Η στροφή του Αλέξη Τσίπρα προς μια πιο «σοσιαλδημοκρατική» ιδεολογική κατεύθυνση, θα μπορούσε να είναι πράγματι ευλογία και για το κόμμα του και για τον τόπο. Εναν τόπο που έχει πράγματι ανάγκη από μια σοβαρή σοσιαλδημοκρατική πολιτική. Με ελεύθερη μεν οικονομία, στην επιχειρηματική της έκφραση, αλλά με ισχυρή κρατική παρέμβαση και, κυρίως ισχυρή κοινωνική πολιτική, ώστε η ζωή να μη γίνεται ζούγκλα, ένεκα οι ισχυροί καθίστανται όλο και ισχυρότεροι και πλουσιότεροι, οι δε αδύναμοι όλο και πλέον εξαθλιωμένοι. Αλλά αυτό θα προϋπέθετε ότι πρόκειται για μια γνήσια, ειλικρινή και ξεκάθαρη ιδεολογική και πολιτική επιλογή. Και όχι με καιροσκοπική τακτική.
Δυστυχώς δεν πρόκειται περί αυτού. Ο κ. Τσίπρας απλώς δράττεται της ευκαιρίας που του δίνουν οι εθελοτυφλούσες ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού και σπεύδει να καταλάβει χώρο στα χωράφια της Κεντροαριστεράς. Επιδιώκοντας τοιουτοτρόπως να περιορίσει το εύρος του «ανοίγματος προς το Κέντρο» το οποίο φιλοδοξεί να προωθήσει ο νέος αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, επωφελούμενος και αυτός του κυκλοθυμικού που χαρακτηρίζει τα δυο κόμματα, που θα μπορούσαν πράγματι να γίνουν η «μαγιά» για την συγκρότηση ενός ισχυρού τρίτου πόλου. Ικανού να δώσει διέξοδο στα αδιέξοδα που δημιουργούν οι ιδεοληψίες, είτε των νεοφιλελεύθερων από την μια, είτε των ανίκανων να ξεπεράσουν τους κομμουνιστικής προελεύσεως μύθους με τους οποίους γαλουχήθηκαν από την άλλη.
Εχοντας ήδη καταφέρει να απαλλαγεί από την «πλατφόρμα», δεν θα δυσκολευτεί να εισβάλει στον… ξένο αχυρώνα, απαλλασσόμενος και από μερικούς ακόμα που μένουν χωρίς ορίσματα μέσα στο κόμμα του, όπως π.χ. ο αναξιόπιστος κ. Δρίτσας που δεν τον ψηφίσαν οι 49 από τους 61, όλους και όλους, που πήραν μέρος στην προσυνεδριακή διαδικασία στον Πειραιά.
Θα ξυπνήσετε ποτέ κ. Φώφη και φίλτατε Σταύρο;
Γ.Π. Μασσαβέτας
