Μέχρι τις 30 Αυγούστου θα διαρκέσει η έκθεση ζωγραφικής της Μαριάμ Τσακιριάν με τίτλο “Landscapes - Dreamscapes (Τοπία-Ονειρότοποι)”, η οποία παρουσιάζεται στο παλιό σχολείο των Θαλαμών στη Μεσσηνιακή Μάνη.
Τα έργα της καλλιτέχνιδας παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον όσον αφορά τα συναισθήματα των προσώπων και το πώς αυτά αποτυπώνονται στον καμβά. Οι μορφές της θυμίζουν τους ανθρώπους που συναντάμε καθημερινά να περπατούν δίπλα μας - με τη διαφορά ότι η ζωγράφος τούς αναδεικνύει σε πρωταγωνιστές ενός δικού τους προσωπικού έργου, το οποίο οι υπόλοιποι αδυνατούμε να δούμε με την πρώτη μας -απλοϊκή ίσως- ματιά.
- Πώς αποφάσισες να ζήσεις μόνιμα και να δραστηριοποιηθείς καλλιτεχνικά στη Μάνη; Τι ήταν αυτό που σε τράβηξε;
«Από την πρώτη μου επίσκεψη στη Μάνη, ένα τριήμερο Καθαράς Δευτέρας, νομίζω το 1988 ή 1989, θυμάμαι μια νύχτα με πανσέληνο μέσα στους ελαιώνες, μια εκδρομή στα χωριά της Εξω και Μέσα Μάνης τυλιγμένα στην καταχνιά, μια κατάβαση σ' ένα από τα φαράγγια του Ταΰγετου. Από τη σύντομη αυτή επίσκεψη προέκυψε ο κύριος όγκος έργων της πρώτης μου ατομικής έκθεσης στην Αθήνα. Το καλοκαίρι του 1994 ήρθα διακοπές και δεν μπορούσα να γυρίσω πια στην Αθήνα. Ηρθα εδώ να ζωγραφίσω. Εμεινα γιατί ο παλμός αυτού του τόπου με σπρώχνει αδιάλειπτα προς τις ρίζες της ύπαρξής μου».
- Αυτή σου η έκθεση τι έργα περιλαμβάνει; Είναι έργα τελευταίων ετών ή και παλιότερες δουλειές σου;
«Στην παρούσα έκθεση, εκθέτω κυρίως έργα των τελευταίων χρόνων (2009-2011), αλλά και μερικά παλαιότερα».
- Το έργο της αφίσας της έκθεσής σου με την πρώτη ματιά βγάζει στο θεατή ένα συναίσθημα... γλυκού φόβου. Εσύ ποιο συναίσθημα θεωρείς ότι κατακλύζει τα έργα σου;
«Στο έργο της αφίσας το κυρίαρχο συναίσθημα δεν είναι φόβος, αλλά δέος απέναντι σε μια διάχυτη ήρεμη δύναμη που αγκαλιάζει τα πάντα. Στα έργα μου δηλώνω: Είμαι εδώ, είμαι ζωντανή και πάντα αναζητώ την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης. Οταν στρέφω την προσοχή μου σ' ένα θέμα, επιχειρώ να φέρω στο φως και να καταγράψω αυτό που με μια πρώτη βιαστική κι επιφανειακή ματιά δεν μπορεί κανείς να διακρίνει. Σε όλες τις πτυχές της καθημερινότητας, σχεδόν όλα πια είναι τόσο βιαστικά, θορυβώδη, επιθετικά, ώστε σου επιβάλλονται με τη βία. Ενας κατακλυσμός εντυπώσεων που βομβαρδίζει ακατάπαυστα και ανελέητα τις αισθήσεις, εξοστρακίζοντας και συρρικνώνοντας σταθερά τον έσω χώρο. Θέλω τα έργα μου να ενθαρρύνουν τη συνάντηση του θεατή με τον εαυτό του, την περιπλάνηση στη σιωπηλή του ενδοχώρα».
