«Η Καλαμάτα είναι λατρεμένη μου πόλη», μας λέει. «Εχω περάσει υπέροχα και καλλιτεχνικά, συνεργαζόμενος στο ΔΗΠΕΘΕΚ με τον Γιάννη Κακλέα, αλλά και η περιοχή σε κάνει να τη θυμάσαι μια ζωή! Αυτή η διαδρομή από την παραλία, από την "Τζαμάικα" μέχρι το Hobo τα βράδια με πανσέληνο, δεν γίνεται να την ξεχάσεις. Αλλωστε δεν έχω κόψει τις επαφές μου με την Καλαμάτα: Εχω φίλους εκεί, έρχομαι στο Φεστιβάλ Χορού. Η Καλαμάτα είναι υπέροχη, καλοκαίρι και χειμώνα».
- Εχετε μακρά πορεία στο σανίδι. Ποιες αλλαγές διαπιστώνετε στον εαυτό σας χρόνο με το χρόνο, ρόλο με το ρόλο;
«Μου βάζεις δύσκολα… Οταν μπλέκεις με ανθρώπους και με ρόλους, μπαίνοντας σε μια ψυχοσύνθεση που δεν είναι απαραίτητα δικιά σου, είναι γοητευτική διαδικασία. Εμένα πολύ συχνά μου δίνουν ρόλους κακών και περίεργων, και είναι ενδιαφέρον να μπαίνεις στο μυαλό αυτού του κακού και να ψάχνεις να δεις γιατί είναι τόσο απάνθρωπος. Οχι να τον δικαιολογείς βέβαια, αλλά πρέπει να τον υπερασπιστείς ως ηθοποιός, άρα πρέπει να τον καταλάβεις. Ε, όλα αυτά κάπου κάθονται σε μια άκρη του μυαλού, της ψυχής, και μας αλλάζουν - θέλω να πιστεύω προς το καλύτερο».
- Εχετε μπει και στο χώρο της σκηνοθεσίας. Τι σας έστρεψε προς τα εκεί;
«Από τη σκηνοθεσία είχα ξεκινήσει, κι έμπλεξα με την ηθοποιία στην πορεία. Απλώς δεν υπήρχε σχολή σκηνοθεσίας στην Ελλάδα, οπότε σκέφτηκα ότι για να μπορώ να λέω στους ηθοποιούς τι θέλω να κάνουν, πρέπει να ξέρω τι σημαίνει ηθοποιός, τους μηχανισμούς της υποκριτικής. Ετσι λοιπόν μπήκα στο χώρο της υποκριτικής και στην πορεία με κέρδισε, γιατί μου δόθηκαν ρόλοι πολύ ενδιαφέροντες, οπότε έκανα περισσότερα πράγματα ως ηθοποιός και πολύ λιγότερα ως σκηνοθέτης. Ελπίζω στο εξής να είναι πιο πολλά εκείνα που θα κάνω στη σκηνοθεσία, παρά στην υποκριτική».
- Νομίζετε ότι η σκηνοθεσία απαιτεί μια ωριμότητα, όχι απαραίτητα ηλικιακή;
«Δεν είμαι σίγουρος. Καμιά φορά ακόμα και η άγνοια, το θράσος του νεαρού της ηλικίας είναι καλύτερος σύμβουλος. Εμένα αυτό που με κρατάει πίσω, περνώντας τα χρόνια και αποκτώντας όλο και περισσότερες εμπειρίες, είναι ακριβώς ότι έχω χάσει έναν ενθουσιασμό και μια τόλμη που, αν τα είχα, ίσως έκανα άλλα πράγματα. Χαίρομαι πάρα πολύ τους νέους που μπαίνουν στην τέχνη με τσαμπουκά, κάνουν αυτό που πιστεύουν, πολλές φορές με άγνοια κινδύνου. Αυτή η άγνοια ίσως είναι και καλύτερος σύμβουλος τελικά - και τη χάνεις όσο περνούν τα χρόνια. Ειδικά στην τέχνη νομίζω ότι χρειάζεται λίγο το θράσος της νεότητας για να αλλάξουν λίγο τα πράγματα, να πάμε παραπέρα».
- Αυτό το διαπιστώνετε και από τη θητεία σας στη σχολή υποκριτικής «Πράξη επτά» όπου διδάσκετε;
«Φυσικά. Η διδασκαλία στη σχολή και η επαφή με τα νέα παιδιά με έχουν κάνει καλύτερο ηθοποιό και με έχουν βοηθήσει να συνειδητοποιήσω πολλά πράγματα. Τα παιδιά με έχουν μάθει πολλά και είμαι βέβαιος ότι η επαφή μαζί τους είναι ό,τι πιο ωραίο μπορεί να συμβεί σε κάποιον. Χαίρομαι όχι μόνο γιατί έχουν ταλέντο και θέληση, αλλά και γιατί πολλά παιδιά έχουν τελειώσει και κάνουν δουλειές μέσα από τις οποίες με έχουν ξεπεράσει - κι αυτό με κάνει πολύ υπερήφανο».
