«Ο,τι έχει σχέση με την πολιτική με απωθεί, δεν θέλω ούτε να βλέπω τους πολιτικούς» λέει ο ηθοποιός, συγγραφέας και ραδιοφωνικός παραγωγός Κωνσταντίνος Τζούμας τονίζοντας παράλληλα ότι "όλη η Ελλάδα έχει γίνει άσχημη". Σήμερα στις 8 μ.μ. ο κ. Τζούμας θα βρεθεί στο εστιατόριο ’’Μεσογειακές γεύσεις - Γιάννης Κούμανης" (Ναυαρίνου 79) στην Καλαμάτα για την παρουσίαση της συγγραφικής τριλογίας του "Ως εκ θαύματος", "Complete unknown" και "Πανωλεθρίαμβος".
Στην εκδήλωση - που θα γίνει εν είδει ραδιοφωνικής εκπομπής - θα ’’ανακρίνουν’’ τον καλεσμένο οι δημοσιογράφοι Βαγγέλης Ποτέας και Μαρία Τομαρά.

- Πώς χαρακτηρίζετε τις μέρες που διανύουμε;
«Τι χαρακτηρισμό να βρεις τώρα; Είναι όλοι εναντίον όλων και είναι όλα τόσο αντιφατικά. Πρέπει να έχεις πολύ γερά νεύρα και ψυχραιμία για να μπορείς να περάσεις μέσα από την καθημερινότητα και να συνεργάζεσαι ή να αφουγκράζεσαι ή να βλέπεις μια συνέχεια σε όλα αυτά. Εχει κάτι το συντελειακό η κάθε μέρα, σαν όπου να ’ναι να τελειώνει. Αλλά πάλι τέλος ποιανού πράγματος και αρχή κάποιου άλλου... δεν ξέρω ειλικρινά. Δεν έκανα ποτέ σκέψεις γιατί ό,τι έχει σχέση με την πολιτική με απωθεί, κι επειδή αυτό έχει άμεση σχέση με το πόσο κακή διαχείριση έκαναν τόσα χρόνια δεν θέλω ούτε να τους βλέπω, να μην είναι αυτός ο λόγος που είμαι μία οργισμένος, μία αγανακτισμένος. Θα προτιμούσα να ήταν σε προσωπικό επίπεδο, μια τύπισσα που δεν φέρθηκε εντάξει, κάποιος φίλος που είπε μια κουβέντα παραπάνω ή δεν ξέρω τι. Δεν τους πάω καθόλου τους πολιτικούς, δεν τους είχα ποτέ σε καμία εκτίμηση και έτσι δεν μου είναι εύκολο να δώσω χαρακτηρισμό και σχήμα στην οργή ή στην αγανάκτηση που κατά καιρούς όπως όλους με διαπερνούν και μένα. Μένει έτσι ...ξεκρέμαστη».

- Ευθυνόμαστε για τον ξεπεσμό των πολιτικών;
«Δεν ξέρω ποιοι ευθυνόμαστε και ποιοι όχι. Οταν δεν ασχολείσαι και δεν περιμένεις τίποτα απ’ αυτούς γιατί ευθύνεσαι; Δεν περιμένω τίποτα από την πολιτική, δεν ζήτησα ποτέ να μου δώσουν τίποτα, ούτε διορισμό, ούτε αυθαίρετο. Εκανα πάντα αυτό που ήτανε να κάνω, στην αρχή ήταν η τέχνη, μετά ήρθε η σειρά του ραδιοφώνου, το γράψιμο».

- Τους κακόμαθε η κοινωνία όμως...
«Από τη στιγμή που είναι ψηφοφόροι τους και η σχέση τους είναι πελατειακή, βέβαια και τους κακόμαθε».

