Εκτός από δημιουργός εικόνας, είναι ένας άνθρωπος βαθιά πολιτικοποιημένος, που δεν μασάει τα λόγια του, δεν κάνει υποχωρήσεις για το βόλεμα και που πιστεύει ότι «έρχεται ένας νέος Μεσαίωνας και για να γυρίσει ο ήλιος… θέλει δουλειά πολλή».

- Τι σας οδήγησε στο χώρο του κινηματογράφου;

«Eίναι μια παλιά ιστορία που ξεκινά από τα παιδικά μου χρόνια. Βρέθηκα από τα 6 μου χρόνια, μαζί με τον μεγαλύτερο αδελφό μου στην Επίδαυρο να υποδυόμαστε τα παιδιά της Μήδειας, με την Αλέκα Κατσέλη στον ρόλο. Αυτό σφράγισε τα παιδικά μου χρόνια και συνεχίστηκε μέχρι την εφηβεία, η συμμετοχή μου σε διαφόρους ρόλους παιδιών στο θέατρο, κοντά σε ηθοποιούς όπως η Μαίρη Αρώνη, η Βέρα Ζαβιτσιάνου και μια ατελείωτη σειρά τέτοιων ανθρώπων, που έγιναν εκ των πραγμάτων "δάσκαλοι" για μένα. Επίσης το σπίτι μας στη συνοικία Ψυρρή βρισκόταν απέναντι από τον θερινό κινηματογράφο "Ηβη", τώρα έγινε θέατρο. Βοηθούσα στην καμπίνα προβολής τον τεχνικό, σκούπιζα, κολλούσα το φιλμ, γύριζα τις μπομπίνες για να παρακολουθώ τσάμπα τα έργα. Η μητέρα μου από την ταράτσα μού πέταγε σάντουιτς τυλιγμένα σε χαρτί γιατί δεν πήγαινα ούτε για φαγητό! Δεν διανοήθηκα ποτέ να κάνω κάτι άλλο. Αργότερα, φοιτητής πια, συνάντησα τον Αλέξη Δαμιανό. Δούλεψα σαν βοηθός του. Δυο χρόνια μαζί του, στο κτήμα που είχε στη Β. Εύβοια λειτούργησε σαν ουσιαστικός δάσκαλος για μένα. Ετσι, από τα παιδικά μου χρόνια μέχρι τον Δαμιανό έγινε η "μύησή" μου στο χώρο της τέχνης».

- Είστε ο άνθρωπος που έχετε συνεργαστεί με πολύ γνωστά ονόματα της ελληνικής μουσικής. Πώς στραφήκατε σ' αυτόν τον χώρο.

«Στα τέλη του '80 με μια ομάδα νέων κινηματογραφιστών κάναμε ένα φιλμάκι για κάποιον φίλο μουσικό, στα πρότυπα του MTV. Ενα βίντεο κλιπ δηλαδή που είχαμε γνωρίσει από τη δορυφορική τηλεόραση. Τότε ξεκινούσε και η ιδιωτική τηλεόραση. Με δείγμα αυτή τη δουλειά λοιπόν, ξεκίνησε η παραγωγή ελληνικών βίντεο κλιπ, στην εκπομπή "Τα 20 πρώτα". Ετσι βρέθηκα από αρχή κιόλας της ενασχόλησης με το είδος αυτό... να κατακτώ ένα ρεκόρ συνεργασιών με σχεδόν όλο το ελληνικό τραγούδι. Από Χατζιδάκι και Θεοδωράκη μέχρι τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και από Γαλάνη και Πρωτοψάλτη μέχρι τον Σάκη Ρουβά. Ενας τεράστιος αριθμός τέτοιων "μικρών μουσικών ταινιών" είναι το αποτέλεσμα αυτά τα 25 χρόνια με τηλεοπτικές εκπομπές, διαφημίσεις, σίριαλ, πολλά live, μουσικές παραστάσεις... λίγο θέατρο! Με εξαίρεση τις πρώτες μικρού μήκους ταινίες μου -που μάλιστα βραβεύτηκαν σε ελληνικά και ξένα φεστιβάλ- δεν κατάφερα να κάνω ταινία για τον κινηματογράφο».


- Μετά από μια 25ετία που ασχοληθήκατε μ' αυτόν τον χώρο, η επιλογή σας εκείνη έχει δικαιωθεί ή θα προτιμούσατε να έχετε μείνει στον κινηματογράφο;

«Θα έλεγα ότι το ένα φέρνει το άλλο. Από την απόσταση του χρόνου νιώθω να μην έχω καλύψει τις ανάγκες και τα όνειρά μου για το θέατρο και τον κινηματογράφο, όμως όσο διαρκούσε αυτή η "περιπέτεια" με γέμιζε πολύ. Κάλυπτε τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες, εκφραζόμουν μέσα από τις μικρές αυτές μουσικές ταινίες και είχαν τέτοια απήχηση στον κόσμο που δεν με άφηνε να σκεφτώ τα παρακάτω. Ποτέ δεν αντιμετώπισα τα κλιπ σαν διαφημιστικές ταινίες, όπως τα έβλεπαν οι εταιρείες δίσκων, αλλά σαν μέσο έκφρασης μιας δημιουργίας παράλληλης με εκείνη του στιχουργού και του συνθέτη.

