- Πρωτοψάλτη – Αρβανιτάκη ξανά μαζί λοιπόν. Μιλήστε μας γι’ αυτή τη συνεργασία.

«Η συνάντηση με την Ελευθερία είναι μια όμορφη φράση από μόνη της. Ξαναβρεθήκαμε μετά από είκοσι πέντε χρόνια επειδή το επιθυμήσαμε βαθιά, επειδή μας ενώνουν τραγούδια κοινά και ξεχωριστά και επειδή έχουμε στις αποσκευές μας πολλή όρεξη. Ξαναβρεθήκαμε με πολλή χαρά, με ωριμότητα και ενωθήκαμε ουσιαστικά καλλιτεχνικά μετατρέποντας το εγώ σε εμείς».

- Είναι ανάγκη της εποχής η συνύπαρξη μεγάλων ονομάτων;

«Οχι φυσικά, σε κάθε εποχή υπάρχουν μεγάλες συνεργασίες. Στην συγκεκριμένη περίπτωση είχαμε ταυτόχρονα την ίδια σκέψη, και είναι πολύ σημαντικό ότι μέσα από αυτή την σκέψη ξεπήδησε αρμονία και μεγάλη συγκίνηση».

- Το πρόγραμμα που θα παρουσιάσετε στην Καλαμάτα, θα είναι η διαδοχική εμφάνιση της καθεμιάς επί σκηνής ή θα σας δούμε και ντουέτο;

«Η παράσταση είναι σαν μια υπέροχη παρτίδα τένις. Είμαστε στην σκηνή και οι δυο μαζί από το πρώτο λεπτό έως το τελευταίο με τα  τραγούδια  που αγαπήσαμε η μια από την άλλη. Είναι μια μουσική πρόταση από εύφλεκτο υλικό και το κοινό φιτίλι καίγεται σιγά σιγά. Επάνω στην σκηνή ξεδιπλώνουμε όλα όσα μας ενώνουν τιμώντας απόλυτα την λέξη συνεργασία».

- Εχετε νέα δισκογραφική δουλειά. Τι… θέα λοιπόν έχει ο παράδεισος;

«Θέα παραδείσου! Νέο cd, σε μουσική του Νίκου Αντύπα με τον οποίο ξανασυναντηθήκαμε -μετά την συνεργασία του «Ηφαιστείου»-  και αυτό που μου άρεσε ήταν ότι είδα την ίδια λάμψη στα μάτια του, το ίδιο πάθος, την ίδια φλόγα, την ίδια όρεξη για δουλειά. Ο,τι μας συγκίνησε έγινε τραγούδι. Οι στιχουργοί που συνεργάστηκαν μαζί μας είναι ο Μιχάλης Γκανάς, η Λίνα Δημοπούλου, ο Νίκος Μωραΐτης, ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος και η Ελένη Φωτάκη. Τέσσερις γενιές στιχουργών που μου έδωσαν αυτά τα υπέροχα τρίλεπτα μονόπρακτα. Στην παρέα μας ήρθε και ο Γιάννης Χαρούλης, καθαρός και ξάστερος και μοιραστήκαμε ένα τραγούδι.

Για μένα η "Θέα παραδείσου" είσαστε εσείς που όλα αυτά τα χρόνια μου δίνετε ένα κλειδί να ξεκλειδώνω την καρδιά μου και ταυτόχρονα με αυτήν να ξεκλειδώνω και όλες τις υπόλοιπες. Είσαστε εσείς γιατί  χωρίς την δική σας την ψυχή ο δικός μου παράδεισος δεν θα υπήρχε».

- Είστε από τους καλλιτέχνες που προσφέρουν συναυλίες για φιλανθρωπικούς σκοπούς και εκτός συνόρων (π.χ. Συναυλία Ελπίδας για τα ανθρώπινα δικαιώματα του Ιράν με τίτλο Hope concert). Πιστεύετε ότι οφείλει ο καλλιτέχνης να παρεμβαίνει κοινωνικά μέσω της ίδιας του της τέχνης;

«Κάθε χρόνο συμμετέχω σε συναυλίες με κοινωνικό-φιλανθρωπικό χαρακτήρα και νιώθω πολύ όμορφα γι' αυτό. Είναι χρέος μας να ενώνουμε τις φωνές μας για να βοηθήσουμε αυτούς που η φωνή τους δεν ακούγεται... Ολες αυτές οι συναυλίες, όπου και αν γίνονται, έχουν έναν ιδιαίτερο κραδασμό. Είναι πολύ σημαντικό να συμμετέχουμε σε παγκόσμιες εκδηλώσεις για το δικαίωμα στην ζωή, την ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης, για την ισότητα. Είναι υπέροχο το συναίσθημα να ενώνουμε τις φωνές μας για το δικαίωμα στον πολιτισμό, την τροφή, την ιατρική περίθαλψη και την εκπαίδευση. Για να υπενθυμίσουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις θεμελιώδεις ελευθερίες που δικαιούνται όλοι οι άνθρωποι στον πλανήτη».

- Τι σας τρομάζει την Ελλάδα του σήμερα;

«Με τρομάζει το γεγονός ότι ζούμε σε μια περίοδο γεμάτη νευρική και ψυχική υπερένταση. Με τρομάζει ότι η πολιτική απονεύρωσε ολόκληρη την χώρα. Νιώθω το πένθος της εποχής και σίγουρα το μαύρο χρώμα δεν ταιριάζει στην ψυχοσύνθεση του λαού μας και του πολιτιστικού μας τοπίου».

- Πού εναποθέτετε τις ελπίδες σας για αλλαγή;

«Πιστεύω ότι οι άνθρωποι όταν φτάσουν στα όρια των αντοχών τους μπορεί να υπερβούν τους εαυτούς τους και να μεγαλουργήσουν. Μπορούμε και θα καταφέρουμε ενωμένοι, αλληλέγγυοι και με σκληρή δουλειά. Μπορούμε και πρέπει να αναδείξουμε όλες εκείνες τις δημιουργικές δυνάμεις με τις οποίες είμαστε προικισμένοι και μας έχουν επιτρέψει να ξεχωρίσουμε στο διάβα των αιώνων».

 - Μετά  το καλοκαίρι, τι έχει το πρόγραμμα καλλιτεχνικά;

«Ραντεβού τον Σεπτέμβρη…».