- Η χρεοκοπία μας είναι πνευματική είχατε πει σε μια συνέντευξή σας.
«Ε, βέβαια είναι. Η Αθήνα και ίσως όλη η Ελλάδα έχει γίνει άσχημη. Πηγαίνω σε μητροπόλεις του δυτικού κόσμου (όχι της Ασίας ή της Αφρικής καθώς είμαι παιδί της Δύσης και δεν με ενδιέφερε ποτέ ο οριενταλισμός) και μ’ αρέσει γιατί διαθέτουν κλάση. Εχουν βρει έναν τρόπο να κυλάει η καθημερινότητα και είναι αυτό που με γοητεύει. Τίποτα άλλο δεν θέλω παρά να διεκπεραιώνονται τα αυτονόητα. Δεν μπορώ ούτε αυτό να έχω στην Ελλάδα, γι’ αυτό ταξιδεύω. Αυτές τις πόλεις που έχουν αξιοπρέπεια, μνήμη, μια υπερηφάνεια που δεν σου επιτρέπουν να κουβαλήσεις όταν πας εκεί τις αδυναμίες σου, την κουρελού σου από τη γειτονιά σου και από τη χώρα σου, τις πάω πάρα πολύ! Ημουν πρόσφατα στο Μιλάνο και σκεφτόμουν ότι αυτές οι γρανιτένιες όψεις των κτηρίων που σε κρατάνε σε απόσταση, δεν μπορείς να πάρεις φόρα και να πας να γράψεις πάνω τους συνθήματα βρωμίζοντας τους τοίχους, σε αποτρέπουν. Μ’ αρέσει πάρα πολύ αυτό, θα ήθελα η Αθήνα που ζω να είχε τρομερή μνήμη που θα σ’ έκανε να σκέφτεσαι κάθε φορά που σηκώνεις το χέρι να κατεβάσεις μια βιτρίνα ή να κάνεις όποιον βανδαλισμό. Να το σκεφτόσουν ότι αυτό το κτήριο έχει μια ιστορία. Ενώ τώρα που έχει αλωθεί το σύμπαν...τι να σκεφτείς; Τι τοπίο είναι αυτό τώρα;».

- Θεωρείτε άσχημη πόλη την Αθήνα;
«Ναι βέβαια γιατί δεν έχει μνήμη κι ό,τι υπέροχο είχε και σύχναζαν άνθρωποι με μια πνευματικότητα, χιούμορ, καλό γούστο και με διάθεση για τέχνη έχει εξαφανιστεί. Κάθε φορά κάθε κόμμα που αναλάμβανε ευνοούσε μια τάξη ανθρώπων που ούτε γούστο έχουν ούτε τίποτα και τους νοιάζει πώς θα πιάσουνε φράγκα. Ε, την κάνανε σαν τα μούτρα τους, σαν τις γελοίες σαπιοκοιλιές τους και τις λεκάνες τους που πιάνουν πάρα πολύ χώρο. Θεέ και κύριε...τι λεκάνες είναι αυτές; Συγκαμένοι και δυσκοίλιοι στρογγυλοκάθονται και χαίρονται, έχουν και κάτι γελοίες δίπλα που τους εκτιμούν υποτίθεται και όταν εξομολογούνται λένε "θέλω ο άντρας να έχει χιούμορ, να είναι ευαίσθητος...". Ναι καλά, εμένα μου λες; Και συχνάζουν σε όλα αυτά τα πανάκριβα στέκια που σου σερβίρουν σκουπίδια πολυτελείας, με κάτι καθάρματα του χρηματιστηρίου και της διαπλοκής. Πολύ ευαίσθητους και με χιούμορ κατά τα άλλα...».

