Ο γνωστός ηθοποιός -που δεν αρέσκεται πολύ στις συνεντεύξεις- μας μίλησε για την γνωριμία του με τον Κουν και την θητεία δίπλα του, για τις βόλτες που του αρέσει να κάνει στην παλιά Αθήνα, αλλά και για το έργο του με τίτλο «Με λένε Τζο» όπως τον φώναζε ο ίδιος ο Κουν… και του έμεινε από τότε!

- Είστε ήδη τέσσερις δεκαετίες στο χώρο του θεάτρου. Τι θυμάστε από το ξεκίνημα;
«Οτι ήμουν δεκαεννιάρης, έδωσα εξετάσεις στο Εθνικό και πέρασα. Κάποιος όμως μου είπε: "Εσύ κανείς για τον Κουν" και πήγα. Αλλά είχαν τελειώσει οι εξετάσεις, ο γραμματέας της σχολής με έδιωχνε λέγοντάς μου να πάω ξανά του χρόνου, αρπαχτήκαμε -πάντα αρπαζόμουνα όταν ήθελα να γίνει το δικό μου. Φωνές, σπρωξίματα, ξαφνικά από ένα μικρό πορτάκι βγήκε ένας περίεργος άνθρωπος με μια εξαϋλωμένη μορφή, κάτι σαν μοναχός με μαύρα ρούχα με γένια και ένα τσιγάρο στο στόμα. "Τι φωνάζετε;" είπε, κι ο γραμματέας του απάντησε: "Κύριε Κουν του λέω ότι τέλειωσαν οι εξετάσεις, να φύγει και να έρθει του χρόνου και αυτός επιμένει να δώσει" και ο Κουν -τότε κατάλαβα όταν ήταν αυτός, ούτε τον είχα δει ούτε ήξερα πώς ήταν. Το όνομά του μόνο ήξερα για το θέατρό του- απάντησε: "Ωραία. Πες του να έρθει στη σκηνή". Πάγωσε ο γραμματέας, πάγωσα κι εγώ και μπήκα. Πάμε μου είπε, άρχισα ένα μονόλογο του Αχιλλέα και ένα ποίημα του Εμπειρίκου. "Τα μυστικά του σινεμά είναι σαν της ποιήσεως την μαγεία…" τελείωσα. Ακολούθησε παύση για αρκετή ώρα. "Τι έγινε" του είπα. "Πέρασα;". Εβαλε τα γέλια. "Γιατί έδωσες στο Εθνικό;" με ρώτησε. "Δεν έδωσα μόνο, πέρασα κιόλας" του είπα και συνέχισα... "Γιατί είναι τσάμπα και δεν έχω λεφτά". Πάλι παύση. "Και αν περάσεις εδώ και η σχολή είναι τσάμπα, τι θα κάνεις;". Με ξαναρώτησε. "Θα έρθω εδώ", του λέω... "Ωραία, την Δευτέρα να γραφτείς στη σχολή, αλλά θα βοηθάς και στο θέατρο για να πατσίσουμε". Και πατσίσαμε… Για πάνω από είκοσι πέντε χρόνια έμεινα στο θέατρο και δέκα πέντε χρόνια δίδαξα στη σχολή του».

- Τι ήταν εκείνο που σας έστρεψε προς το χώρο της τέχνης;
«Ενα σκαμπίλι... που έφαγα στην Γ' γυμνασίου από τον γυμνασιάρχη μετά από μια θεατρική παράσταση που δώσαμε. Με φώναξε μετά την πρωινή προσευχή στο προαύλιο μπροστά σε όλα τα παιδιά λέγοντας: "Θέλω να δώσω συγχαρητήρια στον Καρατζογιάννη για χθες…". Και ξαφνικά τρώω ένα δυνατό σκαμπίλι, γύρισα δυο σβούρες και απ’ τη ζαλάδα έπεσα κάτω, σηκώθηκα όμως και συνέχισε: "Γιατί μετά τις επτά, ενώ απαγορεύεται, αυτός ήτανε έξω και έπαιζε στα ποδοσφαιράκια…" Ελλάς-Ελλήνων-Χριστιανών».


- Μετά από όλη αυτή την διαδρομή, αν είχατε ξανά την ευκαιρία της επιλογής, πάλι το ίδιο θα κάνατε;
«Θέλει και ρώτημα; Υπέροχα χρόνια. Εκανα αυτό που αγαπούσα, έκανα κέφι και γούσταρα πολύ, ήμουνα και είμαι ευτυχισμένος γιατί ζω και όλες τις δυστυχίες».


