Υπό κανονικές λοιπόν συνθήκες, πάσα συζήτηση περί πρόωρων εκλογών θα έπρεπε να περιττεύει. Διότι έχουμε να κάνουμε με μια κυβέρνηση που μόλις γιόρτασε τα πρώτα γενέθλια της τετραετούς θητείας της. Διαθέτοντας μάλιστα μια σχετικώς άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Και με την πιθανότητα ενεργοποίησης και μιας «καβάτζας». Διότι, αν παραστεί ανάγκη, έχει την δυνατότητα να ικανοποιήσει κάποιους από τους όρους του Βασίλη Λεβέντη και να προσθέσει μια νέα «τσόντα» στο κυβερνητικό σχήμα.
Επιπλέον έχουμε να κάνουμε με μια κυβέρνηση που είναι ό,τι καλύτερο μπορούσαν να ονειρεύονται, για την αποτελεσματικότερη εφαρμογή των σχεδίων τους, οι δανειστές και εταίροι μας. Μια «αριστερή» κυβέρνηση, που καθαγιάζει με την «ιδεολογία» της και την ιστορία της, τις πλέον νεοφιλελεύθερες πρακτικές, τις πιο αντιλαϊκές πολιτικές, που εκπορεύονται είτε από το Βερολίνο, είτε από τις Βρυξέλλες.
Προσθέστε και το γεγονός ότι κανένα λόγο να ονειρεύονται εκλογές δεν έχουν και τα κόμματα που υποτίθεται ότι μπορούν να συγκροτήσουν τον περίφημο μεσαίο χώρο. Την Κεντροαριστερά. Διότι προφανώς τους χρειάζεται αρκετός χρόνος για να συγγράψουν τον μακρύ και κωμικό κατάλογο υπό τον τίτλο «πού δεν μπορούμε να τα βρούμε, ούτε καν να συνεννοηθούμε».
Ολα λοιπόν μοιάζουν ως αν οι εκλογές θα έπρεπε να είναι μια πολύ μακρινή υπόθεση. Οτι είναι «κοντά» μόνο στο μυαλό του Μητσοτάκη.
Παρά ταύτα, κάτι αρχίζει να μυρίζει περίεργα. Οχι επειδή πράγματι ο Τσίπρας ή ο Καμμένος έχουν καμιά διάθεση να κάνουν το χατίρι του Μητσοτάκη. Κάθε άλλο. Αλλά επειδή η αλαζονεία είναι κακός σύμβουλος. Και μπορεί να οδηγήσει σε μοιραία λάθη. Οι δε αλαζονικές συμπεριφορές, που δεν είναι γνώρισμα μόνο του Παππά, του Πολάκη, του Σπίρτζη ή του Κατρούγκαλου, πληθαίνουν καθημερινώς. Αυξάνοντας τις πιθανότητες για… αυτογκόλ.
Γ. Π. Μασσαβέτας