- Λέτε να χρειάζεται ...αισθητική αστυνομία;
«Πού να πρωτοβάλεις τάξη, κάνει ο καθένας ό,τι θέλει. Αλλά και όταν δεν έχει καθόλου αισθητική ο άλλος, που ξέρεις η αισθητική είναι ηθική εντέλει γιατί σε φυλάει από κακοτοπιές και από μπαναλαρίες... τότε πού να συνεννοηθείς;
Νομίζω ότι κατά καιρούς είχε δοθεί η ευκαιρία για μια παραδεισένια εκδοχή της ζωής, πριν τη χούντα, μετά τη Μεταπολίτευση που ήταν ωραίες περίοδοι, κοσμοπολίτικες, πολύχρωμες. Αλλά οι ευκαιρίες χάθηκαν. Εχουν μια μανία μερικοί με τη Σοβιετία, άλλοι πάλι δεν τους ενδιαφέρει να υπάρχει καμία ομορφιά λέγοντας ότι δεν έχει νόημα. Αυτά και στην τέχνη και παντού δηλαδή, μια αποδόμηση».

- Το ότι γράφετε σας δίνει διέξοδο;
«Οχι, το γράψιμο ήρθε σε ένα διάστημα που έπρεπε να αντικαταστήσει τις ώρες που κραιπάλιαζα. Ξαφνικά έμεινα χωρίς κραιπάλες, χλώμιασαν τα πάντα, τελειώσανε τα sex and drugs and rock n’roll και είπα τώρα τι γίνεται; Πώς τα αντικαθιστώ αυτά; Και ευτυχώς από μόνη της με επισκέφτηκε η μνήμη και μου είπε, "ρε συ εν τω μεταξύ έχουμε έναν υπέροχο χαμένο χρόνο που μπορεί να φανεί κερδισμένος. Για βάλτα σε μια σειρά αυτά κάτω και να δεις τι ωραίες ιστορίες είναι, ούτε που θα το πιστεύουν ότι υπήρξε τέτοια ζωή". Και πραγματικά, οι νεότεροι μου λένε μα ήταν κάποτε έτσι η Αθήνα, η Νέα Υόρκη; Πράγματι είναι αλήθεια και δεν είναι καθόλου φανταστικά. Είναι μια απόπειρα για ανεπίσημη ιστορία της δεκαετίας ’60, ’70, ’80 γιατί καταγράφονται διάφορα πράγματα στα οποία ήμουν παρών. Ε αυτό το στοίχημα έβαλα με την αφήγηση αυτή, την αλήθεια και την τεχνική του καλειδοσκόπιου και να καταγραφούν πολυπρισματικά».

- Εχετε πει ότι γράψατε και από ματαιοδοξία.
«Ματαιοδοξία υπάρχει σε ό,τι κάνουμε, δεν μπορείς να είσαι ηθοποιός άλλωστε και να μην είσαι ματαιόδοξος, δεν μπορείς να βγαίνεις στο ραδιόφωνο και να μην είσαι ματαιόδοξος. Δεν βγαίνεις μόνο για να καταθέσεις την αλήθεια σου και να πεις ότι "η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα". Αυτά είναι λόγια και σημασία έχει τι κάνεις καθημερινά γύρω απ’ αυτό το πράγμα».

- Σας κάνει αίσθηση πια η ενασχόληση με την τέχνη;
«Οχι, μου έχει τελειώσει αυτό σε σημείο που να μην ξέρω τι να βάλω στη θέση του. Δηλαδή αν ξαναζούσα δεν θα ήθελα να κάνω το ίδιο ούτε γι’ αστείο, θα ήθελα μια άλλη ζωή που ούτε μου έχει περάσει από το μυαλό. Ισως να εξερευνούσα το διάστημα ή το βυθό που δεν έχω κατέβει ποτέ μου εκεί κάτω και πολλοί λένε ότι είναι μαγικός».

- Φοβίες έχετε;
«Υποθέτω ότι ο λόγος που δεν έχω κατέβει είναι ότι φοβάμαι. Ο βυθός μού φέρνει ένα είδος ασφυξίας, δεν ξέρω».

