Ομως, δημιουργείται μία βασική σύγχυση, η οποία πρέπει να διευκρινισθεί. Η παιδεία δεν είναι μόνο η εκπαίδευση, αλλά και αυτή. Η εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από το σχολείο. Η παιδεία καλλιεργείται από τους φορείς κοινωνικοποίησης του ατόμου, δηλαδή την οικογένεια, το σχολείο και την ίδια την κοινωνία. Επομένως, σήμερα, απασχολεί την κοινωνικοπολιτική ζωή το ζήτημα της εκπαίδευση των ελληνόπουλων και όχι κατά βάση το θέμα της ελληνικής παιδείας.
Στον ευαίσθητο, πολιτικά, χώρο της εκπαίδευσης έχουν θεσπισθεί κατά τη λειτουργία του κράτους σπουδαίες μεταρρυθμίσεις, οι οποίες βασικό στόχο είχαν και έχουν τη θέσπιση ενός κατάλληλου και υγιούς πλαισίου εκμάθησης αξιών και γνώσεων στους μαθητευόμενους αλλά και στους διδάσκαλους, και την οργάνωση ενός εκπαιδευτικού συστήματος τέτοιου ώστε να παρέχει στους μαθητές θεμέλια προόδου. Για να συμβούν όλα αυτά και να λειτουργήσει εις όφελος των Ελλήνων ένα τέτοιο σύστημα, δεν θα πρέπει να επισκιάζεται η όποια προσπάθεια από την μικροπολιτική, τα κομματικά συμφέροντα και τις πολιτικές ιδεοληψίες. Οι όποιες τομές στο εκπαιδευτικό σύστημα θα πρέπει να γίνονται ακομμάτιστα και με μοναδικό γνώμονα την πρόοδο των μαθητών, βασισμένη στην εθνική συνείδηση και την ιστορία της χώρας.
Αυτές οι αξίες θα πρέπει να ισχύουν και να εφαρμόζονται ήδη από την προϊσταμένη υπηρεσία του εκπαιδευτικού συστήματος, το υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων. Καταρχάς, η εκάστοτε ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, έστω και συμβολικά, θα πρέπει να αποτελείται κατά βάση από ισχυρές προσωπικότητες, έχουσες διατελέσει και υπηρετήσει στον ευρύτερο χώρο της εκπαίδευσης. Αφουγκράζεται καλύτερα τα προβλήματα αυτός που τα έχει ζήσει. Ο χώρος της εκπαίδευσης δεν προσφέρεται για εξόφληση πολιτικών γραμματίων και εξυπηρετήσεων ημετέρων.
Η θέση του υπουργού Παιδείας και των αρμόδιων υφυπουργών είναι δυνατόν να καταλαμβάνεται και από μη πολιτικά πρόσωπα, εξωκοινοβουλευτικά, πανελλήνιας αναγνωρισιμότητας και διεθνούς κύρους. Τα πολιτικά κόμματα και συλλήβδην το πολιτικό σύστημα είναι υποχρεωμένο να συμβάλει προς την σωστή λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος. Πρέπει να συμφωνεί σε βασικές αρχές, να μεριμνά στη συνδρομή προτάσεων, λύσεων και αντιπροτάσεων στις θέσεις του υπουργείου.
Ολες οι συζητήσεις και οι προτάσεις για το ζήτημα της ελληνικής εκπαίδευσης θα πρέπει να γίνονται δημόσια, να τίθενται σε δημόσια διαβούλευση και να λαμβάνονται υπόψη οι ειδήμονες και οι αρμόδιο σε τέτοια ζητήματα. Είναι απαράδεκτο να αποφασίζονται και να λαμβάνονται αποφάσεις για ένα τέτοιο σοβαρό ζήτημα στα τηλεοπτικά παράθυρα. Υπάρχουν θεσμοί, πρόσωπα και δομές, οι οποίες θα πρέπει να λειτουργούν ανεξάρτητα, αμερόληπτα και προς όφελος των εκπαιδευόμενων. Υπάρχουν φορείς, οι οποίοι πρέπει να συμμετέχουν σε αυτόν τον δημόσιο διάλογο, όπως η εκκλησία, τα ιδρύματα κ.λπ.
Γενικότερα, στο ζήτημα της εκπαίδευσης και εν γένει της ελληνικής παιδείας θα πρέπει να επικρατήσει μία σοβαρή συμπεριφορά από όλους τους εμπλεκόμενους φορείς, να υπάρξει η υποτυπώδης συναίνεση, η κατανόηση και η λογική. Πρέπει όλες οι αποφάσεις να είναι σύμφωνες με το νόμο, να προάγουν τη κοινωνική συνοχή, να καλλιεργούν την εθνική συνείδηση και να είναι σύμφωνες με την ελληνική συνήθεια και πρακτική.
Νίκος Νικολακόπουλος
α. δικηγόρος