- Είναι τρέλα σήμερα να ασχοληθεί ένας νέος άνθρωπος με την υποκριτική;
«Πάντα τρέλα ήταν! Σήμερα ωστόσο, σ’ αυτήν την κατάσταση που ζούμε όλοι, τα βγάζουμε πέρα με μεγάλη δυσκολία, κι όχι μόνο οι ηθοποιοί. Σε επίπεδο ανεργίας ο κλάδος μας γενικά έχει πληγεί περισσότερο, αλλά αυτό συμβαίνει παντού. Είναι ένας κλάδος, επίσης, που δεν λείπει: Δηλαδή όσο κι αν ο κόσμος αγαπάει τους ηθοποιούς, αν κατέβουμε και κάνουμε απεργία ένα δύο μήνες... δεν θα γίνει και τίποτα! Αρα πρέπει να κουβαλάς μια "τρελίτσα" για να γίνεις ηθοποιός. Να έχεις μεγάλη πίστη σ’ αυτό που κάνεις, αλλιώς δεν αντέχεται εύκολα».
- Θέατρο, τηλεόραση, σινεμά: Τα έχετε κάνει όλα. Ποιο αγαπάτε πιο πολύ;
«Το θέατρο ασυζητητί! Τηλεόραση έχω κάνει αρκετή, όχι πολλή, αλλά οι σειρές που έκανα έτυχε να έχουν μεγάλη επιτυχία. Ωστόσο ακόμα μπροστά στην κάμερα νιώθω μια αμηχανία. Θα ήθελα όμως να είχα κάνει περισσότερο σινεμά, και ελπίζω να κάνω στην πορεία».
- Ενας πολύ αναγνωρίσιμος ηθοποιός, όπως εσείς, είναι πιο εύκολο να βρει δουλειά;
«Δεν νομίζω. Ακόμα κι αυτοί που έκαναν πολλή τηλεόραση, άρα είναι αναγνωρίσιμοι, έχουν πάθει μεγάλη ζημιά γιατί τα κασέ τους είναι τέτοια που πια δεν τους παίρνει κανείς. Πρέπει τώρα να δουλεύουν με το ένα δέκατο αυτών που έπαιρναν κάποτε. Εγώ έριξα μεγάλο βάρος στη σχολή την τελευταία δεκαετία, και στο θέατρο, οπότε κάλυπτα και καλύπτω τις ανάγκες μου από εκεί. Είναι και πώς έχεις ρυθμίσει τις ανάγκες σου. Αν έχεις μάθει με δέκα και σου πουν έλα με οκτώ, είναι ευκολότερο, από το να έχεις μάθει με εκατό και να σου λένε πάλι... έλα με οκτώ. Σήμερα λοιπόν ο κάθε παραγωγός θα πάρει έναν δύο από τους πολύ αναγνωρίσιμους για να κάνουν τη δουλειά του και να του φέρουν διαφημίσεις -γιατί αυτό γίνεται στην τηλεόραση- και θα καλύψει τους υπόλοιπους ρόλους με ανθρώπους που τους πληρώνει πάρα πολύ χαμηλά».
- Το τελευταίο τετράμηνο σας βλέπουμε στην "Ανάκριση" του Π. Βάις. Μια παράσταση-αφύπνιση, που την έχει δει πολύς κόσμος και που μόνο θετικά σχόλια και κριτικές έχει συγκεντρώσει. Τη βιώνετε ανάλογα και εσείς οι ηθοποιοί;
«Τώρα η παράσταση πήγε Θεσσαλονίκη. Εγώ δεν ακολούθησα γιατί έχω τη σχολή και άλλη μια παράσταση να τρέχει, ενώ όταν θα επιστρέψει στην Αθήνα θα συνεχίσω πάλι. Είμαι πολύ υπερήφανος και τυχερός που είμαι σ’ αυτήν την παράσταση, για πολλούς λόγους. Για το ίδιο το έργο, για τους συνεργάτες, για τα όσα μας λέει ο κόσμος που τη βλέπει. Είναι μια παράσταση τόσο επίκαιρη, δυστυχώς... Και γιατί δείχνει πόσο τέρας μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος απέναντι σε έναν άλλον, αλλά και γιατί αποκαλύπτει πράγματα που δεν τα ξέρουμε: ότι οι μεγάλες εταιρείες, που είναι πίσω απ’ αυτό το βρομερό παιχνίδι που γινόταν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί, εξακολουθούν να παίζουν τα ίδια βρομερά παιχνίδια και σήμερα, στην σύγχρονη κοινωνία. Αυτό είναι πιο σιχαμερό αν σκεφτεί κανείς ότι δεν μιλάμε για κάτι απρόσωπο. Πίσω από πολλά αποτρόπαια γεγονότα που βιώνουμε από τότε έως σήμερα είναι γνωστές εταιρείες όπως η Siemens».
- Παίζετε και στο «Αλμανάκ» στο Θέατρο Τέχνης. Τι είναι αυτό το έργο;
«Εχει γράψει ένα καταπληκτικό κείμενο η Μαριάννα Κάλμπαρη, που αναφέρεται στο σήμερα θίγοντας όλα τα προβλήματα που ζούμε - αλλά δεν κουνάει το δάχτυλο, δεν φωνάζει, δεν μαραζώνει... Με χιούμορ που όμως "φτάνει κόκαλο" κάποιες φορές, και με μια πικράδα κάποιες άλλες, είναι ένα έργο που θα το απολαύσει το κοινό. Το λέω με σιγουριά! Η σκηνοθεσία είναι του Παντελή Δεντάκη και παίζουμε μαζί με την Κατερίνα Λυπηρίδου, τον Σπύρο Γραμμένο που έχει κάνει και τη μουσική, τον Ορέστη Τζιόβα, την Ανθή Ευστρατιάδη, την Τερέζα Γριμάνη και την Αριάδνη Καβαλιέρου».