- Πόσο δύσκολο είναι για έναν εικαστικό να μένει μακριά από την Αθήνα, όπου διοργανώνονται όλες οι εκθέσεις και τα καλλιτεχνικά δρώμενα;
«Την Αθήνα δεν την θεωρώ κέντρο για τις τέχνες. Πάρα πολλοί είναι σήμερα οι καλλιτέχνες παγκοσμίως που έχουν επιλέξει να ζουν και να εργάζονται εκτός μεγάλων αστικών κέντρων, και σημαντικά πολιτιστικά δρώμενα λαμβάνουν χώρα στην “περιφέρεια”. Δεν υπάρχει πια περιφέρεια και κέντρο. Η πληροφόρηση είναι παντού ίδια και άμεση. Ισως μάλιστα, πολλά από τα δρώμενα που έχουν διοργανωθεί σε απομακρυσμένα σημεία, να έχουν μεγαλύτερη επισκεψιμότητα από κάποια της Αθήνας, όταν συμβαίνουν την κατάλληλη εποχή.
Τα παγκόσμια γεγονότα και οι εξελίξεις σε ολόκληρο τον πλανήτη είναι δίπλα μας, όπου κι αν ζούμε πια Παρόμοιες αγωνίες και ερωτήματα έχουμε οι άνθρωποι παντού. Και οι καλλιτέχνες, όπου κι αν ζουν, είναι μέρος του κόσμου, όπου κι αν συμβαίνουν τα γεγονότα. Εχω πίστη στον άνθρωπο/καλλιτέχνη που επιλέγει συνειδητά έναν πιο ανθρώπινο τρόπο ζωής, με όλα τα ρίσκα της επιλογής. Αυτός που φεύγει από την Αθήνα ή άλλη μεγάλη πόλη δεν είναι ούτε “looser” ούτε “τυχερός” - όπως εύκολα κάποιοι συμπεραίνουν. Είναι κάποιος που έχει συνειδητά πάρει μιαν απόφαση και δίνει τις μάχες του να την υποστηρίξει, όπως κι αυτοί που μένουν στην Αθήνα.
Αξίζει να τρέφει κανείς το όραμά του και να το στηρίζει με όλη του τη δύναμη. Μόνον έτσι μπορούμε να ελπίζουμε ότι κάτι θ' αλλάξει: Αλλάζω κάτι σε μένα, στη δική μου ζωή, κι αλλάζει ο κόσμος».
- Εχεις εισπράξει μηνύματα από τα κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα της εποχής και, αν ναι, σκέφτεσαι να τα αποτυπώσεις στον καμβά κάποια στιγμή;
«Το μήνυμα που εκπέμπεται σταθερά από πολλές κατευθύνσεις, από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, καθώς συστήματα και παλιές αξίες καταρρέουν κι όλα αλλάζουν πέρα από κάθε έλεγχο, είναι: Ο άνθρωπος πρέπει ν' αλλάξει. Ν' αλλάξει την εστίασή του στην ίδια του τη ζωή, για να υπάρξει θεραπεία για ολόκληρο τον πλανήτη. Τα έργα μου είναι μια αναζήτηση φωτός. Αν στην πορεία μου αυτή αποτυπώνω καμιά φορά το πρόσωπο του πόνου, είναι μόνο σε μια προσπάθεια να φωτίσω τη σκιά ώστε να χάσει την καταστροφική της δύναμη».
Η Μ. Τσακιριάν γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, στο εργαστήριο του Ν. Κεσσανλή. Αποφοίτησε το 1989. Από το 1994 επέλεξε ως τόπο κατοικίας και εργασίας την ορεινή Μεσσηνιακή Μάνη. Εκθέτει τακτικά σε ομαδικές εκθέσεις με Ελληνες και ξένους καλλιτέχνες. Το 2009 διοργάνωσε την εικαστική ομαδική έκθεση "Terra Mania" στο παλάτι Μαυρομιχάλη, στο Λιμένι της Αρεόπολης.
Η έκθεσή της στο παλιό σχολείο των Θαλαμών θα διαρκέσει μέχρι τις 30 Αυγούστου. Ωρες λειτουργίας: Δευτέρα έως Κυριακή 12 με 3 το μεσημέρι και 7 με 9 το βράδυ.
