Μια άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία με πλοκή και ανατρεπτικό τέλος, στην οποία ο Μασσαβέτας δείχνει ότι το ρεπορτάζ μπορεί να συνυπάρξει με τη λογοτεχνία και να προκύψει ένα δελεαστικό ανάγνωσμα!  Το «Εγκλημα στα Μανιάτικα» θα παρουσιαστεί σήμερα στις 7.30 μ.μ. στην αίθουσα εκδηλώσεων της εφημερίδας «Ελευθερία» με τη συνδιοργάνωση του Πολιτιστικού Συλλόγου Γυναικών Μάνης.

- Είναι το δεύτερο αστυνομικό μυθιστόρημα, μεταξύ των άλλων λογοτεχνικών σας βιβλίων. Γιατί αστυνομικό μυθιστόρημα λοιπόν;
«Πρώτον διότι αγαπώ το είδος. Διαβάζω αστυνομικά μυθιστορήματα και διηγήματα από παιδί. Τα οποία βεβαίως στην παιδική μου ηλικία ήταν απαγορευμένα για τους μαθητές. Και έχω εισπράξει ένα γερό καταχέρισμα όταν η μάνα μου, που ήταν αναλφάβητη, ανακάλυψε ότι μέσα από το σχολικό βιβλίο, στο οποίο υποτίθεται ότι ήμουν αφοσιωμένος, έκρυβα την "Μάσκα" του Τζίμη Κορύνη. Δεν ήξερε τι έγραφε. Αλλά της αρκούσε που τη διάβαζα κρυφά για να καταλάβει ότι "κάποιο λάκκο έχει η φάβα". Δεύτερον διότι η πλοκή παρασύρει τον αναγνώστη. Και έτσι μπορεί να "χωνέψει" ευκολότερα οποία άλλα μηνύματα θέλει να περάσει ο συγγραφέας. Και όπως θα διαπιστώσατε και τα δυο αυτά αστυνομικά μυθιστορήματα δεν στερούνται τέτοιων μηνυμάτων».

- Η τοποθέτηση της ιστορίας σας στο συγκεκριμένο χώρο (τα Μανιάτικα), πώς επελέγη;
«Τα Μανιάτικα είναι μια περιοχή δίπλα ακριβώς στις γειτονιές της Κοκκινιάς, όπου μεγάλωσα. Και είχα φίλους και φίλες από εκεί. Που μου περιγράφανε πόσο κλειστή είναι η κοινωνία σε αυτό τον πέτρινο άνυδρο και άφιλο λόφο όπου ζούσαν. Αυτό με κέντρισε να τοποθετήσω την ιστορία μου εκεί».

- Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα είναι απολύτως φανταστική ιστορία;
«Φυσικά. Υπάρχει βεβαίως μια αφορμή που μου την έδωσε η ζωή. Η εξομολόγηση μιας συναδέλφου μου, που μεγάλωσε σε μικρή επαρχιακή κωμόπολη, ότι ο πρώτος εραστής της ήταν ο άνθρωπος που εμπιστεύονταν απολύτως οι δικοί της. Ο αδελφός της μητέρας της. Και ότι αυτό σημάδεψε την ψυχολογία της. Μόνο που εκείνη δεν τον αγάπησε όπως η ηρωίδα μου. Εκρυψε όμως την αλήθεια. Για να μη διαπομπευθεί και η ίδια και η οικογένειά της. Είναι τόσες φορές που οι γυναίκες, ως θύματα, σηκώνουν τον σταυρό τους μόνες τους, χωρίς ποτέ να αποκαλύψουν τι έχουν υποστεί. Αλλοτε για να "μη χαλάσουν σπίτι" και άλλοτε από τον φόβο να μην υποστούν τα χειρότερα. Τη διαπόμπευση. Οταν πέρασα στρατοδικείο, πριν από μένα δικαζόταν κάποιος στρατιώτης για αποπλάνηση μιας δεκαπεντάχρονης ανήλικης. Ε, αυτό που πέρασε αυτό το κορίτσι, ενώπιον του δικαστηρίου, ήταν ένας δεύτερος βιασμός. Κάτι τέτοιες εμπειρίες σε σημαδεύουν».

