Και δεν είναι μόνο ο Γιούνκερ. Ακόμη και ο σκληρός τραπεζίτης Μάριο Ντράγκι, μιλώντας κατά την διάρκεια τελετής, για την βράβευσή του με το βραβείο Γκάσπερι, στο Μιλάνο, το ίδιο μήνυμα απέστειλε προς τους πολιτικούς ηγέτες της Ενωσης: «Η Ευρωπαϊκή Ενωση πρέπει να γίνει πιο κοινωνική».
Μόνο που οι φωνές αυτές, αν και προέρχονται από τόσο ψηλά, περιβεβλημένες με το κύρος τέτοιων κορυφαίων αξιωματούχων της Ευρώπης, μοιάζουν σαν να «βροντάνε στου κουφού την πόρτα». Και ο «κουφός» εν προκειμένω δεν είναι ο «σκληρός και ανελέητος Σόιμπλε», ως εκφραστής του πλέον αδυσώπητου μονεταρισμού. Οχι. Δεν είναι ένα πρόσωπο. Ούτε καν το σύστημα που τον περιβάλλει.
Το μέγα πρόβλημα της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι η διαμόρφωση αυτής της τεράστιας και χρυσοπληρωμένης γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, η οποία, κατά κύριο λόγο, δεν εργάζεται για τα συμφέροντα των λαών, αλλά εκείνα των πολυεθνικών εταιρειών, καθοδηγούμενη -και αναλόγως ανταμειβόμενη- από τα πανίσχυρα βιομηχανικά και εμπορικά λόμπι.
Η λειτουργία αυτών των μηχανισμών, ερήμην της θελήσεως των λαών, είναι αυτή που γεννά και εκτρέφει όχι μόνον τους «ευρωσκεπτικιστές», αλλά και τους ακραίους όλων των αποχρώσεων, κυρίως δε τους νοσταλγούς του φασισμού, ως δήθεν «λαϊκής απάντησης», σε μια «δικτατορία της Ευρωκρατίας», δηλαδή της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών.
Από αυτή την άποψη, όσα στραβά και αν καταλογίζουμε καθημερινώς στην ελληνική κυβέρνηση, οφείλουμε να της αναγνωρίσουμε κάτι ιδιαιτέρως θετικό για την προοπτική της Ευρώπης. Είναι μια δύναμη που διαμορφώνει τάσεις, οι οποίες μπορούν πράγματι να οδηγήσουν σε μια Ευρώπη με μεγαλύτερη κοινωνική ευαισθησία. Και η Σύνοδος των Χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου, την οποία συγκάλεσε ο κ. Τσίπρας, είναι ένα θετικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.
Το ότι επιτέλους το έλλειμμα κοινωνικής ευαισθησίας και ευθύνης της Ευρώπης, ομολογείται άνωθεν, είναι ένα πρώτο θετικό βήμα. Αλλά ο δρόμος θα είναι πολύ μακρύς.
Γ. Π. Μασσαβέτας