- Τι χρειάζεται να έχει κάποιος -εκτός από ταλέντο- για να πετύχει στο θέατρο;
«Η αποτυχία είναι ίδια με την επιτυχία, φτάνει να ξέρεις το γιατί. Από τη στιγμή που μάθαμε να γράφουμε, να διαβάζουμε και να μετράμε, οι επιλογές είναι δικές μας και μόνο αν θέλουμε να γίνουμε φτηνά εμπορεύματα στα ράφια της κατανάλωσης, δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα. Πουλάμε και ξεπουλάμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε. Δεν ξέρω τι είναι ταλέντο, δεν ξέρω τι είναι θέατρο, τι είναι ζωή, τι είναι έρωτας. Αν τα είχα γνωρίσει, θα εξαϋλώνονταν τα επόμενα λεπτά. Τα αισθάνομαι όμως όλα πολύ δυνατά. Η ζωή είναι κι αυτή μια δουλειά. Ας προσπαθήσουμε όλοι μας να την κάνουμε όσο καλύτερη γίνεται, αφού πρώτα ανακαλύψουμε τον εαυτό μας, όπως μπορεί ο καθένας. Να ανακαλύψουμε και τον κόσμο με την αλήθειά του, την αλήθειά μας και την αλήθεια!».


- Εχετε πολλές τηλεοπτικές συμμετοχές. Φέτος σε μια μεγάλη παραγωγή του Mega, τη «Δικαίωση». Μιλήστε μας για τον χώρο της τηλεόρασης, που όσο πάει και δυσκολεύει(;)
«Από όταν θυμάμαι να ασχολούμαι με την τηλεόραση, πάντα δύσκολη ήταν. Ενώ ανήκει στην δουλειά μας και στην τέχνη μας, διαφέρει παρά πολύ στην τεχνική σε σχέση με το θέατρο, που γίνεται εκείνη τη στιγμή με ζωντανούς ηθοποιούς για ζωντανούς θεατές σαν μια ερωτική επαφή. Ξεκινάμε όλοι μαζί, χαιρόμαστε ή όχι όλοι μαζί, ολοκληρώνουμε και καπνίζουμε ή πίνουμε ένα ποτό όλοι μαζί στο τέλος.
Στην τηλεόραση εμείς παίζουμε μόνοι μας, -πολλές φορές πολύ καιρό πριν- ο θεατής στον καναπέ του μετά, σηκώνεται πάει στην κουζίνα, στην τουαλέτα και πολλές φορές φεύγει αφήνοντας την τηλεόραση ανοιχτή. Και εμείς παίζουμε, παίζουμε…».

- Τι σας αρέσει να κάνετε στον ελεύθερο χρόνο σας;
«Να σηκώνομαι πολύ πρωί, να πίνω καφέ, να καπνίζω, να μη διαβάζω, να μη σκέφτομαι, να περπατάω, να κρυώνω, να περπατάω στον αέρα, στη βροχή, να ζεσταίνομαι, να κολυμπάω. Να πίνω τσίπουρα με τους φίλους μου, να τρώμε ψάρια, να βριζόμαστε, να τσακωνόμαστε, να πηγαίνουμε στα μπαράκια, να φλερτάρουμε, να ξενυχτάμε και πάλι απ' την αρχή! Αυτά μ’ αρέσει να κάνω στον ελεύθερο χρόνο μου».


- Ποια παράσταση είδατε πρόσφατα και σας άρεσε;
«Είδα "Το ημερολόγιο της Αννας Φρανκ" στο "Χυτήριο". Το είχα παίξει πριν πέντε χρόνια. Μπράβο σε όλα τα παιδιά, αλλά το έργο της Αννούλας Φρανκ αξεπέραστο! Πρέπει να διδάσκεται σε όλα τα σχολεία του πλανήτη. Ποτέ πια φασισμός, μόνο αγάπη. Αυτό λέει η Αννούλα, η κορούλα μου η αγαπημένη. Και την φίλη μου είδα, την Ζωή Λάσκαρη, και το φίλο μου Βασιλάκη, καθώς και την Βέρα  Κρούσκα στο έργο του Πίντερ "Ωραία Χρόνια". Τους απόλαυσα. Πολύ ωραία δουλειά, με συγκίνησαν».

- Τι σας στεναχωρεί στην καθημερινότητα;
«Ολα και τίποτα, εξαρτάται την διάθεσή μου. Οποτε αφήνομαι σε ένα βιβλίο και στη διαπασών μουσική, ή αρχίζω την δίαιτα του πνεύματος, που είναι η μοναξιά και φεύγω με τη φαντασία μου και μόνο, γιατί πολλές φορές είναι ισχυρότερη από την γνώση».

- Εχετε γράψει την αυτοβιογραφία σας; Θα κυκλοφορήσει;
«Δεν έχω γράψει την αυτογραφία μου ακριβώς. Επειδή συχνάζω στην Αρχαία Αγορά, κάθε πρωί αγοράζω ένα εσπρέσο και μνήμες της ζωής μου σκαρώνοντας ένα έργο σαράντα χρόνων. Και επειδή ο Κουν, βαριότανε να με λέει Καρα.τζο.γιάννη με έβγαλε "Τζο", κι όλοι πια με ξέρουν έτσι... Οπότε το έργο λέγεται "Με λένε Τζο"».

- Εκτός από την τηλεόραση, πού αλλού θα σας δούμε; 
«Δεν ξέρω πού θα με δείτε, τηλεόραση ή θέατρο. Το μόνο που ξέρω είναι ότι… "Με λένε Τζο"».