Η Αγγελική (που κατάγεται από το Πήδημα), πριν ανέβει στο σανίδι, δούλευε ως δημοσιογράφος, κάτι με το οποίο θα ήθελε να ασχοληθεί ξανά. Ταυτόχρονα διατηρεί ένα καφέ στην Αθήνα, μαζί με τον σύζυγό της ηθοποιό Μάνο Παπαγιάννη και με πολλή αγάπη μεγαλώνουν την εξάχρονη κόρη τους!
Θεατρικά, την βρίσκουμε να πρωταγωνιστεί στο έργο της Αγκάθα Κρίστι «Η ποντικοπαγίδα» σε σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκη, που θα παιχτεί στο Πνευματικό Κέντρο Καλαμάτας στις 3 και 4 Απριλίου, μετά την επιτυχία που σημείωσε για δύο συνεχείς χρονιές στην Αθήνα.

- "Ποντικοπαγίδα" φέτος λοιπόν, ένα έργο θρυλικό!
«Από τα έργα που δεν έχουν σταματήσει να παίζονται στην Αγγλία, από τη δεκαετία του ’50. Η Αγκάθα Κρίστι είναι γνωστή για την πλοκή των έργων της κι έτσι βέβαια είναι και η "Ποντικοπαγίδα". Στο έργο γίνονται κάποιοι φόνοι, είναι όλοι ύποπτοι αλλά ο δολοφόνος αποκαλύπτεται στο τέλος κι ως τότε υπάρχει μεγάλη αγωνία και ενδιαφέρουσα πλοκή. Μάλιστα να σου πω ότι κατά τη διάρκεια της παράστασης μπαίνουν και στοιχήματα… για το ποιος είναι ο δολοφόνος! Εγώ στην παράσταση υποδύομαι την Μόλη που είναι νιόπαντρη (το ρόλο του συζύγου κάνει ο Γιάννης Αϊβάζης) και αποφασίζουμε ως νέο ζευγάρι να δημιουργήσουμε μια πανσιόν. Εκεί μέσα όμως, από την πρώτη μέρα τα πράγματα δεν πάνε καλά και καταλήγει το ζευγάρι και οι πελάτες να είναι ύποπτοι για φόνο».

- Η αγωνία του κοινού εισπράττεται και από εσάς που είστε πάνω στη σκηνή;
«Εμείς δεν έχουμε την αγωνία των θεατών για το ποιος είναι ο δολοφόνος, αλλά ο καθένας από τους ήρωες στην παράσταση κουβαλάει τη δική του ιστορία από την αρχή μέχρι το τέλος και όταν στο τέλος αποκαλύπτεται ο δολοφόνος, αποκαλύπτεται και η ιστορία του καθένα μας. Υπάρχει άρα διπλή έκπληξη για τους θεατές που βάζουν τα πράγματα στη θέση τους για τον καθένα από τους ήρωες και κάνει τις συνδέσεις. Ολη αυτή η ενέργεια λοιπόν των θεατών από κάτω φτάνει και σε εμάς και μας "κρατάει" σε εγρήγορση. Είναι ωραία να βλέπουμε τις αντιδράσεις τους κάθε φορά, σε κάθε ανατροπή της ιστορίας και αυτές οι αντιδράσεις είναι πολύ πιο ισχυρές όταν στο τέλος αποκαλύπτεται ο δολοφόνος».

- Εγινες γνωστή μέσω της τηλεοπτικής σειράς "Μαρία η άσχημη", αλλά στην τηλεόραση δεν σε βλέπουμε πια. Δεν είχες προτάσεις που να σ’ ενδιαφέρουν; Εχεις το θέατρο που σε έχει απορροφήσει;
«Τίποτα απ’ αυτά… και όλα αυτά μαζί! Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει προκύψει κάτι τόσο καλό που να ήθελα οπωσδήποτε να το κάνω. Μην ξεχνάμε ότι περάσαμε και μια μεγάλη περίοδο που λόγω κρίσης δεν γίνονταν τηλεοπτικές παραγωγές και είχαν λιγοστέψει πολύ οι δουλειές στην τηλεόραση. Εκεί ουσιαστικά οφείλεται και η απουσία από την τηλεόραση. Είμαι πάντως αισιόδοξη γιατί βλέπω ότι σιγά-σιγά αλλάζουν τα πράγματα και ήδη έχει ξεκινήσει πιο έντονη δραστηριότητα σ’ ό,τι αφορά την ελληνική μυθοπλασία, οπότε θεωρώ ότι σύντομα θα με δείτε και στην τηλεόραση».