- Η ιστορία του βιβλίου «Εγκλημα στα Μανιάτικα» έχει ένα απροσδόκητο τέλος, αλλά και πλοκή, που θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κάποιος και ως ερωτικό μυθιστόρημα;
«Υπάρχει ζωή χωρίς έρωτα; Στην συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε πράγματι μια ερωτική τραγωδία. Οπως έχουμε επίσης και την Θεία Δίκη, την κάθαρση. Κυρίως στο πρόσωπο των δυο ανδρών που κατέστρεψαν την ζωή της ηρωίδας. Και πλήρωσαν αμφότεροι εν ζωή».
 
- Μια ζωή στη δημοσιογραφική γραφή, τι σας «δίνει» η λογοτεχνία;
«Την ευκαιρία να πω πράγματα πέρα από τον σχολιασμό της κάθε μέρας. Για μένα είναι η φυσική συνέχεια της δημοσιογραφίας. Τα βιβλία μου είναι τόσο "ρεπορταζιακά" ώστε μερικοί πιστεύουν πως αναφέρομαι σε πραγματικές ιστορίες. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2008 που κυκλοφόρησε η "Κόκκινη Δράκαινα" ο Χρήστος Σιάφκος, που έκανε μια παρουσίαση στην "Ελευθεροτυπία" έγραψε πως… αναπαράγω με εξαιρετική τέχνη την ιστορία της Χαρούλας Παπαγιάννη. Πίστεψε δηλαδή ότι πρόκειται για αληθινή ιστορία. Και δεν ήταν ο μόνος. Είναι επίσης και "ανάλυση" και "σχόλιο" και "χρονογράφημα" για την ελληνική κοινωνία της συγκεκριμένης περιόδου στην οποία αναφέρονται. Στην πρώτη δεκαετία της μεταπολεμικής Ελλάδας η "Κόκκινη Δράκαινα" και στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης το "Εγκλημα στα Μανιάτικα"».

- Υπάρχουν κι άλλα έτοιμα βιβλία που περιμένουν την έκδοση;
«Κατ’ αρχήν πρόκειται να ξανακυκλοφορήσει, εντός του 2015, η "Κόκκινη Δράκαινα". Αλλά γράφω και ένα καινούργιο, το οποίο όμως απέχει πολύ από το να είναι έτοιμο. Ελπίζω να το ολοκληρώσω τους επόμενους μήνες».

- Πώς θα χαρακτηρίζατε την τελευταία πενταετία τον χώρο της δημοσιογραφίας;
«Ακολουθεί την μοίρα που επέβαλαν στον ελληνικό λαό οι πολιτικοί μας ταγοί. Εξαθλιώνεται. Μπορεί στην περιφέρεια να επιβιώνουν ακόμη παραδοσιακοί εκδότες, κινούμενοι από μεράκι, αλλά στο κέντρο ο έλεγχος των μέσων ενημέρωσης έχει γίνει παιγνίδι για σκοτεινούς επιχειρηματίες. Οι οποίοι κατά σύστημα εξαθλιώνουν τους δημοσιογράφους και τη δημοσιογραφία. Μην περιμένετε από μένα να σας πω πόσο πιο καλή ήταν η δημοσιογραφία τα παλιά χρόνια και άλλες τέτοιες παρόλες. Αλλωστε και στα δυο αστυνομικά μυθιστορήματά μου τον ρόλο του κακού τον έχω φορτώσει σε δημοσιογράφο. Γιατί ο κιτρινισμός, ο λαϊκισμός, η ανευθυνότητα, η δημοσιογραφία που σκοτώνει, δεν είναι θέμα εποχής. Είναι θέμα ανθρώπων. Υπάρχουν σήμερα νέοι δημοσιογράφοι που απολαμβάνω να διαβάζω τα κείμενά τους. Ενώ υπήρχαν, διαχρονικώς, εκείνοι που θεωρώ ότι ατίμαζαν και ατιμάζουν την δημοσιογραφία».

- Αν είχατε το δικαίωμα της εκ νέου επιλογής θα διαλέγατε ξανά τη δημοσιογραφία;
«Αγάπησα την δημοσιογραφία, την οποία ξεκίνησα ερασιτεχνικώς στα 14 μου, όντας ακόμη μαθητής γυμνασίου, από τοπικές εφημερίδες και επαγγελματικώς στα 19. Με πάθος. Το οποίο συχνάκις απέβαινε σε βάρος της προσωπικής μου ζωής. Αλλά δεν έχω μετανιώσει για την επιλογή μου. Οπότε, η απάντηση είναι ένα ανεπιφύλακτο "ναι"».