή κινηματογραφικών ταινιών, ιδίως τέτοιου τύπου;

Δεν είναι εύκολο πλέον, γιατί δεν υπάρχουν παραγωγοί να βάλουν χρήματα. Ο κινηματογράφος και ευρύτερα το θέαμα χρειάζεται το τρίπτυχο σεναρίου, καλής παραγωγής και καλών ηθοποιών. Αν απουσιάζει ένα από τα τρία δεν είναι εύκολο να προχωρήσει μια δουλειά.

-Πέρα από το επαγγελματικό σκέλος, έχετε επισκεφτεί ξανά την Καλαμάτα και ευρύτερα τη Μεσσηνία;

Ταξιδεύοντας προς τη Μάνη για αναψυχή, μια στάση στην Καλαμάτα είναι δεδομένη. Η πόλη έχει εξελιχτεί πολύ όμορφα τα τελευταία χρόνια, ενώ αυτό που ξεχώρισα στην τελευταία μου επίσκεψη ήταν το Δημοτικό Πάρκο Σιδηροδρόμων. Στην Καλαμάτα δε, κατέβαινα παλιότερα για αγώνες ρυθμικής γυμναστικής, έχοντας κρατήσει φιλίες μεταξύ άλλων με την Μαρία Αλεβίζου και την Ελένη Μιχοπούλου. 

Η υπόθεση του έργου…

Το έργο εκτυλίσσεται στο κομμωτήριο «Studio Antony». Κάπου στην Αθήνα. Μία μέρα η ιδιοκτήτρια του κτιρίου, που ζει στον πάνω όροφο, βρίσκεται δολοφονημένη και οι υποψίες πέφτουν στους εργαζόμενους και τους πελάτες του κομμωτηρίου. Οι θεατές της παράστασης καλούνται να βρουν τον δολοφόνο, με αποτέλεσμα κάθε βράδυ το έργο να έχει διαφορετικό φινάλε! Ποιος είναι τελικά ο δολοφόνος της Αμαλίας Τσαλίκογλου; Είναι ο τσαχπίνης κομμωτής Τόνυ (Ιωάννης Απέργης) ή μήπως η μεγαλοαστή κυρία Χατζηπατέρα (Βάσω Γουλιελμάκη), ή εκείνη η ροζ τσιχλόφουσκα-βοηθός «πιστολάκι» Σόφη (Αρετή Πασχάλη) ή μήπως ο μυστηριώδης αντικέρ Λεωνίδας Πέτροβας, (Αλέξανδρος Παπατριανταφύλλου); Ο  αστυνόμος Σταύρος Σταυράκος (Δημήτρης Μακαλιάς)  θεωρεί ότι είναι όλοι ύποπτοι! Το ίδιο πιστεύει και ο πανέξυπνος (;) βοηθός του, ο Πανάγος (Χάρης Χιώτης/Νικορέστης Χανιωτάκης σε διπλή  διανομή). Προπώληση εισιτηρίων γίνεται στο more.com.