- Εξακολουθούν οι δυσκολίες και στο θέατρο;
«Σε όλες τις επαγγελματικές δραστηριότητες του καθενός είναι δύσκολα. Είμαι βέβαια από τα τυχερά άτομα του χώρου, γιατί παρά τις δυσκολίες των τελευταίων χρόνων είμαι κάθε χρόνο στο θέατρο, με πολύ καλούς ρόλους και είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτό».

- Με το… ρόλο της μαμάς πώς τα πας;
«Αυτός κι αν είναι ο μεγαλύτερος ρόλος! Καταλαμβάνει τον περισσότερο χρόνο μέσα στη μέρα μας. Τώρα το Μάιο η κόρη μου θα γίνει 6 ετών και είναι πια ένα παιδί που πάει στο νηπιαγωγείο, μπορείς να συνεννοηθείς μαζί του, έχουμε αρχίσει και τις εξωσχολικές δραστηριότητες. Εχω φυσικά τις αγωνίες της καθημερινότητας για το ότι μεγαλώνει σε μια κοινωνία που έχει παθογένειες, ακούμε τι γίνεται με τους παιδόφιλους, με το μπούλινγκ στα σχολεία. Θα ήταν ψέματα να σου πω ότι δεν έχω αγωνία, αλλά προσπαθούμε κι εγώ και ο Μάνος να είμαστε συνεχώς κοντά της, να της εμπνέουμε εμπιστοσύνη και να της το δείχνουμε. Σίγουρα τα παιδιά σήμερα δεν μεγαλώνουν όπως εμείς, με την ανεμελιά την δική μας».

- Πριν γίνεις ηθοποιός, εργάστηκες ως δημοσιογράφος. Πώς έκανες στροφή στο θέατρο;
«Αγαπώ πάρα πολύ τη δημοσιογραφία και από μικρή έλεγα ότι θέλω να γίνω δημοσιογράφος και τυχαία έγινα ηθοποιός. Οταν δούλευα λοιπόν ως δημοσιογράφος, έκανα κάποια σεμινάρια ορθοφωνίας ακριβώς για να έχω σωστή φωνή για τη δουλειά μου στη δημοσιογραφία. Είναι όμως να μην σου μπει το μικρόβιο της υποκριτικής, γιατί αν σου μπει… δεν υπάρχει αντιβίωση! Ετσι κι εγώ λοιπόν, ενώ στο πρώτο έτος που σπούδαζα ηθοποιός το έκανα πολύ χαλαρά και για προσωπική μου εξέλιξη, ένιωσα τελικά ότι αυτό είναι που με γεμίζει πιο πολύ. Ομως, κάποια στιγμή θα ήθελα να επιστρέψω στη δημοσιογραφία, όχι σαν επάγγελμα ξανά, αλλά θα ήθελα να γράφω κάπου για θέματα που με ενδιαφέρουν. Δεν έχει φύγει τελείως από το μυαλό μου δηλαδή. Μάλιστα επειδή τώρα τελειώνω και το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο στον Ελληνικό Πολιτισμό, θα επιδιώξω κάποια στιγμή να δημοσιεύσω κάποια θέματα που αφορούν το συγκεκριμένο τομέα».

- Η αναγνωρισιμότητα που είχες από τη "Μαρία την άσχημη", σε πίεσε τότε;
«Οχι καθόλου, να σου πω την αλήθεια δεν πρόλαβα να το καταλάβω καν, γιατί τότε η δουλειά ήταν πολλές ώρες κάθε μέρα. Κάναμε 15 ώρες γύρισμα, μετά έτρεχα σε συνεντεύξεις και γενικά ό,τι έπρεπε να κάνω σχετικό με το σίριαλ και ήταν όλη η μέρα μου απασχολημένη με τη δουλειά. Αρα δεν ήμουν στον κόσμο ώστε να καταλάβω πίεση. Αλλωστε τι σημαίνει πίεση; Γι’ αυτό κάνεις αυτή τη δουλειά, για να πετύχει και να έχει απήχηση στον κόσμο. Αυτός είναι ο τελικός αποδέκτης».

- Με τον άντρα σου, τον επίσης γνωστό ηθοποιό Μάνο Παπαγιάννη, έχετε ανοίξει ένα καφέ. Είναι η οικονομική σας ασφάλεια το μαγαζί;
«Οση ασφάλεια μπορείς να νιώθεις πάλι σε ένα ελεύθερο επάγγελμα! Το να διατηρείς μια επιχείρηση είναι επίσης ρίσκο, γιατί δεν ξέρεις στάνταρ πώς θα πάει και βέβαια έχεις πολλές υποχρεώσεις, πολύ τρέξιμο, πολλή δουλειά και γι’ αυτό. Αρα δεν θα έλεγα ότι παρέχει ασφάλεια οικονομική. Ομως εμείς φτιάξαμε αυτό το χώρο για να περνάμε καλά εμείς και οι φίλοι μας κι αυτό είναι κάτι που το έχουμε καταφέρει. Ηταν κάτι που το θέλαμε πολύ… ίσως γιατί όπως έχει πει και ο Γούντι Αλλεν "ηθοποιός που δεν έχει δουλέψει μπάρμαν και σερβιτόρος, δεν υπάρχει". Εγώ βέβαια δεν το είχα κάνει πριν, αλλά ο Μάνος είχε δουλέψει σ’ αυτό το χώρο και ήταν κάτι που το ήξερε πολύ καλά. Το σκεφτόμασταν λοιπόν και το κάναμε πραγματικότητα πριν 2 χρόνια περίπου».

- Πώς νιώθεις που θα παίξεις στην Καλαμάτα, τον τόπο σου;
«Το περιμένω πώς και πώς!!! Είναι η τρίτη φορά που θα κατέβω να παίξω εκεί. Μάλιστα πριν 3 χρόνια είχαμε παίξει με το Μάνο στο χωριό μου, το Πήδημα, πέρυσι στην Καλαμάτα με την παράσταση "Συμπέθεροι από τα Τίρανα" και τώρα με την "Ποντικοπαγίδα". Πέρα από τις καλλιτεχνικές επισκέψεις βέβαια, έρχομαι στο χωριό και ιδιωτικά, γιατί είναι οι συγγενείς μου εκεί. Τώρα που είναι ο δρόμος καινούργιος είναι πολύ κοντά, ακόμα και αυθημερόν ερχόμαστε όποτε έχουμε χρόνο».

ΤΟ ΕΡΓΟ
Η "Ποντικοπαγίδα" παραμένει το μακροβιότερο θεατρικό έργο στην ιστορία του παγκόσμιου θεάτρου. Εκανε πρεμιέρα το 1952 στο West End του Λονδίνου, με τους Ρίτσαρντ Ατένμπορο και Σίλα Σιμ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους και από τότε -εδώ και 63 χρόνια- εξακολουθεί να παίζεται ασταμάτητα. Ξεκίνησε ως μικρό ραδιοφωνικό έργο το 1947 με τον τίτλο «Τρία τυφλά ποντίκια», ενώ πήρε το σημερινό της όνομα από έναν στίχο του Σαίξπηρ όταν μετεξελίχθηκε σε κανονικό θεατρικό έργο. Ανέβηκε για πρώτη φορά σε παγκόσμια πρεμιέρα στις 6 Οκτωβρίου 1952 στο Βασιλικό Θέατρο του Νότιγχαμ και έκανε πρεμιέρα στο New Ambassador's Theatre στο Λονδίνο στις 25 Νοεμβρίου 1952, όπου και παρέμεινε μέχρι τις 23 Μαρτίου 1973. Από εκεί μεταφέρθηκε στο γειτονικό St. Martin's Theatre, όπου η πρώτη παράσταση παίχτηκε 2 μέρες μετά, στις 25 Μαρτίου 1973. Η επιτυχία ήταν τεράστια.
Η "Ποντικοπαγίδα" σε αριθμούς μέχρι σήμερα: 403 ηθοποιοί και 235 αντικαταστάτες έχουν εμφανιστεί στο έργο (ο Ντέιβιντ Ράβεν μπήκε στο βιβλίο ρεκόρ Γκίνες υποδυόμενος τον Ταγματάρχη Μετκάλφ για 4.575 παραστάσεις ). 25 Απριλίου 1955 - 1.000 παραστάσεις. 13 Σεπτεμβρίου 1957 ανακηρύσσεται το μακροβιότερο έργο του West End. 9 Δεκεμβρίου 1964 - 5.000 παραστάσεις. 12 Δεκεμβρίου 1974 - ανακηρύσσεται το μακροβιότερο έργο του κόσμου. 17 Δεκεμβρίου 1976 - 10.000 παραστάσεις. 16 Δεκεμβρίου 2000 - 20.000 παραστάσεις. 25 Νοεμβρίου 2002 - επέτειος των 50 χρόνων. Την παράσταση τίμησαν με την παρουσία τους η Βασίλισσα Ελισάβετ της Αγγλίας και ο Πρίγκιπας Φίλιππος, Δούκας του Εδιμβούργου. 18 Νοεμβρίου 2012 - επέτειος των 60 χρόνων και 25.000 παραστάσεις. Τα 60 χρόνια παραστάσεων γιορτάστηκαν με μια ειδική παράσταση - αφιέρωμα, που άρχισε με την ομιλία του Μάθιου Πρίτσαρντ, εγγονού της Αγκάθα Κρίστι, στον οποίο η συγγραφέας είχε δωρίσει τα δικαιώματα. Οι ηθοποιοί παραχώρησαν τους ρόλους τους σε 8 καταξιωμένους συναδέλφους τους, μεταξύ των οποίων οι σερ Πάτρικ Στιούαρτ, Τζούλι Γουότερς, Ιαν Γκλεν, Χιου Μπόνβιλ και άλλοι.
Η ίδια η Αγκάθα Κρίστι δεν περίμενε τέτοια επιτυχία. Στην αυτοβιογραφία της αναφέρεται μία συζήτηση ανάμεσα στην ίδια και σε έμπιστο φίλο της. «Θα του δώσω 14 εβδομάδες το πολύ» είπε ο φίλος της για να του απαντήσει η Κρίστι: «Δεν πρόκειται να αντέξει τόσο, 8 εβδομάδες και αν…». Οταν έσπασε το ρεκόρ του μακροβιότερου έργου στο West End τον Σεπτέμβριο του 1957, η Κρίστι έλαβε ένα τηλεγράφημα από τον Νόελ Κάουαρντ που έγραφε: «Οσο και να με πονάει πρέπει ειλικρινά να σου δώσω συγχαρητήρια». Η "Ποντικοπαγίδα" έχει παιχτεί σε όλο τον κόσμο με τεράστια επιτυχία και έχει μεταφραστεί σε 50 γλώσσες. Χαρακτηριστικά στο Τορόντο του Οντάριο έκανε πρεμιέρα στις 19 Αυγούστου 1977 στο Toronto Truck Theatre και κατέληξε το μακροβιότερο έργο της πόλης πριν κατεβάσει την αυλαία στις 18 Ιανουαρίου 2004, έπειτα από 26 χρόνια λειτουργίας και 9.000 παραστάσεις.
Στην Ελλάδα πρωτοπαίχτηκε από τον θίασο του Δημήτρη Παπαμιχαήλ το 1963, όπου έκανε το ντεμπούτο του ο Κώστας Καρράς. Ακολούθησε το Θέατρο της Δευτέρας στις 28 Ιουνίου 1976 με τους Κατερίνα Βασιλάκου, Νίκο Βασταρδή, Γιάννη Ευαγγελίδη, Γιώργο Χριστοδούλου και άλλους, σε σκηνοθεσία Σπύρου Μηλιώνη και μετάφραση Νίκου Γκάτσου. Παίχτηκε με μεγάλη επιτυχία στα θέατρα "Σμαρούλα" και "Αμιράλ" την περίοδο 1994-1995 με τους Στράτο Τζώρτζογλου, Μαρία Γεωργιάδου, Ειρήνη Κακαβούλη, Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, Θάνο Καλληώρα, Τζώνη Θεοδωρίδη και άλλους, σε σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκη και μετάφραση Δέσπως Διαμαντίδου.

ΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση: Αντώνης Γαλαίος. Σκηνοθεσία: Μανούσος Μανουσάκης. Σκηνικά - κοστούμια: Δέσποινα Βολίδη. Φωτισμοί: Νίκος Καβουκίδης. Μουσική επιμέλεια: Μανώλης Μανουσάκης.
Τους ρόλους ερμηνεύουν: Γιάννης Αϊβάζης, Αγγελική Δαλιάνη, Κάτια Νικολαΐδου, Θοδωρής Αντωνιάδης, Λευτέρης Δημητρόπουλος. Μαζί τους η Ολγα Πολίτου, ο Γιώργος Ματαράγκας και ο Πέτρος Ξεκούκης.
Παραστάσεις: Παρασκευή 21:00, Σάββατο 18:00 και 21:00. Τιμές εισιτηρίων: 20 €, 15 € φοιτητικό, 12 € ανέργων.