Η «Ε» βεβαίως μεριμνά... και ο διαγωνισμός στο www.eleftheriaonline.gr, για τις 8 δωρεάν προσκλήσεις, καλά κρατεί!

Οσο για τους πρωταγωνιστές της βραδιάς; Μετά τη συνέντευξη του Φίλιππου Πλιάτσικα που φιλοξενήσαμε στο φύλλο του Σαββατοκύριακου, σήμερα είναι η σειρά του Γιάννη Μηλιώκα να μας πει δυο λόγια με τον δικό του τρόπο. Νωρίτερα όμως, ας πούμε εμείς δυο λόγια για κείνον:

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και ξεκίνησε την καριέρα του με τ' όνομά της, στα μέσα της αμφιλεγόμενης αλλά οπωσδήποτε σημαδιακής δεκαετίας του '80. Πολύ γρήγορα όμως τον γνώρισε όλη η Ελλάδα, καθώς τα τραγούδια του βρήκαν απήχηση σ' ένα πολύ μεγάλο και ετερόκλιτο κοινό: Αλλος τα άκουγε αστεία, άλλος μελαγχολικά, κάποιοι και τα δύο...

Το σίγουρο είναι ότι ο Γιάννης Μηλιώκας αποτελεί μια ξεχωριστή περσόνα του ελληνικού πενταγράμμου. Η πορεία του χαρακτηρίστηκε από έντονες εμφανίσεις αλλά κι από έντονες απουσίες - ενώ τόσο στη μοναχικότητα όσο και στην εξωστρέφειά του μοιάζει πάντα να ακολουθεί τον δικό του ρυθμό.

Οι σημαντικότεροι δισκογραφικοί του σταθμοί ήταν οι: «Θεσσαλονίκη (Γιάννης Μηλιώκας και οι Σούζες)» (1985), «Για το καλό μου» (1986), «Ροζ και άλλα πολλά εμπριμέ» (1988), «Greco Mascara» (1990), «Ακουσε λίγο το Γιάννη» (1993), «Hello Baby» (1995) και «Νομίζω» (1998). Κυκλοφόρησε επίσης κάποιους δίσκους best-of, ενώ μετρά και αρκετές συμμετοχές σε δισκογραφικές δουλειές με γνωστούς συναδέλφους του.

Μεταξύ άλλων μάλιστα, ο Γ. Μηλιώκας έχει γράψει κι ένα βιβλίο, με τον τίτλο «Μαίανδρος: Η άγνωστη γυμναστική των αρχαίων Ελλήνων» (Εκδόσεις «Κάκτος» 2010).

Τον τελευταίο καιρό κάνει μουσική παρέα με τον Φίλιππο Πλιάτσικα, τον οποίο δηλώνει ότι εκτιμά πολύ - και με την ευκαιρία της μεθαυριανής τους συναυλίας στην Καλαμάτα, απάντησε σε μερικές ερωτήσεις της "Ε":

 Συνέντευξη στην Πέπη Αλευρά

- Κύριε Μηλιώκα, φέτος συμπληρώνονται 30 χρόνια από την πρώτη σας δισκογραφική παρουσία, και στη διάρκειά τους μετρήσατε πολλές εμπορικές επιτυχίες. Εχει όμως κανείς την αίσθηση ότι κινείστε πάντα... ανάμεσα στις γραμμές του συστήματος. Οτι δεν του ανήκετε. Με ποιες επιλογές (ή με ποια τύχη) έχει να κάνει αυτό;

«Xωρίς τύχη δεν γίνεται τίποτε. Οσο για τις επιλογές μου, αισθάνομαι από μικρό παιδί ότι ήρθα σ’ αυτόν τον κόσμο για να κάνω ό,τι θέλω.

Είναι η μεγαλύτερη και η καλύτερη βάση, να μην κάνω αυτό που δεν  θέλω».

- Το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός, που στο έργο σας διεκδικούν τη μερίδα του λέοντος, σας προσφέρουν κυρίως μια γέφυρα επικοινωνίας με ένα πλατύτερο κοινό... ή μια οχύρωση απέναντι στη σκοτεινή πραγματικότητα;

«Ξεκίνησε ως οχυρό και εξελίχθηκε -χάριν της αγάπης και της αποδοχής του κόσμου- σε γέφυρα επικοινωνίας.

Τα τραγούδια μου απευθύνονται σε έξυπνους ανθρώπους τους οποίους και αισθάνομαι ως πνευματικούς συγγενείς, σαν οικογένεια, σαν την παιδική μου γειτονιά».

- Σε αρκετά τραγούδια εκφράζετε μια ευαισθησία και μια ακατανίκητη νοσταλγία, αλλά με έναν τρόπο συχνά "αντιλυρικό" (για να δανειστώ την έκφραση ενός μεγάλου συγγραφέα) - κι αυτό το λέω βέβαια για καλό. Εσείς συμφωνείτε όμως; Και πώς προκύπτει αυτό;

«Θα ’λεγα ότι γράφω και εκφράζομαι παντοιοτρόπως. Εχω ξεφύγει από το υποχρεωτικό και το συνηθισμένο (κυριακάτικο) γράψιμο. Γράφω και Δευτέρα και Τρίτη και Τετάρτη και Πέμπτη... κ.λπ.».

- Η συνεργασία σας με τον Φίλιππο Πλιάτσικα -με τον οποίο θα σας απολαύσουμε μαζί και στην Καλαμάτα- πώς προέκυψε; Σε ποιες ομοιότητες αλλά και σε ποιες διαφορές οφείλεται η αρμονία της;

«Οταν ο ένας αγαπάει τα τραγούδια του άλλου, είναι θέμα χρόνου το πότε θα συνεργαστούν. Ο Φίλιππος είναι για μένα ο αρχηγός μιας πρότασης που βάζει τον θεατή σε βαθιά ενδοσκόπηση: Είναι ο πρώτος που πρότεινε να κοιτάξουμε και να διορθώσουμε πρώτα τον εαυτό μας και μετά τους άλλους».

- Βρίσκετε ουσιαστικές διαφορές ανάμεσα στην Ελλάδα του «Ποιμενικού Ροκ» ή του «Greco Μασκαρά», και στη σημερινή;

«Τεράστια. Αυτό που έπρεπε να κάνει η γενιά της Μεταπολίτευσης το κάνει τώρα η νεολαία μας. Είναι η καλύτερη γενιά που έχουν δει τα μάτια μου. Είμαι σίγουρος ότι τα επιτεύγματά τους θα διδάσκονται για πολλές γενιές στο μάθημα της Ιστορίας».

- Το «Να δεις που κάποτε θα μας πούνε και μαλάκες »... τελικά επαληθεύτηκε; Α, και επειδή τα πράγματα είναι πολύ μπερδεμένα αυτό τον καιρό, ποιοι είμαστε εμείς και ποιοι οι άλλοι;

«Επαληθεύτηκε πλήρως. Εμείς είμαστε εμείς, και οι άλλοι είναι αυτοί που μας είπανε μαλάκες!».