- Τι άλλο φοβάστε;
«Υπάρχουν μερικές στιγμές που δεν είναι κάτι συγκεκριμένο αλλά μου περνάει μια φοβία που δεν μπορώ να την ονοματίσω...και μετά φεύγει. Σαν ένα ρεύμα. Τώρα είναι στο πλαίσιο αυτής της κοινωνίας που έχει διαμορφωθεί έτσι όπου διάφορες μικρές ομάδες ασφυκτιούν και στην προσπάθειά τους να αναπνεύσουν κάνουν απίστευτες ακρότητες; Και ίσως αυτό το ρεύμα που εκπέμπουν με πιάνει και μένα και με κάνει να αισθάνομαι προς στιγμήν τρομοκρατημένος; Την άλλη στιγμή πάλι πάω καθημερινά μπροστά από ένα μικρόφωνο και με μια τρομερή, ουρανοκατέβατη αισιοδοξία ισχυρίζομαι ότι η ζωή μπορεί να είναι ωραία... Τρέχα γύρευε τώρα!».

- Δεν έχετε πειστεί αν είναι ωραία;
«Εχω πειστεί ότι έχει στιγμές ωραιότητας και ότι μπορούμε κι εμείς βάζοντας το χέρι μας να την κάνουμε υποφερτή, αλλά μέχρι εκεί... για παραπέρα δεν ξέρω».

- Τα χρόνια που περνούν σας τρομάζουν;
«Καθόλου, ίσα-ίσα χαίρομαι που πραγματικά δεν το έχω πάρει χαμπάρι. Δεν κατάλαβα καν πώς έγινε και είμαι εδώ που είμαι χωρίς να πάρω χαμπάρι τίποτα. Και δεν ξέρω καν αν έχει απομείνει τίποτα. Πολλοί λένε ότι γνώρισαν διάφορες υπέροχες τύπισσες, δοκίμασαν εξαιρετικές γεύσεις, πήγαν διάφορα ταξίδια. Εγώ δεν μπορώ να ξεχωρίσω τίποτα και δεν ξέρω τι θα μείνει στο τέλος ως σούμα. Υποθέτω πάντως ότι έμεινε ό,τι μπόρεσε αλλά δεν ξέρω ποια είναι αυτά ακόμα».

- Τι σας ευχαριστεί;
«Μια βόλτα έξω χωρίς σκοπό είναι το καλύτερό μου. Ετσι χωρίς συγκεκριμένο στόχο, μια βόλτα, διαλέγεις έναν πεζόδρομο και πας και περνούν κι άλλοι γύρω και λες και μια καλημέρα... έτσι χωρίς προορισμό».

- Θα γράψετε άλλο βιβλίο;
«Μέχρι τώρα δεν μου έχει προκύψει τίποτα ενδιαφέρον, δεν έχω σκεφτεί κάτι που θέλω να το γράψω. Το ραδιόφωνο άλλωστε μου δίνει την ψευδαίσθηση ότι έχω κάτι να κάνω και κάθε μέρα προετοιμάζω το επόμενο σφάλμα μου και κάπως έτσι περνάει ο καιρός. Και υποθέτω πως όταν κάποια στιγμή πέσω κάτω -γιατί θα είναι η ύστατη- θα κλάψω από ευτυχία που θα έχει τελειώσει όλο αυτό. Μάλλον με έχει επηρεάσει ο Μπέκετ αλλά δεν έχω πρόβλημα γιατί μ’ αρέσει πάρα πολύ και είναι και το μόνο εφόδιο που κράτησα μαζί μου από τα χρόνια του θεάτρου. Κανένας άλλος συγγραφέας δεν μου έκανε καμία εντύπωση, αυτός όμως ναι».

- Θέατρο πάτε πια;
«Οχι δεν μ’ αρέσει. Το να υποδύεσαι σήμερα είναι φάουλ γιατί η ζωή όπως έχει διαμορφωθεί είναι πολύ πιο συναρπαστική από τους ήρωες του θεάτρου και του σινεμά».