Η εποχή όμως απέδειξε ότι δεν χρειάζεται άποψη και έκφραση. Ετσι παρέμειναν στο image making, κάτι που με αφήνει παγερά αδιάφορο. Στην εποχή του Διαδικτύου όλα χωράνε... και κυρίως η ευτέλεια. Εμείς, η γενιά μου των βιντεοκλιπάδων, περάσαμε μια γλώσσα κινηματογραφική στο είδος αυτό. Είχαμε ιδέες, σενάρια, το κοινό διάβαζε κάτι παραπάνω στις δουλειές που κάναμε. Ποιος δε θυμάται τη "Λάβα"... και πάνε 17 χρόνια, "Διδυμότειχο Μπλουζ" πριν 23 χρόνια, τον Κουασιμόδο που έπαιξα ο ίδιος στο "Φως" της  Αννας Βίσση. Αναφέρω αυτά τα παραδείγματα, όχι αναγκαστικά με σειρά προτίμησης αλλά τυχαία και αδικώ κιόλας εκατοντάδες άλλα!».


- Είστε ο άνθρωπος που "δεν μασάει τα λόγια του" και έχετε μιλήσει ανοιχτά για πολλά πράγματα, π.χ. για την πολιτική, για την σεξουαλικότητα και τις ελεύθερες επιλογές του καθένα. Εχει κόστος αυτό στη δουλειά σας;

«Πρακτικά έχει κόστος διότι κανείς δεν θέλει να ακούει την αλήθεια του άλλου. Προτιμά την εικόνα ασφαλείας, με αποστάσεις, χωρίς το ρίσκο του αληθινού. Αλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε! Εκτός κι αν βάλεις τον εαυτό σου σε "τσίρκο" και γίνεις ο "γελωτοποιός" των "κανονικών" και του συστήματος. Τώρα θα μου πείτε ποιος είμαι εγώ που ξέρω την αλήθεια; Δεν κρατώ καμία ρομφαία, όμως δεν βούλωσα και ποτέ το στόμα μου προκειμένου να γίνω αρεστός. Δεν υποκρίθηκα τον κολλητό  ώστε να εξασφαλίσω την παρουσία μου σε κάποιες δουλειές. Πολλές κράτησα στα συρτάρια μου, δουλειές που μου κόστισαν οικονομικά, εφόσον υπήρξε  διαφωνία. Τώρα όλα τριγύρω είναι "συμμορίες" συγγενών. Μόνο "γιοι" και "κόρες" εργάζονται στα διάφορα πόστα. Οι κυβερνήσεις πέφτουνε… μα η οικογενειοκρατία μένει. Οι απογοητεύσεις μου είναι αναρίθμητες, κυρίως από πρόσωπα που καλλιτεχνικά λάτρεψα. Ανθρωποι που κερδίζουν δεν επενδύουν. Η χώρα του τσάμπα και της προχειρότητας. Ο,τι φάμε ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο…».


- Πώς είναι σήμερα τα πράγματα στο χώρο της δουλειάς; Υπάρχει απασχόληση;

«Οπως το λέτε... απασχόληση και μάλιστα υποαπασχόληση που έρχεται να αντικαταστήσει την έννοια της εργασίας. Οχι μόνο στο δικό μας χώρο βέβαια, αλλά παντού πλέον. Ενα φως υπάρχει βέβαια, καθώς βλέπουμε μια άνθηση στο θέατρο, υπάρχει μια τάση ανόδου και στον κινηματογράφο, για την οποία δεν έχω σχηματίσει σαφή άποψη για την αυθεντικότητά της. Θεματολογικά και μορφολογικά διακρίνω την έντονη υποκρισία. Να δείξουμε πως είμαστε κάποιοι άλλοι, περίεργοι τύποι, με προβλήματα αλλά όχι από εκείνα που μας ταλανίζουν πραγματικά. Βλέπω την άνοιξη να αργεί. Βλέπω τους ίδιους  βρικόλακες παντού να καταβροχθίζουν τα πάντα. Το μόνο που δεν ζητά η εποχή είναι η "στάση ζωής" και επιμένει να μένει απ' έξω!».

- Πώς είδατε τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών;

«Είδα έναν αμετανόητο λαό να διαπράττει τα ίδια λάθη. Δεν θα πάψω να αγωνίζομαι στο πλευρό εκείνων που ζητούν δικαιοσύνη και αλήθεια.

Δεν μιλώ μόνο για την ντροπή του εκφασισμού μιας κοινωνίας που είναι τελικά ρατσιστική. Φοβάμαι ότι είναι μόνο η αρχή. Μεγάλη η ευρωπαϊκή νύχτα που έρχεται. Ο νέος Μεσαίωνας βρέχει ήδη τα πόδια μας... κι εύχομαι το βρέξιμο αυτό να μην γίνει αίμα!»

- Ποιες είναι οι προσδοκίες σας για το μέλλον;

«Βρίσκομαι κι εγώ, όπως μάλλον όλοι μας, σε ένα μεταίχμιο. Στο χείλος ενός γκρεμού μετέωρος, περιμένοντας να ανακτήσω σιγά-σιγά τη δύναμη και το θάρρος ώστε να κάνω μικρά βήματα πίσω… και να αλλάξω, να αλλάξουμε ρότα! Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή».